
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Η αγαπημένη μου στροφή, στον παραλιακό δρόμο της Αρβανιτιάς, στο Ναύπλιο, με περιμένει ακόμη. Νομίζω ότι έχω τρία χρόνια να την διαβώ, να την ‘ζυγίσω’, να με ‘ζυγίσω’. Εσκεμμένα, όμως. Λένε πως, όσο απομακρύνεσαι από κάτι που αγαπάς, αργότερα το εκτιμάς διαφορετικά. Επαναπροσδιορισμός.
Παράξενο και όμορφο σημείο. Στροφή μεγάλη, ορίζοντας σε χρώμα βαθύ μπλε. Δεν ξέρω γιατί την αγάπησα τόσο. Ίσως, γιατί οι στροφές, σημειολογικά και μη, οδηγούν σε κάτι άγνωστο, απροσδιόριστο, μυστήριο. Και γοητευτικό, όπως κάθε μυστήριο. Ίσως ενέχει κινδύνους, αλλά, από την άλλη, ποιός σου εγγυάται ότι η ευθεία είναι ακίνδυνη; Ουδείς.
Απομακρύνομαι, κρατώ απόσταση, σιωπώ, (επαν)αξιολογώ, κρίνομαι και κρίνω. Σε φόντο μπλε κυανό και πρασινοκίτρινο. Και σ’ αυτό της πέτρας, του βράχου που στέκεται από πάνω σου, σαν κριτής αυστηρός, άτεγκτος. Σε φόντο κάστρου. Με το Παλαμήδι αγέρωχο, να κλέβει βλέμματα και ν’ αποσυντονίζει σκέψεις.
Η αγαπημένη μου στροφή έχει νιώσει χιλιάδες βήματα επισκεπτών, έχει ‘δει’ τρυφερές αγκαλιές, φιλιά, γέλια παιδιών, αναστεναγμούς χαράς και λύπης, δάκρυα συγκίνησης και χαμόγελα ευτυχίας. Όπως τα κύματα που αντικρίζεις ακριβώς από κάτω, έτσι και οι στιγμές όσων στάθηκαν και στέκονται στη στροφή μου.
Σαν ‘τη στιγμή που περνά και χάνεται’.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023