‘Eυκολάκι’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Δανείζομαι τον τίτλο από τη λέξη που χρησιμοποιούν οι μαθητές για να χαρακτηρίσουν μια άσκηση.

Δανείζομαι τον τίτλο για να εκφράσω τη θλίψη μαζί με τον θυμό για όσα συμβαίνουν.

Έγραψα χθες ως σχόλιο στην ανάρτηση φίλης, ‘Πώς γίναμε έτσι;’ Και, στη συνέχεια, παράθεσα με συντομία αυτό που θεωρώ ως αιτία όλων αυτών των τραγικών που σημειώνονται καθημερινά.

ΕΥΚΟΛΑΚΙ: Σχέσεις ανθρώπινες, εύκολες. Δεν μου κάνεις; Σε αλλάζω, έχω πάντα εναλλακτικές, ‘καβάντζες’. Κλαίς; Δε με νοιάζει, έπρεπε να ξέρεις από πριν, επιλογή σου ήταν.

‘Κοίτα τον εαυτό σου’, συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι, και εμείς, παρερμηνεύοντάς το, κοιτάμε ΜΟΝΟ τον εαυτό μας, Εγωισμός άκρατος. Δεν μου αρέσει αυτό που λες; Σε ακυρώνω. Δεν μου αρέσει που με ‘πιέζεις’; Σε παρατάω και κάνω τη ζωή μου. Διαφωνείς με όσα σου λέω, σου επιβάλλω να κάνεις; Σε χτυπάω, σου δείχνω ποιος είναι ο αρχηγός εδώ.

ΕΥΚΟΛΑΚΙ: Φροντίσαμε, σπεύσαμε να διευκολύνουμε τις ζωές μας, να επισκεπτόμαστε ειδικούς, προκειμένου να βρούμε απαντήσεις σε όσα μας απασχολούν, αλλά έχοντας ως γνώμονα τον εαυτό μας, ευτελίσαμε την αξία του συνανθρώπου μας. Τον μεταφράσαμε ως αναλώσιμο υλικό. Βρεθήκαμε όλοι και στη θέση του θύματος και του θύτη. Αναζητώντας τον εαυτό μας, ποδοπατήσαμε τους άλλους, προτάσσοντας το γιγάντιο εγώ μας.

ΕΥΚΟΛΑΚΙ: Πάντα εκπλησσόμαστε στο άκουσμα σκληρών περιστατικών, αλλά μένουμε εκεί. Η αυτοκριτική, ανύπαρκτη. Λες και δεν ζούμε όλοι στο ίδιο σκηνικό, δεν έχουμε αλληλεπίδραση, δεν έχουμε συντελέσει σ’ αυτή τη στάση ζωής, έστω και ασυνείδητα.

ΕΥΚΟΛΑΚΙ: Ζητάμε από τα παιδιά να έχουν εφόδια για να βελτιώσουν τον κόσμο, όπως ήταν το ζητούμενο της φετινής έκθεσης στις πανελλαδικές, αλλά δεν αναλογιζόμαστε ότι, ήδη, από την οικογένειά τους έχουν διαμορφώσει συμπεριφορές που τείνουν σε μια εύκολη ζωή. Όταν έρχεται ο γονέας στο σχολείο, ζητώντας μεγαλύτερο βαθμό για το παιδί του (που δεν ασχολείται καν με το μάθημα), προκειμένου να έχει ένα υψηλό απολυτήριο για να διευκολυνθεί στην πορεία του, ε, ας μην ψάχνουμε μακριά. Οι ίδιοι οι γονείς που σοκάρονται με τις τραγικές ειδήσεις, είναι εκείνοι που δείχνουν στα παιδιά τους έναν δρόμο καθαρά εγωιστικό. Δείχνουν πώς να αγνοούν καθηγητές και μαθήματα γενικής παιδείας, όπως τα λέμε και να ασχολούνται ΜΟΝΟ με όσα τους ενδιαφέρουν. Μην πάμε μακριά, λοιπόν. Το σχολείο είναι μικρογραφία της κοινωνίας, έτσι λέγαμε πάντα. Και, ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια, τα δίχως ίχνος αυτοκριτικής. Μεγαλώνουμε παιδιά τα οποία ωθούμε σε έναν δρόμο ατομικισμού, υποκρισίας για τον συνάνθρωπο. Μόνο στις εκθέσεις τους γράφουν όλα αυτά τα ωραία μεν, θεωρητικά δε, περί ανθρωπισμού και υψηλών ιδανικών.

ΕΥΚΟΛΑΚΙ: Κάνω ένα βήμα πίσω, συνυπολογίζω, συνεκτιμώ τους συνανθρώπους μου, κοιτάζω λίγο πέρα από μένα. Κάνω την οδυνηρή αυτοκριτική μου και προχωρώ. Μήπως καταφέρουμε να βρούμε μια άκρη στον λαβύρινθο αυτό…

Φωτογραφία ανάρτησης: “luna park” by Studio Sarah Lou@flickr.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.