
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Γράφω το κείμενο αυτό, παρακολουθώντας στην τηλεόραση την Ακολουθία των Αγίων Παθών στον καθεδρικό ιερό ναό Αθηνών.
Σκόρπιες σκέψεις και μνήμες.
Λουλούδια, κεριά, ο Εσταυρωμένος στα χέρια του ιερέα, περιφορά στην εκκλησία, σκοτάδι, ήχοι καρφιών, λιβάνι, μυρωδιά βιολέτας, προετοιμασία Επιταφίου, βραδινό αεράκι, υγρασία, φώτα εκκλησιών στις άλλες ενορίες, φώτα στα μπαλκόνια των σπιτιών, πένθος του Νεκρού.
Πόσο γρήγορα κυλούν οι μέρες δίχως να κάνουμε αυτό που είναι η ουσία της Μεγάλης Εβδομάδας.
Έτσι περνούν τα χρόνια και απάντηση δεν έχω πάρει. Ή, έχω, αλλά αδυνατώ να την υλοποιήσω. Δεν είμαι αρκετή και ικανή.
Είναι ενα περίεργο Πάσχα. Πέρσι είμασταν σοκαρισμένοι, φέτος συνηθίσαμε. Μεγάλη δύναμη η συνήθεια. Παγίδα. Δύσκολα διαχειρίσιμη.
‘Μνήσθητί μου, Κύριε’, διαρκώς. Υπενθύμιση ζωής. Ανάγκης. Εσωτερική μοναξιά. Ανασφάλεια και φόβος.
Όλοι μόνοι, όλοι μαζί. Και φέτος. Υπενθύμιση για τα δεδομένα που εξαερώνονται. Για ανθρώπους που έφυγαν, για την ανάγκη της συνέχισης και της ανατροφοδότησης συναισθημάτων.
Φέτος, η Σταύρωση σαν μια αγκαλιά. Αυτή που ο θεολόγος μου, ο κύριος Λευτέρης, που αγαπώ να μνημονεύω, στην Α’ Λυκείου μάς έλεγε ότι είναι η μεγαλύτερη του κόσμου. Τα χέρια του Εσταυρωμένου τα καρφωμένα.
Η μεγαλύτερη αγκαλιά.
Δεν αρκεί να βλέπουμε την αγκαλιά. Χρειάζεται να προχωρήσουμε και να την νιώσουμε, να αφεθούμε.
Πορεία στο Φως.
Ανάσταση με ενσυναίσθηση σε όλους, για όλους.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Λίγο πριν το τέλος - October 24, 2023
- Το βότσαλο στη λίμνη - October 18, 2023
- Η Αγγελική Ρουμπιέ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Λεβαδέων - October 6, 2023