‘Ένα γράμμα σε σένα’ (12..;)

από την Αγγελική Ρουμπιέ.

Δώδεκα επιστολές στην πορεία του χρόνου, των χρόνων. Νομίζω ότι τόσες σου έχω γράψει. Άραγε, έχει σημασία; Δεν ξέρω. Πιθανώς να έχει σημασία η ανάγκη που μας οδηγεί να αποτυπώσουμε στο χαρτί/οθόνη του υπολογιστή όσα κουβαλάμε και επείγει να εκφράσουμε δυνατά, με τη γραφή, ή τη φωνή. Δεν ξέρω.

Έχω πολλά ‘δεν ξέρω’. Πάνω που πιστεύω ότι έχω συνείδηση ήρεμη και σκέψεις τακτοποιημένες, κάτι έρχεται στο μυαλό περιτριγυρίζοντας τις λίγες στιγμές ηρεμίας. Και εξακολουθεί να με ‘συνοδεύει’, μέχρι να το κάνω δήλωση, να μην είναι υποδήλωση. Άραγε, πόσα ‘υπο’ έχουμε επιτρέψει να μας κυκλώνουν; Υπο- δηλώνω, υπο- δαυλίζω, υπο- λανθάνω.

Σου γράφω μετά από καιρό. Υπολογίζω μισό χρόνο περίπου. Πολύς, ή λίγος καιρός, εσύ θα κρίνεις. Για μένα, πλέον, ο χρόνος είναι κάτι που δεν θέλω να αναλύω, είναι δυσερμήνευτος, ανάλογα με την διάθεσή μου, τις καλές, ή λιγότερο καλές στιγμές μου. Το μόνο που υπερνικά τον χρόνο, είσαι συ. Εσύ, η σταθερή αξία, ένα ιδανικό που αποτελεί καταφύγιο σε διλήμματα, επίκληση σε στιγμές άσχημες, ευγνωμοσύνη στις χαρές. Γι’ αυτό σου γράφω. Γιατί το καταφύγιο έχω την πεποίθηση/ελπίδα ότι θα με προστατεύει πάντα, αλλά και θα με ρίξει στα βαθιά, ώστε να βγω πιο σίγουρη για μένα, για όλους. Ψέματα. Όχι για όλους. Σίγουροι είμαστε μόνο για τον εαυτό μας (και αυτό, υπο- διερεύνηση) και για την οικογένειά μας. Πιο σίγουρη είμαι για όσα έχεις/είχες πει, παρά για τα δικά μου λεγόμενα. Η σοφία και η ψυχραιμία πάντα σε χαρακτήριζε. Εγώ χρειάστηκα και την αρωγή του χρόνου…

Ακούω μια μελωδία, μια ερμηνεία και ένιωσα την αύρα σου για λίγο. Αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να σου γράψω και τότε αναζήτησα το τελευταίο γράμμα μου. Μισός χρόνος. Ο χρόνος περνάει, κυλάει, όπως η άμμος στην κλεψύδρα που είχα ξεχάσει σ’ ένα συρτάρι, όπως κυλάει στην καινούρια κλεψύδρα που μου δώρισε για το καλό της νέας χρονιάς η καλή μου φίλη. Σου εξομολογούμαι, όμως, ότι, πια, αφήνω πολλά πράγματα να έρθουν μόνα τους, τα αφήνω ελεύθερα. Καταστάσεις και ανθρώπους. Και αποδέχομαι τα αποτελέσματα δίχως να νιώθω ενοχές. Είναι μια μορφή ελευθερίας.

Υ.Γ. Η αύρα σου είναι θεραπευτική.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.