
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Η πρώτη βιτρίνα των Χριστουγέννων, στο παλαιότερο κείμενό μου, ήταν, μπορώ να πω, μια σκοτεινή, διδακτική βιτρίνα. Σκληρή, η σκληρότερη που μέχρι στιγμής έχω βιώσει. Και βαθιά διδακτική. Μου έμαθε, μου έδειξε, πόσο εύκολο και γρήγορο είναι να βρεθείς απ’ έξω, σε ρόλο επαίτη, να βλέπεις την χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των άλλων, αλλά εσύ να είσαι έξω, εκτός φώτων, λάμψης και εορταστικού πνεύματος. Να είσαι εκτός, γενικώς…
Χρόνια μετά, παρατηρώ μια άλλη βιτρίνα. Bράδυ καθημερινής, περπατώ σε δρόμο άδειο σχεδόν, γύρω μου λιγοστοί περιπατητές, κρύος καιρός, διάθεση ουδέτερη προς κακή. Μήνας Χριστουγέννων. Ως συνήθως, μήνας ελπίδας. Συνήθως, ούτε που καταλαβαίναμε πότε έφταναν οι γιορτές. Τώρα ήθελα να έρθουν, μετρούσα τις μέρες, τις έσπρωχνα, ήθελα να νιώσω και να δανειστώ, έστω και λίγο, τη λάμψη από τα μικρά φωτάκια που στολίζω το σπίτι. Αλλά και πάλι, η διάθεση δεν ακολούθησε. Δεν έχω αναζητήσει την αιτία της αθυμίας μου. Όχι, δεν φταίει ο covid.
Φταίει που όσο μεγαλώνουμε, γινόμαστε πιο ψύχραιμοι, με την κυριολεκτική έννοια, αφήνουμε το μερίδιο της χαράς στα παιδιά. Άλλωστε, όσο κι αν λέμε ότι μένουμε πάντα παιδιά, αυτό δεν γίνεται. Και, ίσως, δεν χρειάζεται. Άλλωστε, περνάμε το στάδιο της προσμονής, των προσδοκιών που φέρουν οι γιορτές, του ενθουσιασμού. Τώρα, εστιάζουμε στην ουσία. Απογυμνωμένη. Απλή και δωρική.
Η βιτρίνα που κοιτάζω, έχει φωτάκια κίτρινα και στολίδια κόκκινα. Τα χαζεύω λίγο, κοιτάζω, παρατηρώ το είδωλό μου μέσα από το τζάμι. Με βλέπω μέσα στα φωτάκια και έξω από αυτά, κάνω ένα παιχνίδι νοερό. Σκέφτομαι ότι, ίσως, η ουσία είναι αυτή. Να βρούμε την ισορροπία μας εντός και εκτός φώτων. Μόνοι, ή όχι. Ουσία ζωής, για την ζωή.
Να έχουμε γιορτές με ηρεμία και αλληλεγγύη.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023