Το χάσμα μεταξύ του τι είσαι για τους άλλους
και τι είσαι για τον εαυτό σου.
Το αίσθημα του βέρτιγκο.
Kαι η συνεχής δίψα να πετάξεις τη μάσκα για πάντα.
Να αφήσεις να σε διαπεράσουν τα βλέμματα
και να σε τραυματίσουν.
Ακόμα και να σε ακρωτηριάσουν.
Κάθε άρθρωση φωνής είναι ένα ψέμα.
Κάθε κίνηση πλασματική.
Κάθε χαμόγελο μία απλή γκριμάτσα.
Να αυτοκτονήσεις;
Όχι, είναι τόσο άσχημο.
Δεν κάνεις τέτοια πράγματα.
Αλλά μπορείς να αρνηθείς να κινείσαι, να μιλάς, να συμμετέχεις.
Έτσι τουλάχιστον δεν λες ψέματα.
Μπορείς να απομονωθείς, να κλειστείς στον εαυτό σου.
Έτσι δεν θα χρειάζεται να παίζεις κάποιον ρόλο,
να φοράς μία μάσκα,
να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση.
Μπορείς να το κάνεις.
Μέχρι που να μην έχει ενδιαφέρον για κανέναν.
Ingmar Bergman
Persona, 1966.
The following two tabs change content below.
Αστική ζωή, ιστορία, πρόσωπα, πολιτισμός, αφορμές για επανατοποθετήσεις και καταβυθίσεις στην ανθρώπινη σκέψη. Αναρτήσεις σε περιβάλλον Creative Commons 4, που απαγορεύει την εμπορική τους χρήση, αλλά επιτρέπει την ακέραιη αναπαραγωγή τους με αναφορές στον συντάκτη και την ιστοσελίδα.
