
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Στέκομαι ψηλά, κοιτάζω τον γαλανό ορίζοντα. Θάλασσα ήρεμη, απόχρωση λίγο γκρίζα, λίγο θολή, σαν ξεβαμμένη. Από πάνω μου ο ουρανός με χρώματα περίεργα, κάποιοι τα λένε μουντά, συννεφιά ανεπαίσθητη, βαμβάκι σταχτί. Χρώματα καμβά που ηρεμούν, δε με μελαγχολούν. Γαλάζιο και γκρι, σε συμφωνία απαλή, βελούδινη, θες να την αγγίξεις, να δεις αν είναι αληθινός ο συνδυασμός αυτός.
Στέκομαι ψηλά. Η συννεφιά μού επιτρέπει ν’ απλώσω το βλέμμα μου στον ουρανό, ν΄αφήσω ανάσα ανακούφισης, νιώθοντας ευχάριστα τη δροσερή αύρα.
Στέκομαι ψηλά. Σκέφτομαι, χαμογελώ, θλίβομαι, αναρωτιέμαι, σβήνω, ονειρεύομαι, περιμένω, διστάζω, ψιθυρίζω, ανασαίνω.
Στέκομαι ψηλά, αδειάζω το μυαλό, κάνω βουτιά, μια ανάσα, ένα κενό, η αγκαλιά της θάλασσας, πονώ, παγώνω, αναδύομαι, ανακουφίζομαι.
Η αγκαλιά της θάλασσας.
Φωτογραφία ανάρτησης: Quinn Dombrowski@flickr


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023