Οι ήσυχες ημέρες του Αυγούστου στο Πεδίον του Άρεως – Στιγμιότυπα

του Δημήτρη Καλαντζή.

Ο μεγαλύτερος χώρος πρασίνου της Αθήνας, το Πεδίον του Άρεως δεν μένει ποτέ έρημο. Ούτε κι όταν η πρωτεύουσα εγκαταλείπεται μαζικά από τους κατοίκους της. Τον Αύγουστο το Πάρκο μας ζει σε ιδιαίτερους ρυθμούς, πιο χαλαρούς, πιο ήρεμους, ίσως και πιο «προσωπικούς». Κράτα τους τακτικούς του επισκέπτες και χάνει τους περιστασιακούς. Ειδικά την εβδομάδα του 15Αύγουστου ο περιπατητής του Πάρκου θα δει αυτούς που ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον χώρο, ακόμα και στο πρόσφατο σκοτεινό παρελθόν του: τους «γονείς» σκυλιών, τους ηλικιωμένους της περιοχής που κάνουν τη βόλτα τους «κατ’ εντολή γιατρού», πολλές παρέες νεαρών μεταναστών, μοναχικούς άντρες (αλλά και κάποιες γυναίκες) που αναζητούν στα παγκάκια μια ευκαιριακή γνωριμία, αλλά κοντά σ΄αυτούς και γονείς με παιδιά (γεμάτες οι δύο παιδικές χαρές νηπίων και παιδιών), κάποιους και κάποιες που ασκούνται στο τρέξιμο και τη γυμναστική αλλά και παρέες που αναζητούν λίγη δροσιά μετά τις 7 το βράδυ που πέφτει ο ήλιος.

Παρά την ανυπαρξία φύλαξης, σημαντικές κινήσεις, όπως το κλάδεμα της μεσαίας βλάστησης ώστε να υπάρχει ορατότητα στον χώρο, δημιουργούν το αίσθημα ασφάλειας που επιτρέπει σε όλους και όλες να μην έχουν δεύτερες σκέψεις για να μπουν στο Πάρκο. Δεκάδες ακόμα κινήσεις θα μπορούσαν να είχαν γίνει ώστε το Πεδίον του Άρεως να πλημμυρίσει από πολίτες και η ελπίδα είναι ότι τους επόμενους – προεκλογικούς – μήνες, με την εγρήγορση των πολιτών και τη δωρεά του Ιδρύματος Ωνάση, θα δούμε σημαντικές βελτιώσεις.

Η Υδάτινη Διαδρομή (Πλατάνια) βρίσκεται σε διαδικάσια μεταμόρφωσης στον Παράδεισο που ήταν τους πρώτους μήνες μετά την ανάπλαση του Πεδίου του Άρεως προ μίας δεκαετίας. Ενισχύεται το πράσινο και τοποθετείται νέος μηχανισμός ανακύκλωσης των νερών. Με την ολοκλήρωση των εργασιών αναμένεται να γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία του Πάρκου (που γενικά πάσχει από δροσερά σημεία).

Μετά από σύντομες “διακοπές” η “Γαρδένια” άνοιξε ξανά, συγκεντρώνοντας κόσμο, κυρίως γονείς και παππούδες με μικρά παιδιά. Το γεγονός ότι λειτουργεί αυτό το περίπτερο δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας για να φέρει ο καθένας τα παιδιά του και να απολαύσει τον καφέ του, παρακολουθώντας τα να παίζουν στο πλάτωμα (πρώην σιντριβάνι) που βρίσκεται ακριβώς μπροστά. Δυστυχώς το δεύτερο περίπτερο της “Γαρδένιας”, που θα μπορούσε να προσελκύσει ακόμα περισσότερο κόμσο, δεν λειτούργησε ούτε και φέτος.

Το πλάτωμα Οικονομίδη μποστά από το Άλσος είναι κρανίου τόπος. Ερημιά και εγκατάλειψη. Εδώ φέρνουν πολλοί τα δεσποζόμενα ζώα τους και δημιουργούνται όμορφες παρέες. Θα ήταν όμως πολύ καλύτερα τα πράγματα εάν κάποτε η Περιέρεια Αττικής αποφάσιζε να ανοίξει το Πάρκο Σκύλων, μια μεγάλη περιφραγμένη έκταση μέσα στο Πάρκο που τώρα δεν είναι προσβάσιμη ούτε σε ανθρώπους ούτε σε ζώα. Απλώς είναι αποκομμένη από το Πάρκο. Γιατί;

Γεμάτη η παιδική χαρά παιδιών δίπλα στην πλατεία Πρωτομαγιάς από χαρούμενες φωνές.

Ίδια εικόνα και στην παιδική χαρά νηπίων. Τι λείπει από το Πάρκο μας: Η παιδική χαρά εφήβων. Ένας χώρος γυμναστικής και παιχνιδιού για παιδιά άνω τον 12 ετών. Ο χώρος αυτός υπήρχε και υπάρχει, μόνο που παραμένει ρημαγμένος. Γιατί;

Mια βόλτα στο Πάρκο χρειάζεται πάντα προσοχή. Οι σπασμένες πλάκες παραμένουν σε πολλές διαδρομές, δημιουργώντας παγίδες στους ανύποτους περιπατητές. Δεν είναι πυρηνική φυσική η αποκατάσταση των διαδρομών, αλλά για κάποιο λόγο η Περιφέρεια δεν ανταποκρίνεται στο αυτονόητο αίτημα των επισκευών.

Είχαμε χαρεί πολύ με την αποκάλυψη του σιντριβανιού “Νικόλαου Ξένου” του 1938. Δυστυχώς, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες, παραμένει ανενεργό.

Για κάποιον λόγο, κάποιος αποφάσισε να τοποθετήσει τρεις σημαίες στο μνημείο των πεσόντων Αυστραλών, Νεοζηλανδών και Βρετανών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (μνημείο Αθηνάς Προμάχου). Οι σημαίες δεν ήταν ποτέ στοιχείο του μνημείου (1952). Η ιδέα αποδείχτηκε μη βιώσιμη, αφού οι σημαίες σκίζονται είτε από τον αέρα και την τριβή τους με τα διπλανά δέντρα, είτε γίνονται αντικείμενα βανδαλισμού. Καλύτερα να αφαιρεθούν τελειώς παρά να κρέμονται ως κουρέλια.

Θέατρο Αλίκης. Ένας ανοιχτός χώρος με φροντισμένο πράσινο (δεν είναι ο κανόνας στο Πάρκο) και ήσυχη επισκεψιμότητα.

Το πάρκο δυστυχώς δεν έχει φύλαξη τον Αύγουστο. Υπάρχει μόνο μία υδροφόρα, σταθμευμένη δίπλα στην παιδική χαρά κοντά στην Πλατεία Πρωτομαγιάς και ένα ημιφορτηγό με μια μικρή δεξαμενή νερού που γυρίζει το πάρκο.

Αν η Υδάτινη Διαδρομή βρίσκεται σε διαδικασία αποκατάστασης, ο Ροδώνας βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, χωρίς σχέδιο επισκευής.

Διαβάστε ακόμα:

Πεδίον του Άρεως: Μία σύντομη ιστορία ενός μεγάλου Πάρκου

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.