
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Πνίγομαι. Η μάσκα, καθώς μιλάω γρήγορα, κολλάει στο στόμα μου, νιώθω να μασάω τη μυρωδιά του απορρυπαντικού.
Πνιγόμουν. Ένιωθα να πιέζομαι, να μην εκφράζομαι όπως επιθυμούσα, να πιστεύω ανθρώπους που, ουσιαστικά, ήταν πιο ανασφαλείς από μένα, φοβισμένοι, που αντανακλούσαν την ανασφάλειά τους πάνω μου.
Ανασαίνω. Δύσκολη εποχή για ανάσες. Επικίνδυνες.
Αντίφαση. Νιώθω ότι είμαι μια αντίφαση, γιατί η περίοδος αυτή για μένα είναι εξαιρετικά διαυγής, ναι. Όλα άλλαξαν, όλοι φανερώθηκαν, εγώ κατάλαβα.
Ηρεμία. Περίεργη ηρεμία. Να κάνεις ειρήνη με τις πληγές σου, να κοιτάς ψηλά για να παίρνεις δύναμη και να συνεχίζεις. Ουρανός και θάλασσα ηρεμούν.
Μεγαλώνω. Όλοι μας. Ξεκαθαρίζω. Ποιους αγαπώ, ποιους εκτιμώ, ποιους ευγνωμονώ, με ποιους συνομιλώ.
Χρονοκαθυστέρηση. Ενίοτε, νιώθω ότι λειτουργώ έτσι. Δεν πειράζει, ουδείς τέλειος. Κάλλιο αργά…
Φοβάμαι. Μη χάσω τους ανθρώπους μου, τις φιλίες μου, εμένα.
Παιδιά. Τα παιδιά… Ανάσα ζωής, αγάπη, δημιουργία, παυσίλυπο!
Ανάσες. Μικρές. Μέρα τη μέρα, ανακαλύπτω μικρές χαρές, μεγάλες νίκες, μικρούς περιπάτους, μικρές ελευθερίες.
Μαθαίνω. Να ζώ με τα λίγα και τα μικρά, τα επαναπροσδιοριζόμενα.
Αλλάξαμε. Φάσεις ζωής, συμπεριφορές.
Καθρέφτης. Όταν τον κοιτώ, εξακολουθώ και βλέπω το μικρό κορίτσι. Λιγότερο φοβισμένο τώρα. Του χαμογελώ…


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023
1 Comment