
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Οδηγώ, εκμεταλλευόμενη τον ήλιο, όταν μας επισκέπτεται στην πόλη μου, κάνοντας μικρές διαδρομές, προκειμένου να ξεφύγω από τις μηχανικές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις και διαδρομές της καραντίνας, που όλους μας έχει εξοντώσει ψυχικά.
Βάζω δυνατά τη μουσική που αγαπώ, αναλόγως με τη διάθεσή μου. Άλλοτε τον ‘Μεγάλο Ερωτικό’ (που με γαληνεύει), άλλοτε κάποια αγαπημένα soundtracks, άλλοτε, πάλι, τίποτα.
Ανοίγω τα παράθυρα, για να νιώσω τον αέρα, παίρνω βαθιές ανάσες, εκπνέω με ανακούφιση βγάζοντας σκέψεις δύσκολες που, είτε παίρνουν αναβολή είτε φεύγουν, σαν άνεμος… ή, τουλάχιστον, φεύγουν για λίγο, μέχρι ένας νέος άνεμος τις ξαναφέρει μπροστά μου.
Σαν άνεμος φεύγει ο χρόνος, που, άλλοτε τον εξιδανικεύουμε, άλλοτε τον ισοπεδώνουμε, αναλόγως με όσα μας έχει χαρίσει: μαθήματα ζωής, ή χαρούμενες στιγμές.
Σαν άνεμος πολλοί θα επιθυμούσαμε να ταξιδέψουμε μακριά, νιώθοντας ελεύθεροι. Πόσο πολύτιμο το επίθετο αυτό, πλέον, πόσες ευκαιρίες χαμένες για ταξίδια, χαρές, παρέες, ανεμελιά… Πόσες φορές έχω / έχουμε μετανιώσει για όλα όσα δεν κάναμε, δεν εκτιμήσαμε..
Σαν άνεμος, στιγμές και άνθρωποι. Φεύγουν, χάνονται, επανέρχονται αλλιώς, είμαστε αλλιώς, μπλέκονται όλα, ‘ο άνεμος κουβάρι’, όπως είχε γράψει ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
Σαν άνεμος…εύχομαι να φύγει όλο αυτό το γκρίζο που μας περιβάλλει .
Σαν άνεμος, πνοή ζωής…
Φωτογραφία ανάρτησης: chen yihua@flickr.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023