‘Ζωή και στάχτη’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Αυτές οι λέξεις ήρθαν μπροστά μου, σε διαφορετικούς, όμως, συνδυασμούς. ‘Στάχτη ζωή’, ‘Ζωή στάχτη’, ‘Ζωή στις στάχτες’, ‘Ζωή από τη στάχτη’. Όμως, όπως και να τοποθετήσω τις λέξεις, είναι τόσο δυνατές ως έννοιες που η προσοχή είναι εστιασμένη, ούτως, ή άλλως.

Στάχτη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η μεταφορική της χρήση, περιορίζεται, τις περισσότερες φορές, προκειμένου να δηλώσει κατάσταση συναισθηματικής διάλυσης. Υπερβολικά, πιθανώς, αλλά έτσι γίνεται με τα σχήματα λόγου.

Η ζωή γίνεται στάχτη, εξαϋλώνεται σε δευτερόλεπτα, αλλά η αντίστροφη πορεία απαιτεί χρόνο. Και όχι μόνο. Υπομονή και δύναμη. Η παρούσα κατάσταση έχει χαρακτηριστεί ‘τραγική’, άλλη μια λέξη που κατά κόρον χρησιμοποιείται, αλλά παραλείπεται κάτι. Στις αρχαιοελληνικές τραγωδίες, σκοπός ήταν η κάθαρση. Η λύτρωση, δηλαδή απ’ όσα συνέβαιναν, μέσω, είτε της ηθικής νίκης του ήρωα είτε της αποκατάστασης της ηθικής τάξης.

Η πραγματικότητα σήμερα, αδυνατεί να μας λυτρώσει. Άλλωστε, απέχουμε παρασάγγας από τους αρχαίους μας προγόνους. Επίσης, δεν διαθέτουμε την μαγική ιδιότητα του φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Ή, μήπως, έχουμε; Φρονώ πως όλοι διαθέτουμε μηχανισμούς άμυνας που μας ωθούν να επιβιώσουμε στη νέα πραγματικότητα, όταν τα δεδομένα αλλάζουν. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης ενεργοποιείται τάχιστα.

Είναι, όμως, νωρίς, πολύ νωρίς. Και χρειάζεται ν’ αντιληφθούμε ότι η ζωή ανατρέπεται συνεχώς και ταχέως. Οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε έτοιμοι να προσαρμοστούμε. Ο Δαρβίνος έγραφε ότι επιβιώνει το είδος που κατορθώνει να προσαρμόζεται εύκολα. Μεγάλη αλήθεια.

Ένας φίλος μου είπε ότι ‘ζωή χωρίς στάχτη, δε γίνεται. Μήτε στάχτη χωρίς ζωή’. Αληθινό, πολύ. Αλλά, ίσως, όχι αναγκαία συνθήκη η στάχτη. Όλη η στάχτη που παρακολουθούμε στις οθόνες τις μέρες αυτές συσσωρεύεται στην προηγούμενη του 2018, στο Μάτι. Πλείστες απόψεις, πλείστα λάθη, πλείστα ψέματα. Το σίγουρο είναι ότι, ξανά, ‘καθένας μόνος του, νησί του ο πόνος του’, όπως λέει και το τραγούδι.

Η στάχτη στη ζωή όλων μας, έχει διαφορετικές μορφές και εντάσεις. Συνδέεται άρρηκτα με την απώλεια μιας σταθερής μας αλήθειας, είτε αυτή είναι ο άνθρωπός μας είτε το σπίτι μας είτε η εργασία μας. Όταν η ζωή δεν σου δίνει επιλογή, την ξαναπλάθεις, με νέα υλικά, με νέο υλικό. Με προοπτική που δεν είχες φανταστεί…

Φωτογραφία ανάρτησης: Maciek@flickr.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.