ΣΤΡΕΛΛΑ: Η Φένια Αποστόλου μιλά για ένα Παράθυρο Αγνότητας σε μια Παράδοξη Κανονικότητα

του Δημήτρη Καλαντζή.

Για πρώτη φορά ένας εθνικός οργανισμός πολιτισμού στην Ελλάδα ανεβάζει παράσταση με κεντρικό χαρακτήρα μία τρανς γυναίκα. Είναι η ΣΤΡΕΛΛΑ που γνωρίσαμε στον κινηματογράφο από τους Κούτρα – Ευαγγελίδη και τώρα παίρνει τη μορφή της όπερας από την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τη συμμετοχή τεσσάρων τρανς γυναικών, τριών ερμηνευτριών και της καταξιωμένης χορογράφου Φένιας Αποστόλου.

Η ταινία αποτέλεσε ορόσημο για την ορατότητα της τρανς κοινότητας στη χώρα. Απέσπασε βραβεία, διθυραμβικές κριτικές και το θερμό χειροκρότημα ενός μεγάλου κοινού για τον ρεαλισμό, την πρωτοτυπία και τις εξαιρετικές ερμηνείες της. Η παράδοξη – μάλλον ανίερη – προσέγγιση μίας τρανς γυναίκας με τον πατέρα (που δεν γνώρισε ουσιαστικά ποτέ), αντί να σκανδαλίσει, προκάλεσε αισθήματα συμπάθειας και ενσυναίσθησης για το πόσο περίπλοκη είναι η ζωή και πόσες μάχες χρειάζεται να δοθούν απέναντι σε στερεότυπα και προκαταλήψεις για να επιτευχθεί η αρμονία.

Η μεταφορά της Στρέλλας στην Λυρική Σκηνή δεν υπήρξε ανέφελη. Αρχικά ο κεντρικός ρόλος προοριζόταν για άτομο που δεν ήταν τρανς γυναίκα, κάτι που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και οδήγησε στην αναδιανομή και στο άνοιγμα μίας ακόμα μεγαλύτερης συζήτησης στην κοινωνία για την τρανς ορατότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το «εμπόδιο» μάλλον τελικά βγήκε σε καλό…

Ζήτησα από την καταξιωμένη χορογράφο, σκηνοθέτρια και ηθοποιό Φένια Αποστόλου, που χορογραφεί και έχει την επιμέλεια κίνησης στην Στρέλλα, να κάνουμε μία συζήτηση για την παράσταση, με κάποια συστολή για το εάν έπρεπε ή όχι να σταθούμε στο «τρανς γυναίκα». Θεωρούσα και θεωρώ αυτονόητο ότι κάθε άτομο έχει το αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, προσωπικής επιλογής και προσωπικής έκφρασης, χωρίς να χρειάζεται να δίνει εξηγήσεις.

Η ίδια με έπεισε ότι ειδικά για αυτή τη δουλειά, είναι απαραίτητο, όχι μόνο να μιλήσουμε, αλλά να τονίσουμε το «τρανς γυναίκα». Το βίωμα, το παιδικό αδιέξοδο, την έλλειψη παραστάσεων, τη δυσαρμονία μεταξύ αυτού που αισθάνεσαι και αυτού που δείχνεις, τη ματαίωση, τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις αλλά και τον έρωτα, το σεξ, την απελευθέρωση, το πως θα βγάλουμε τα εμπόδια στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αναζητήσει τη χαρά και την ευτυχία.

Ελπίζω όσες και όσοι διαβάσετε την κουβέντα μας, να πειστείτε κι εσείς.

Την πρώτη φορά που είδες την Στρέλλα στον κινηματογράφο, τι ένιωσες;

Δεν σου κρύβω ότι σοκαρίστηκα κάπως. Προφανώς ήταν πάρα πολύ ωραίο που για πρώτη φορά απεικονιζόταν η πραγματική ζωή μίας τρανς γυναίκας και όχι τα συνηθισμένα στερεότυπα της σεξεργασίας, της πιάτσας κλπ. Στην Στρέλλα είδε ο κόσμος διαπροσωπικές σχέσεις, φιλίες, αγάπες, μία ολόκληρη κοινότητα που δεν γνώριζε. Πριν την Στρέλλα, ο κινηματογράφος απεικόνιζε τα τρανς άτομα μονοδιάστατα και πάντα σε σχέση με το σεξ.

Και ακόμα πιο παλιά, ήταν σεξ + έγκλημα. Σου θυμίζω την ταινία «Άγγελος» της δικής μου γενιάς που είχε προκαλέσει μεγάλο «θόρυβο».

Εδώ λοιπόν ήρθε η Στέλλα και έδειξε ότι τα τρανς άτομα δεν κατέβηκαν από άλλον πλανήτη. Είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους που έχουν τα πάθη τους, τους έρωτές τους, τις φιλίες τους, τις αγωνίες τους, την καθημερινότητά τους, όλα όσα έχουν όλοι οι άλλοι.

Στο πρώτο επίπεδο όμως υπάρχει ένα στοιχείο σοκ: η αιμομιξία.

Κι εγώ ένιωσα σοκ την πρώτη φορά που είδα την ταινία. Στην πραγματικότητα όμως το σενάριο είναι πολύ ξεκάθαρο και δικαιολογεί απόλυτα την «ανίερη» επαφή. Η Στρέλλα έχει μεγαλώσει μακριά από τον πατέρα της και γενικότερα από την έννοια «πατέρας». Στην παιδική ηλικία, ο Γιώργος ήταν «περαστικός» από το σπίτι και μέθυσος. Δεν είχε αναπτυχθεί κάποιος δεσμός πατέρα – παιδιού, ενώ στα 9 χρόνια της Στρέλλας, ο Γιώργος φυλακίστηκε και χάθηκε οριστικά από τη ζωή της.

Ζητούμενο της Στρέλλας λοιπόν είναι η επανασύνδεση;

Ακριβώς. Η Στρέλλα θέλει να γνωρίσει τον πατέρα της, να ξαναπιάσει μία σχέση από την αρχή αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Παρακολουθεί τον Γιώργο που βγαίνει από τη φυλακή, νοικιάζει δωμάτιο απέναντι από το δικό του και προσπαθεί να τον προσεγγίσει, όχι για να κάνει σεξ μαζί του, αλλά για να τον γνωρίσει. Είναι ξεκάθαρο άλλωστε ότι διστάζει πολύ τη στιγμή που τα πράγματα οδηγούνται στην ερωτική επαφή.

Και ο Γιώργος μπαίνει στη θέση του Οιδίποδα, έχοντας μπροστά του μία ελκυστική γυναίκα και νομίζοντας ότι γιός του είναι κάποιος Λεωνίδας, αστυνομικός στο επάγγελμα.

Για τον Γιώργο η Στρέλλα είναι μια άγνωστη γυναίκα. Αλλά και για τη Στρέλλα ο Γιώργος είναι ουσιαστικά ένας άγνωστος άντρας. Ένας άντρας που της συμπεριφέρεται όπως πολλοί άλλοι άντρες στο παρελθόν, ως πρόσωπο ερωτικού πόθου.

Η φωνή της λογικής στην ταινία είναι η Μαίρη, η τρανς γυναίκα που είχε πάρει υπό την προστασία της τη Στρέλλα από 14 χρονών και τώρα της λέει ότι αυτή η σχέση που αναπτύσσει με τον πατέρα της είναι παράλογη.

Είναι κι αυτό ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της ταινίας: οι βιολογικοί γονείς σε σύγκριση με τους ανθρώπους που στην πορεία της ζωής λαμβάνουν τη θέση των γονιών. Η Στρέλλα έχει χάσει τη μητέρα της μικρή, έχει ουσιαστικά χάσει τον πατέρα της και βρήκε την Μαίρη που την έκανε να γνωρίσει το μητρικό, προστατευτικό ενδιαφέρον, ενώ και η Στρέλλα, από την πλευρά της, φέρεται στη Μαίρη με την αγάπη και τη φροντίδα μίας κόρης προς τη μητέρα της.

Στον κινηματογράφο, ο χαρακτήρας που έπλασε ο Κούτρας και η λιτότητα με την οποία τον ερμήνευσε η Ορφανού, έκαναν αδύνατο να μην αγαπήσεις την Στρέλλα. Ακόμα και άνθρωποι που δεν γνώριζαν την κοινότητα έπιασαν τους εαυτούς τους να συμπάσχουν με αυτό το πλάσμα.

Μα είναι η αγνότητα της Στρέλλας! Έχει την αθωότητα ενός μικρού παιδιού. Δεν κάνει τίποτα από υστεροβουλία. Ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι κάνει κάτι κακό, δυσκολεύεται να το σταματήσει γιατί δεν ζητά τίποτα άλλο από την αγάπη. Και μαζί με αυτό το ζητούμενο καταρρέουν όλα τα στερεότυπα του σωστού, του λάθους, του κακού και του καλού. Όλα μπαίνουν σε εισαγωγικά. Δράστες και θύματα βρίσκονται σε έναν αγώνα εξιλέωσης.

H ταινία έχει happy end. Οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται και όλες και όλοι βρίσκονται σε αρμονία.

Το τέλος είναι ιδιοφυές. Μέσα από όλες τις φοβερές, τραγικές και περίπλοκες καταστάσεις «ξημερώνει μια καινούργια, όμορφη ημέρα», που θα έλεγε και η Σκάρλετ Ο΄Χάρα (γέλια). Ο Γιώργος περνάει μία κόλαση όταν συνειδητοποιεί τι έχει κάνει, αλλά και η Στρέλλα, με την αθωότητά της, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα προκαλούσε τόσο πόνο στον άνθρωπο που ήθελε να ξαναγίνει ο πατέρας της. Η κάθαρση έρχεται με την αλήθεια και τον επαναπροσδιορισμό. Η συμφιλίωση είναι λυτρωτική για όλους. Και μαζί για τους θεατές, γι αυτό και η ταινία αποθεώθηκε παντού, ενώ θίγει ζητήματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν το «ανάθεμα».

Εκτός από την Στρέλλα, πολύ σύνθετος και ανατρεπτικός είναι ο χαρακτήρας του Γιώργου. Ο σκληρός άντρας που μπήκε στη φυλακή επειδή μεθυσμένος σκότωσε έναν 17χρονο, νομίζοντας ότι θα του πείραζε το παιδί, τελικά βρίσκεται σε ομοερωτική σχέση μέσα στη φυλακή, ενώ το πρώτο άτομο με το οποίο θα κάνει σεξ βγαίνοντας από τη φυλακή είναι μία τρανς γυναίκα.

Είναι η «καραμέλα» που λέει ότι ο straight άντρας «νομιμοποιείται» να έχει ομοερωτικές σχέσεις στη φυλακή και στο στρατό αλλά όχι στην ελεύθερη κοινωνία.

Στην ελεύθερη κοινωνία πώς λειτουργούν τα πράγματα;

Ένας straight άντρας είναι πιο πιθανό να νιώσει έλξη προς μία τρανς γυναίκα παρά προς έναν gay άντρα και αυτό γιατί η εικόνα της τρανς γυναίκας είναι πιο «συμβατή» με αυτή που έχει μέσα του ως αντικείμενο του πόθου. Εν δυνάμει όλοι οι straight άνδρες μπορούν να πάνε με τρανς γυναίκες – άλλο εάν θα το πουν ή όχι – αλλά για να πάνε με έναν gay άντρα θα πρέπει να νιώσουν έλξη προς -ή ΚΑΙ προς – τα ανδρικά μορφολογικά χαρακτηριστικά.

Πρέπει να ρωτήσω για την παραίτηση της Κάθριν Ράιλι που οδήγησε στην αναδιανομή του κεντρικού ρόλου. Έπρεπε ή όχι τον ρόλο της Στρέλλας να παίξει τρανς γυναίκα;

Σαφώς έπρεπε. Η Στρέλλα ήταν μία ταινία ορόσημο για την τρανς κοινότητα. Παρουσιάζει μία πραγματικότητα της τρανς ζωής που είναι ένα παράθυρο προς μία κανονικότητα. Η ταινία ήταν προάγγελος του σημαντικού βήματος που έγινε το 2018 με την αναγνώριση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου. Η ταινία συνέτριψε το στερεότυπο που ήθελε τα τρανς άτομα να είναι κάτι εγκληματικές φιγούρες στη Συγγρού που νοιάζονται μόνο να βγάλουν χρήματα ή να είναι θύματα κάποιων που τις εκμεταλλεύονται.

Ένα στερεότυπο ψευδές και παρωχημένο…

Απολιθωμένο! Με την Στρέλλα άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο για να δει με τις συνθήκες του σήμερα την τρανς κοινότητα. Και στην τέχνη ναι, υπάρχουν οι δυνατότητες για υπερβάσεις, αλλά σε ένα έργο – ορόσημο δεν μπορεί να γίνει μία τέτοια υπέρβαση όταν δεν δίνεται ποτέ η ευκαιρία σε μία τρανς γυναίκα να παίξει έναν cis γυναικείο ρόλο στη σκηνή.

Με εσένα έχει γίνει, με την «Αιώνια Τραγωδία της Ελένης»…

Ήταν μια εξαίρεση. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε από εμένα και έγραψε ένα έργο για εμένα. Δεν μου έχουν προτείνει όμως να παίξω Μπλανς Ντυμπουά. Δεν έχει επιλέξει κάποιος σκηνοθέτης μία τρανς γυναίκα να παίξει έναν cis γυναικείο ρόλο στη σκηνή. Και από τη στιγμή που δεν γίνεται αυτό, θα πρέπει τουλάχιστον αυτοί οι ελάχιστοι τρανς ρόλοι που δημιουργούνται στο ρεπερτόριο να παίζονται από τρανς γυναίκες γιατί αλλιώς είναι σαν να μας διώχνουν από το ίδιο μας το γήπεδο. Μας διώχνουν από παντού, ε, δεν γίνεται να μας διώχνουν και από τον δικό μας τόπο!

Ψάχνοντας παλαιότερες δημοσιεύσεις σχετικά με εσένα έπεσα πάνω σε τίτλους «Η διεμφυλική χορογράφος έκανε αυτό…», «Η τρανς ηθοποιός Φένια Αποστόλου έκανε το άλλο…». Μου χτύπησαν άσχημα. Γιατί να μπαίνει δίπλα στο όνομά σου ένας προσδιορισμός, όταν δεν μπαίνει στους άλλους ανθρώπους της τέχνης, και όταν το αντικείμενο του άρθρου είναι μια καλλιτεχνική δουλειά; Πως το εκλαμβάνεις εσύ;

Αυτό που κάνουμε τώρα με την Στρέλλα είναι ιστορικό. Για πρώτη φορά τέσσερις τρανς γυναίκες συνεργάζονται σε ένα έργο που ανεβάζει δημόσιος φορέας οπότε ο χαρακτηρισμός δεν με ενοχλεί καθόλου. Νομίζω ότι είναι θέμα ακτιβισμού και διεκδίκησης δικαιωμάτων. Ως καλλιτέχνις γενικότερα, δεν έχω πορευτεί ως «τρανς χορογράφος» ή «τρανς σκηνθέτις» αλλά ως Φένια Αποστόλου. Άλλωστε οι περισσότερες από τις δουλειές μου δεν είχαν να κάνουν με θέματα φύλου. Πάντα μιλάω ως δημιουργός αλλά πάντα είμαι ανοιχτή και για προσωπικές ερωτήσεις. Αισθάνομαι ότι οφείλω να το κάνω για να ανοίξουν δρόμοι. Εγώ μεγάλωσα στην Κεφαλονιά, σε μία κλειστή κοινωνία, όπου δεν είχα καμία προσλαμβάνουσα για το πως είναι μια τρανς γυναίκα. Σκεφτόμουν ότι ήταν ανέφικτο να γίνω αυτό που αισθανόμουν ότι είμαι. Δεν θέλω νέα παιδιά να βρίσκονται σε τέτοια αδιέξοδα.

Είναι θέμα ορατότητας λοιπόν;

Θα ήθελα οι νέοι και οι νέες να γνωρίζουν ότι ναι, μια τρανς γυναίκα ή ένας τρανς άντρας μπορεί να καταφέρει αυτό που θέλει η ψυχή του. Ότι καθένας και καθεμία μπορεί να πολεμήσει και να γίνει σημαντική και σημαντικός στην τέχνη, στην επιστήμη και σε οποιοδήποτε επάγγελμα θέλει. Πρέπει η κοινωνία να αναδείξει πρόσωπα που θα μπορούν οι νέοι και οι νέες – όχι να ταυτιστούν αλλά να γνωρίζουν τουλάχιστον την ύπαρξή τους. Η άγνοια γεννά τον φόβο, ο φόβος την εχθρότητα, η εχθρότητα τον αποκλεισμό, ο αποκλεισμός το αδιέξοδο. Γιατί όλα αυτά;

Τα δικά σου παιδικά χρόνια πως ήταν; Η οικογένεια, το περιβάλλον;

Πέρασα ωραία παιδικά χρόνια. Προέρχομαι από μεσαία οικογένεια που δεν αντιμετώπιζε οικονομικό πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν ότι εγώ από την αρχή «κούμπωνα» με τον γυναικείο κόσμο. Δεν μπορούσα βέβαια να γνωρίζω τότε ότι ήμουν ένα τρανς κορίτσι – σου είπα, δεν είχα καμία σχετική προσλαμβάνουσα – αλλά βίωνα ότι αυτά που θέλω και αυτά που κάνω, τα κάνει ένα κορίτσι. Είχα πάντα φίλες και τα αγόρια τα έβλεπα πάντα λίγο ντροπαλά, λίγο τα φοβόμουν… Υπήρχε πάντα μία απόσταση από τα αγόρια. Δεν ήταν το φύλο στο οποίο ένιωθα ότι ταυτίζεται με εμένα. Στο σχολείο έπαιζα βόλεϊ με τα κορίτσια και ποτέ μπάσκετ με τα αγόρια. Πάντα δηλαδή ήμουν μέσα στον γυναικείο κόσμο και ήξερα ότι αυτό που κάνουν τα αγόρια δεν αφορούσε εμένα, μου δημιουργούσε αμηχανία, δεν μπορούσα να το υποστηρίξω.

Ένιωθες όμως την υποχρέωση να παίξεις αγορίστικους “ρόλους” στο σχολείο;

Εννοείται, ήταν υποχρεωτικό διότι αλλιώς υπήρχε αποκλεισμός. Απλώς, επειδή εγώ είχα κορίτσια φίλες, δεν ήταν συντριπτικός αυτός ο αποκλεισμός, ώστε να με τρομάξει και να «κρυφτώ».

Πότε ένιωσες την έλξη για το ανδρικό φύλο;

Πάντα. Θυμάμαι είχαμε ένα βιβλίο για σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και εμένα με τραβούσαν μόνο όσα είχαν να κάνουν με τα αγόρια. Ήταν πάντα ξεκάθαρο μέσα μου ότι μου αρέσουν οι άντρες. Άργησα όμως να έχω σεξουαλικές σχέσεις – η πρώτη μου επαφή έγινε στα 16 – απλώς γιατί δεν είχα την ευκαιρία νωρίτερα, παρότι το επιθυμούσα.

Ο πρώτος σου έρωτας;

Ήταν πλατωνικός. Τον έβλεπα από το δημοτικό, δεν κάναμε όμως ιδιαίτερη παρέα γιατί, όπως σου είπα, εγώ έκανα παρέα με κορίτσια. Μεσολάβησε μια αλλαγή σχολείου και τον ξαναείδα στην εφηβεία. Αυτό ήταν. Τον ερωτεύτηκα. Γίναμε φίλοι αλλά δεν μπορούσε να γίνει κάτι περισσότερο γιατί τότε ήμουν ακόμα αγόρι. Κάναμε μόνο κάτι τρυφερές αγκαλιές – θυμάμαι με έπαιρνε αγκαλίτσα στα 14 μου και με έλεγε «κοριτσάκι του». Του έβγαινε αυθόρμητα γιατί έβλεπε μέσα στην ψυχή μου. Στη συνέχεια όμως αναδιπλώθηκε γιατί αισθάνθηκε ότι έπρεπε να ακολουθήσει το στερεότυπο του ρόλου του. Αν όμως από τότε ήμουν τρανς κορίτσι, νομίζω ότι θα του ήταν πιο εύκολο να συνεχίζαμε κάτι. Έμεινε απωθημένο.

Έχετε ακόμα επικοινωνία;

Λέμε ένα «γεια», εάν τύχει να συναντηθούμε. Ε, πλέον τον έχω ξεπεράσει – υπήρξαν άλλοι έρωτες στη συνέχεια, όμως πάντα σκέφτομαι ότι εάν στα 14 ήξερα ότι υπάρχουν τρανς γυναίκες, θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή που ήμουν προορισμένη να ζήσω από νωρίτερα. Και ενδεχομένως θα είχε διαφορετική εξέλιξη αυτός ο πρώτος έρωτας…

Πότε γίνεσαι η Φένια που γνωρίζουμε;

Το 2008, μετά την ταινία «ο Γιός του Τσάρλι» που έκανα έναν τρανς ρόλο. Ακολούθησαν κι άλλοι τρανς ρόλοι και μέσα από τον κινηματογράφο – για αυτό και τον λατρεύω! – ανακάλυψα τον εαυτό μου. Στην παλαιά μου ζωή δεν ντυνόμουν γυναίκα, απλώς είχα χορέψει γυναικείους ρόλους σε παραστάσεις του Ρήγου, του Καλογρίδη και άλλων. Όταν αποφάσισα να γίνω κοπέλα, μέσα από τον κινηματογράφο, έγινα μέσα σε 6 μήνες. Πήρα τις ορμόνες, έβαλα το στήθος και έγινα η Φένια που προοριζόμουν να γίνω από τη στιγμή που ήρθα στον κόσμο.

Και τι άλλαξε στη ζωή σου;

Τα πάντα. Εγώ δεν ντυνόμουν γυναίκα πριν αλλάξω, δεν ήξερα καν πως να μακιγιάρομαι. Αναγκαζόμουν να ακολουθώ μία gay ζωή ενώ στην πραγματικότητα ήμουν μία τρανς γυναίκαι που αισθανόταν έλξη προς straight άντρες. Ήταν η απόλυτη λύτρωση που μπορούσα πια να είμαι ο εαυτός μου. Μάλιστα τότε έκανα και την πρώτη κωμωδία μου στο Art House, το «Ισόβια ξανθιά», που ήταν διασκευή από την «Εκδίκηση της Ξανθιάς» – δεν υπάρχει πιο girlie έργο! Η ένταξή μου και τυπικά στον γυναικείο κόσμο, με τα νύχια, τα κομμωτήρια και όλα αυτά, ήταν ένα πάρτι. Μια μαγική περίοδος της ζωής μου.

Είχες κοντά σου ανθρώπους να σε στηρίξουν σε αυτή τη διαδικασία;

Όλους τους φίλους μου. Δεν έχασα κανέναν φίλο. Να σκεφτείς ότι στην Κεφαλονιά, τα αδέρφια του παιδιού, που είχα τον πρώτο μου πλατωνικό έρωτα, μου είπαν «Επιτέλους! Και άργησες που το έκανες!». Άλλοι φίλοι από την προηγούμενη ζωή μου, λένε ότι στα όνειρά τους με βλέπουν ως παιδί Φένια και όχι ως αγόρι που ήμουν τότε. Ακόμα και άνθρωποι, πολύ συντηρητικοί, που φοβόμουν ότι θα αντιδράσουν, θα «κράξουν», το δέχτηκαν ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Άλλωστε το έβλεπαν πάντοτε. Αλλά προτιμούσαν να κουτσομπολέψουν, να λένε ψιθυριστά μεταξύ τους «είναι γυναίκα», από το να ενθαρρύνουν ένα άτομο να κάνει το βήμα που θα ολοκληρώσει τον εαυτό του.

Εδώ θα μου επιτρέψεις να βάλω έναν αστερίσκο. Είσαι η Φένια, είσαι πανέμορφη – ειλικρινά εγώ δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ αγόρι – τι θα γινόταν όμως με ένα άτομο που δεν θα είχε αυτή τη στερεοτυπική μορφή της θηλυκότητας; Θα ήταν το ίδιο εύκολο γι αυτό;

Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να έρθει κοντά σε αυτό που θέλει και να ζήσει τη ζωή του – μία ζωή έχουμε – με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα γίνει ευτυχισμένο. Η δική μου εικόνα μπορεί να «κουμπώνει» εύκολα, όπως λες, με το γυναικείο στερεότυπο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μία κοπέλα – ένα άτομο που αισθάνεται γυναίκα – αλλά έχει πιο αντρικό σκελετό, σωματοδομή ή χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να φτάσει σε μία θηλυκότητα και να ζήσει τη ζωή που λαχταρά. Άλλωστε και πολλές cis γυναίκες δεν έχουν αντρικά χαρακτηριστικά; Και τι έγινε; Είναι λάθος κάποια στερεότυπα εμφάνισης και ο φόβος του μπούλινγκ να κρατούν ανθρώπους μακριά από το να είναι αυτό που αισθάνονται ότι είναι. Και μόνο το να φύγεις από αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, σε κάνει να αποκτάς νέα ζωή.

Ο έρωτας και οι σχέσεις τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου;

Είμαι τυχερή στις φιλίες, τυχερή στη δουλειά μου αλλά στον έρωτα δεν είμαι το ίδιο τυχερή. Έχω κάνει κάποιες σχέσεις στη ζωή μου αλλά είναι ελάχιστες. Δεν έχω λόγο να κρύψω ότι είχα και έχω εραστές – βιώνω έντονα τη σεξουαλικότητά μου, αλλά οι άνθρωποι που ερωτεύτηκα δεν μπόρεσαν να μου δώσουν αυτό το παραπάνω που χρειάζεται για να γίνει μια σταθερή σχέση. Ο Έλληνας άντρας θα πρέπει να έχει πολύ μεγάλα αρχίδια για να υποστηρίξει ανοιχτά την επιλογή του να είναι με μια τρανς γυναίκα. Διότι μια σχέση χρειάζεται απόλυτη αποδοχή, χρειάζεται συντροφικότητα και χρειάζεται υπεράσπιση. Να βγαίνεις δηλαδή εκεί έξω στην κοινωνία και να λες: «ναι, αυτό το άτομο είναι μαζί μου!» Καμία σχέση, ούτε μεταξύ gay, ούτε μεταξύ λεσβιών, ούτε με τρανς δεν μπορεί να είναι σχέση χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά. Συνέβη μόνο τρεις φορές στη ζωή μου. Βγαίναμε έξω, πηγαίναμε εκδρομές, ζούσαμε σαν ζευγάρι, ήταν πολύ όμορφα αλλά δεν κράτησαν πολύ. Δεν τελειώνει όμως η ζωή.

Κλείνοντας, να επιστρέψουμε στο στερεότυπο που τίναξε στον αέρα η Στρέλλα: ότι οι τρανς είναι κάτι περίεργα πλάσματα που όλη η ζωή τους είναι η σεξεργασία.

Στην Στρέλλα είναι ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας κάνει σεξεργασία απλά για να επιβιώσει και έχει μία ολόκληρη ζωή που δεν περιστρέφεται γύρω από αυτό. Στο κοινωνικό σήμερα δεν είναι κακό ένα άτομο να εργάζεται στο σεξ, όταν μάλιστα του αρέσει το σεξ και έχει μια εξωστρεφή αντίληψη για την ερωτική ζωή. Κακό είναι να αναγκάζεται να εργάζεται στο σεξ γιατί δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε άλλο. Ο μονόδρομος είναι κακό. Το αδιέξοδο είναι κακό. Το να μην μπορεί να λάβει εκπαίδευση ένα άτομο επειδή δέχεται μπούλινγκ είναι κακό. Το να μην μπορεί να πιάσει δουλειά σε ένα γραφείο ή σε ένα εστιατόριο επειδή έχει «κάτι περίεργο» στην εμφάνισή του είναι κακό. Υπάρχουν πολλά τέτοια «κακά» που πρέπει να πολεμήσουμε. Και αυτό θα γίνει αν προβάλουμε άλλες εικόνες στην κοινωνία για τις τρανς. Της ηθοποιού, της εμποροπλοιάρχου, της σερβιτόρου στη Ρόδο, που γνωρίζεις κι εσύ… Γι αυτό και διεκδικούμε την ορατότητα. Γι αυτό βγαίνουμε κάποιες μπροστά και λέμε: Είμαι η Φένια, είμαι χορογράφος, είμαι ηθοποιός, αλλά ξέρετε και κάτι άλλο; Είμαι και τρανς γυναίκα!

Ποιόν τίτλο θα πρότεινες να βάλουμε σε αυτή την κουβέντα για την Στρέλλα;

Ένα παράθυρο αγνότητας σε μία παράδοξη κανονικότητα.

Πολύ ωραίο!

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.