της Αγγελικής Καρδαρά.
Το «βιβλίο της ζωής» έχει πολλά κεφάλαια. Άλλα είναι γραμμένα με γράμματα που βουτήχτηκαν σε μελάνι φωτεινό προτού γραφτούν, αλλά είναι πλημμυρισμένα με τα πιο δυνατά όνειρα, άλλα κρύβουν υποσχέσεις και γι’ αυτό έμειναν ημιτελή και μας κάνουν να επιστρέφουμε κάπου κάπου σε αυτά.
Υπάρχουν όμως και τα κεφάλαια που γράφτηκαν με πόνο και θλίψη. Τα κεφάλαια που μας πίκραναν και μας προσγείωσαν απότομα σε μία όψη της πραγματικότητας που δεν περιμέναμε να βιώσουμε. Τα κεφάλαια που απελευθέρωσαν τα πιο βαθιά κρυμμένα στην ψυχή συναισθήματα, αλλά στα οποία δεν θέλουμε να ξαναγυρίσουμε ποτέ. Ίσως τα κρατάμε μέσα μας μόνο ως μία κακή ανάμνηση και ως μία υπενθύμιση για το πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάμε τις μικρές χαρές της ζωής που αποτελούν, τελικά, την ουσία της και τη μαγεία της.
Αυτή είναι άλλωστε η ζωή: ένα συνεχές ξεφύλλισμα κεφαλαίων και ίσως αυτή η διαρκής εναλλαγή συναισθημάτων και καταστάσεων κράτα δυνατό τον πόθο για δημιουργία.
Το 2020 ένα σκοτεινό κεφάλαιο άνοιξε στην ιστορία της ανθρωπότητας με τον τίτλο «πανδημία». Στις σελίδες αυτού του κεφαλαίου βρισκόμαστε ακόμα και ανυπομονούμε να τις τελειώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Είναι σίγουρο ότι, εάν είχαμε τη δυνατότητα, θα τις γυρίζαμε αμέσως στο τέλος, με την καρδιά να φλέγεται από αγωνία για τη συνέχεια και κυρίως για το ποιο θα είναι το τέλος του κεφαλαίου αλλά και η αρχή του επόμενου.
Αδυνατώντας όμως να ξεφυλλίσουμε τις σελίδες του τρέχοντος κεφαλαίου, έστω και στα γρήγορα ρίχνοντας μία κλεφτή ματιά για το τι μας επιφυλάσσουν οι επόμενες γραμμές, κληθήκαμε εδώ και αρκετούς μήνες να αναμετρηθούμε με τους πιο μεγάλους μας φόβους, με τις πιο τραυματικές αγωνίες και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μας. Κοιτάξαμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και ήρθαμε αντιμέτωποι με την αλήθεια μας. Κοιτάξαμε τον Άλλον πέρα από τους παραμορφωτικούς καθρέπτες της πραγματικότητας, μέσα σε ένα πλαίσιο αδυσώπητα σκληρό που ξεγυμνώνει ψυχές και συναισθήματα.
Είναι στ’ αλήθεια τρομακτικό να ζούμε με τον φόβο του θανάτου και της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Ο φόβος όμως είναι και βαθιά αποκαλυπτικός, γιατί μας αποκαλύπτει πρόσωπα, ανάγκες και συναισθήματα πίσω από μάσκες. Στο τέλος αυτής της δίνης στην οποία βρισκόμαστε, θα έχουμε κερδίσει χρόνο με τον εαυτό μας, με τις πιο σκοτεινές και με τις πιο φωτεινές πλευρές του εαυτού μας. Και ο χρόνος θα μας οδηγήσει ενδεχομένως σε πιο δύσκολα μονοπάτια, αλλά ταυτόχρονα σε μονοπάτια που έχουν έναν ξεχωριστό ρόλο στο «βιβλίο» της δικής μας ζωής.
Για το 2021 δεν είναι εύκολο να κάνουμε προβλέψεις, γιατί γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι ξεκινάμε δύσκολα. Κανείς όμως και τίποτα, ούτε καν ο πιο μεγάλος φόβος, μπορούν να μας στερήσουν την ελπίδα και τον πόθο για ζωή. Το πάθος για την ελευθερία, για τη βουτιά στην πιο βαθιά θάλασσα μέσα στο χειμώνα, για ταξίδια που ονειρευτήκαμε και δεν προλάβαμε να πραγματοποιήσουμε, για στόχους που θέσαμε και για τα πιο μεγάλα «ναι» στα πιο σπουδαία «θέλω».
Το 2021 δεν θα ξεκινήσει ονειρικά. Ούτε λαμπερά. Ούτε καν με πολλές υποσχέσεις φορτωμένο. Θα ξεκινήσει όμως απλά, αληθινά, με μεγαλύτερη δίψα για ζωή που νιώσαμε να μας προσπερνά τους τελευταίους μήνες και, αναμφίβολα, με βαθύτερη εκτίμηση για πρόσωπα που θέλουμε να αγκαλιάσουμε ξανά και για καταστάσεις που ονειρευτήκαμε αυτή την περίοδο να βιώσουμε.
Για το «βιβλίο της ζωής» έγραψα και αυτό, με την ελπίδα να κρατήσουμε σε μία αγκαλιά όλα όσα αξίζουν…
Σε μια αγκαλιά
Το βιβλίο της ζωής αρχίζει με ένα δάκρυ
Και με ένα δάκρυ τελειώνει
Με έναν αναστεναγμό βαθύ
Που την καρδιά λυτρώνει
Μα την πορεία μπορείς εσύ να την αλλάξεις…;
Τα γεγονότα απ’ την αρχή να ξαναγράψεις…;
Σε ένα κομμάτι του χαρτιού να ξαναρχίσεις….;
Σε μια αγκαλιά που χάθηκες, να ξαναζήσεις….;
Τις σελίδες με μανία ξεφυλλίζω
Στο τέλος τους να φτάσω, να προλάβω
Τους τίτλους τους να σβήσω, να τους ξαναγράψω
Προτού τον εαυτό μου ξαναχάσω
Σε μια αγκαλιά κρατήσαμε το τέλος
Σε μια στιγμή που σβήστηκε στον χρόνο
Ανάσα που άντεξε τον πόνο στης ψυχής μας τα κελιά
Και στο τζάμι άφησε σημάδια από απρόσμενα φιλιά
Ψάχνω να βρω στη διαδρομή
Όνειρα μα κι αλήθειες
Σε μία σελίδα τους λευκή
Να γράψω απ’ την αρχή συνήθειες
Είναι δύσκολο όμως τον χρόνο να παγώσω
Το βιβλίο της ζωής να ξαναγράψω
Νέα συναισθήματα να νιώσω
Και όλα όσα πίστεψα βαθιά, στον χρόνο να τα κάψω
Μα την πορεία μπορείς εσύ να την αλλάξεις…;
Τα γεγονότα απ’ την αρχή να ξαναγράψεις…;
Σε ένα κομμάτι του χαρτιού να ξαναρχίσεις….;
Σε μια αγκαλιά που χάθηκες, να ξαναζήσεις….;
Σε μια αγκαλιά κρατήσαμε το τέλος
Σε μια στιγμή που σβήστηκε στον χρόνο
Ανάσα που άντεξε τον πόνο στης ψυχής μας τα κελιά
Και στο τζάμι άφησε σημάδια από απρόσμενα φιλιά
Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
2 Comments