
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Παρατηρώντας αφιερώματα και συνεντεύξεις στο πλαίσιο του εορτασμού των διακοσίων ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, έμεινα στα λόγια κάποιου ιστορικού, ή πρεσβευτή, δεν θυμάμαι καλά, που χρησιμοποίησε την έκφραση ‘η Ελλάδα ήθελε να ανήκει…’.
Να ανήκεις. Πολιτικά, κοινωνικά, ιστορικά, συναισθηματικά. Μεγάλη κουβέντα. Να ανήκεις, προκειμένου να μην είσαι μόνος, να προστατεύεσαι, να διεκδικείς, να απαιτείς, να συνδιαλέγεσαι, να συναισθάνεσαι, να μοιράζεσαι.
Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου, σε κάποιον, σε κάποιους. Συναισθηματικά. Να έχουμε σημεία αναφοράς, ώστε να (αυτό)προσδιοριζόμαστε, να ξεκινούμε και να επιστρέφουμε.
Να ανήκεις. Ριψοκίνδυνο, διότι εύκολα αναιρείται, αλλάζεις κέντρα αναφοράς και πρέπει από την αρχή να προσαρμοστείς. Όση γοητεία κι αν έχει αυτό, άλλο τόσο είναι το ενδεχόμενο της απογοήτευσης , της κατάρρευσης και της δύσκολης επαναφοράς.
Η αφόρμηση με οδηγεί σε εμπειρίες και νοοτροπίες ετών, που όλοι, λίγο πολύ, έχουμε βιώσει. Δεν ξέρω τί ακριβώς σημαίνει ‘ανήκω’ κι αν ο όρος είναι δόκιμος. Μπορεί ένας άνθρωπος να ανήκει σε κάποιον άλλο; Υπό ποία μορφή, άποψη;
Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκα είναι ότι το ‘ανήκειν΄ υφίσταται μόνο μέσω του ‘μοιράζεσθαι’…
Φωτογραφία ανάρτησης: Linda Rain 714@flickr.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023