‘Το φως που καίει’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Έχω ένα ημερολόγιο τοίχου. Απλό, ξύλινο, δώρο μαθήτριας μικρής, από το χριστουγεννιάτικο παζάρι του νηπιαγωγείου της αδελφής της. Με κινήσεις μηχανικές, αφαιρώ το μικρό χαρτί με τις ημέρες της ζωής μας, κοιτώντας πάντα τα χαριτωμένα, μικρά στιχουργήματα στο πίσω μέρος τους. Είναι μια αγαπημένη συνήθεια που έχω από μικρή, όταν αφαιρούσα από το ημερολόγιο που είχε στον τοίχο του υπνοδωματίου η γιαγιά μου. Μου άρεσε πολύ το ημερολόγιο εκείνο. Ήταν από ένα ανάλογο παζάρι που είχε κάνει η Εστία Μητέρας. Ήταν ένα στενόμακρο πλακάκι, βαμμένο μπλε του κοβαλτίου και πάνω αριστερά είχε ζωγραφισμένες με σμάλτο δύο χαριτωμένες, άλικες φράουλες. Το θυμάμαι σαν τώρα…

Αφαιρώ τις μέρες από μια καθημερινότητα αγχώδη, ανήσυχη, κουραστική, με χαραμάδες φωτός και αμφιβολίες. Και κενά. Η ρουτίνα μ’ έχει παρασύρει, ο χρόνος κυλά αθόρυβα και χειμαρρωδώς. Αφαιρώ ακόμη μια μέρα. Σταματώ. Συνειδητοποιώ την απρόσκοπτη ροή του χρόνου. Συνειδητοποιώ πόσο με έχει παρασύρει. Προχωρώ με ταχύτητες μεγάλες. Ή όχι;

Πέρασαν τα μισά του Οκτωβρίου. Συνειδητοποιώ. Μια άλλη διάσταση με πλησιάζει, κοντινή και μακρινή, αρκετά, ή πολύ; Δεν ξέρω. Πλησιάζουν οι μέρες. Πού πήγαν οι άλλες, πού πήγαμε όλοι; Τόσο μακριά, τόσο κοντά, τόσο περίεργα.

Κάπου εκεί, στις αρχές Νοεμβρίου έρχεται ένα μούδιασμα, αθυμία, εκνευρισμός, βλέμμα απλανές, εσωτερικός μονόλογος και αυτοκριτική. Πάντα στο τελευταίο υπολείπομαι…

Πέρασε ο καιρός, τα χρόνια, αλλά το φως σου καίει. Άλλοτε δυνατό, κυματιστό, άλλοτε απαλό και σιγανό, τρεμουλιαστό. Πάντα, όμως, παρόν. Σε δύσκολα, σε σκοτάδια και σε χαμόγελα, σε αδιέξοδα, ματαιώσεις και απογοητεύσεις.

Σε χάνω και σε βρίσκω. Σε λόγια που ηχούν ζωντανά, πώς όχι; Σε βλέμματα και γέλια παιδιών, στις ζωγραφιές και τα σχέδια που κάνουν στα τετράδιά τους, όταν, κάποιες φορές, τους κουράζω με το μάθημα, αλλά τους συγχωρώ, γιατί ζωγραφίζουν και σε θυμάμαι να λες ότι οι παιδικές ζωγραφιές είναι μαγικές: ‘Κοίτα, δεν είναι υπέροχο αυτό; Κοίτα πώς έχει ζωγραφίσει τον ήλιο, τα χρώματα της φύσης η Μελίνα’. Η Μελίνα τώρα, βέβαια, έχει τελειώσει τις σπουδές της και εργάζεται σε εταιρεία.

Γράφω το κείμενο αυτό τώρα, θέλω ν’ αποφύγω συνειδητά να το γράψω όταν θα πλησιάζουν οι μέρες. Είμαι φυγόπονη και θεωρώ ότι ξορκίζω το κακό.

12 χρόνια. Το φως καίει. Άλλες φορές με εξαγνίζει, άλλες φορές με πονάει. Τον τελευταίο καιρό με διαφωτίζει…

Του Χρήστου. Που όλοι αγαπούσαν και εκτιμούσαν.

Φωτογραφία ανάρτησης: Pascal@flickr.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.