‘ Η ελευθερία του τίποτε ’ (3)

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Το να μιλάς για ελευθερία σε καιρό καραντίνας συνιστά σχήμα οξύμωρο, ενίοτε δραματικό.

Ανέκαθεν θεωρούσα ότι τα όρια επιβεβαιώνουν και θωρακίζουν την ελευθερία μας. Όχι ασυδοσία, ελευθερία. Στις παρούσες συνθήκες, ελεύθερο είναι μόνο το μυαλό, με την άπειρη δύναμή του. Εκεί που το σώμα κουράζεται, ασφυκτιά, το μυαλό σού δίνει δύναμη, δεν ξέρω αν είναι αρκετή, βέβαια… Σε επαναφέρει στο πρέπον, σου δίνει ελπίδα και, σε χρόνο σύντομο, εφευρίσκει εξόδους κινδύνους, ώστε να βγεις στο φως. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

‘Όλα είναι στο μυαλό’, μου έλεγαν. Ποτέ δεν το πίστεψα, ούσα υπερβολικά συναισθηματική, αιθεροβάμων. Όσες φορές, όμως, η πραγματικότητα με προσγείωσε ανώμαλα, η λογική έβαλε μπροστά τους μηχανισμούς άμυνας, προκειμένου να ενισχυθεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Τους τελευταίους μήνες, σχεδόν χρόνο, βιώνουμε μια φυλακή ιδιότυπη, αλλά σωτήρια. Πλείστες είναι οι φορές που ασφυκτιώ, εκνευρίζομαι, κουράζομαι, αλλά μετά το μυαλό μού θυμίζει μια διήγηση που πριν χρόνια είχα ακούσει… Την θυμήθηκα τις μέρες αυτές και την αφιερώνω σε έναν άνθρωπο που δεν πρόλαβα να γνωρίσω, αλλά ήταν σαν να τον ήξερα, αφού από μικρή τον έβλεπα, δίχως να ξέρω ότι θα συνδεόμουν μαζί του με τρόπο πέρα από τα γήινα.

‘Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαί σου και διάβαζε πολύ’. Ναι, ήταν σύνθημα των αριστερών, το έλεγαν σαν συμβουλή, ώστε να κρατηθούν όρθιοι και ζωντανοί στις φυλακές. Θυμήθηκα, λοιπόν, τον Δήμο Κιούση και χαμογέλασα πικρά…

Πέρα από τα πολιτικά, που εδώ καθόλου δε μ ενδιαφέρουν, βρήκα τη δύναμη που αναζητούσα, όχι βέβαια, σε ανάλογες συνθήκες, αλλοίμονο, αλλά πάντα, όταν σου στερούν τα αναγκαία, συλλογίζομαι αυτό.

Αγάπησα, λοιπόν, το ‘κελί’ μου πιο πολύ, άρχισα να το διακοσμώ αλλιώς, να βάφω έπιπλα, να γεμίζω με φυτά τους χώρους μου, να κάνω μικρές αλλαγές που μου δίνουν την ψευδαίσθηση του διαφορετικού.

Εφοδιάστηκα με βιβλία, ώστε κάθε φορά να δραπετεύω λιγάκι, νοερά.

(Για το φαγητό, ουδέν σχόλιον).

Η ελευθερία του τίποτε, είναι να μην περιμένω τίποτε, αλλά και τα πάντα. Με υπομονή, ηρεμία στο μυαλό και στη συνείδηση και ψυχραιμία. Και ευγνωμοσύνη για τα μικρά της ζωής μας, που γίνονται ανάσες…

Φωτογραφία ανάρτησης: Stefano Corso@flickr.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.