
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Αγαπημένη μου,
Απέφυγα ν’ αριθμήσω την επιστολή αυτή, γιατί δεν θυμάμαι πια πόσες σου έχω γράψει. Άλλωστε, οι αριθμοί υφίστανται για να τονίζουν τη θνητότητά μας, να οριοθετούν τον χρόνο. Και μείς, πλέον, είμαστε πέρα από τον χρόνο. Μεγάλη παγίδα αυτός, ιστός αράχνης. Αν πιαστείς εκεί, δύσκολα ξεφεύγεις. Θέλω να μείνεις μακριά του. Σ’ ένα αόρατο πεδίο του χωροχρόνου, εκεί όπου συναντιόμαστε, εκεί θέλω να στέκεσαι. Ο χρόνος αιχμαλωτίζει τα κομμάτια μας, εγκλωβιζόμαστε, ενώ εγώ θέλω να σε νιώθω ελεύθερη, δίχως την ανάγκη, την τυραννία της ανάμνησης. Το ξέρω πως είναι δύσκολη η υπέρβαση αυτή. Και ποια, όμως, δεν είναι; Απαιτεί κόπο, αυτογνωσία και μεγαλοψυχία. Και πολλή εμπειρία στη διαχείρισή τους, στη διαχείριση του εαυτού σου. Μακάρι όλοι να γεννιόμασταν σοφοί, δίχως λάθη, δίχως το ξόδεμα ψυχής και χρόνου. Η αξία της επίγνωσης είναι αυτή: Να νιώθεις λυτρωμένη μέσα από λάθη, να λες ‘έσφαλα, το πλήρωσα, προχωρώ’. Είναι (μια) ελευθερία, έτσι δεν είναι; Μηδενίζεις, αλλάζεις και αυτό είναι όμορφο, δημιουργικό, αναζωογονητικό. Εξελίσσεσαι. Μη σταματάς να εξελίσσεσαι, ν’ αποζητάς ορίζοντες, ανθρώπους με βλέμμα ανοιχτό, καθαρό και με χαμόγελο φωτεινό.
Και, μην ξεχνάς! Είναι όμορφη η ζωή. Με τις δυσκολίες της και τις απορρίψεις. Τα λάθη και τα δάκρυα. Τη συγνώμη και την κάθαρση. Να την περπατάς και ‘να μη μιζεριάζεις’!
Το θυμάσαι, ακόμη, έτσι δεν είναι;


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Λίγο πριν το τέλος - October 24, 2023
- Το βότσαλο στη λίμνη - October 18, 2023
- Η Αγγελική Ρουμπιέ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Λεβαδέων - October 6, 2023