του Δημήτρη Καλαντζή.
Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις και αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό «ευχαριστήριες αναρτήσεις» για γιατρούς και νοσοκομεία επειδή κάθε περίπτωση ασθενούς έχει διαφορετικές παραμέτρους (ίσως και τύχη για τη χρονική συγκυρία που θα βρεθεί κάποιο άτομο στο νοσοκομείο και τα «χέρια που θα πέσει»). Να όμως που αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δύο λόγια για το νοσοκομείο Ελπίς και τους ανθρώπους του, που γνώρισα από κοντά καθημερινά για σχεδόν έναν μήνα λόγω της νοσηλείας του πατέρα μου.
Ο πατέρας μου, στα 93 χρόνια του, παρουσίασε βαριά πνευμονία και χρειάστηκε η άμεση μεταφορά του σε νοσοκομείο από το ΕΚΑΒ. Εκείνο το πρωινό εφημέρευαν το Θριάσιο Νοσοκομείο και το Ελπίς. Για το Θριάσιο δεν είχα καμία γνώμη, πέραν ότι του ήταν πολύ μακριά από τα σπίτια μας, ενώ για το κοντινό Ελπίς είχαμε τις εμπειρίες και ο πατέρας μου να κάνει μία σοβαρή καρδιολογική εξέταση και εγώ να ζητήσω βοήθεια για ένα οφθαλμολογικό πρόβλημα, μένοντας απόλυτα ικανοποιημένοι από την αντιμετώπιση που είχαμε. Παρακαλέσαμε λοιπόν τα παιδιά του ΕΚΑΒ, δυο ευγενέστατους νέους – ένα κορίτσι και ένα αγόρι – να μας πάνε στο Ελπίς.
Η μεγαλύτερη αγωνία που έχεις όταν πηγαίνεις ένα ηλικιωμένο άτομο σε νοσοκομείο είναι ότι γιατροί και νοσηλευτές δεν θα δείξουν το ενδιαφέρον που θα έδειχναν για κάποιο νεότερο. Δυστυχώς έχω ακούσει με τα αυτιά μου σε άλλο νοσοκομείο πριν από χρόνια να λένε μεταξύ τους «τι θέλει τώρα αυτή η γριά – μέχρι πότε θέλει να ζήσει…». Για να απαλύνεις αυτή την αγωνία σου, το πρώτο πράγμα που περνά από το μυαλό σου είναι να προσφέρεις χρήματα για να «προσέξουν» τον άνθρωπό σου.
Ο γιατρός που ανέλαβε τον πατέρα μου (δεν τον γνώριζα, δεν είχα καμία «σύσταση» γι αυτόν), όχι μόνο δεν δέχτηκε «φακελάκι», αλλά στην πεισματική επιμονή μου να το αφήσω στο γραφείο του – και μάλλον περισσότερο για να με ξεφορτωθεί – μού είπε να κάνουμε τη «συμφωνία», όταν με το καλό βγει υγιής ο πατέρας μου από το Ελπίς, να κάνω, εάν θέλω, μία δωρεά σε κάποιο ίδρυμα της επιλογής μου. Κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν γιατρό «διαμάντι» του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και το επιβεβαίωσε όλον αυτόν τον μήνα που νοσηλεύτηκε ο πατέρας μου, παρέχοντας κάθε δυνατή ιατρική λύση στα προβλήματα που ανέκυπταν αλλά και με έναν σπάνιο ανθρώπινο λόγο προς εμάς, την οικογένειά του, με αναλυτικές περιγραφές για την κατάσταση του πατέρα μου, τα επόμενα «όπλα» που είχε στη φαρέτρα του και τις πιθανές εξελίξεις.
Τον μήνα που μείναμε στο Ελπίς, πρώτα στη Β’ Παθολογική Κλινική και μετά στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας κατέγραψα εικόνες που δεν έχω συναντήσει σε «μεγάλα νοσοκομεία». Νοσηλεύτριες και νοσηλευτές να μπαίνουν στον θάλαμο με το χαμόγελο στα χείλη και να ξεσηκώνουν τους ασθενείς με αστεία, με πειράγματα, ακόμα και με χάδια. Κάποιες από αυτές ήταν σαν να νοσήλευαν τον πατέρα τους. Είχαν μία αυθεντική ζεστασιά για τους πάσχοντες ανθρώπους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα μίας νοσηλεύτριας που τάιζε έναν ηλικιωμένο που δεν είχε κάποιο συγγενικό πρόσωπο να τον επισκέπτεται – αργότερα έμαθα ότι ήταν άστεγος. Του έλεγε ιστορίες, τον έκανε να γελάει, προσπαθούσε να τον πείσει να κάνει την επέμβαση που χρειαζόταν, τον περιποιόταν, ίσως περισσότερο από όσο είχε να τον φροντίσει κάποιο άτομο για δεκαετίες.
Δεν θα ξεχάσω άλλες νοσηλεύτριες που έτρεχαν να αλλάξουν τους ασθενείς πάλι με το χαμόγελο στα χείλη, σαν να είχαν να κάνουν με παιδιά, δεν θα ξεχάσω βέβαια τους εφημερεύοντες γιατρούς και γιατρίνες που σε κάθε κρίση έτρεχαν να αναστρέψουν τα επεισόδια, τον φυσικοθεραπευτή που έβρισκε για κάθε ασθενή, όσο βαριά κι αν ήταν η κατάστασή του, μικρές ασκήσεις για να τον κάνει να νιώσει ζωντανός και λειτουργικός, δεν θα ξεχάσω τον σεβασμό στην ιδιωτικότητα και την αξιοπρέπεια των ασθενών, με το αυστηρό άδειασμα του θαλάμου από συγγενείς και συνοδούς, πριν από κάθε ιατρική εξέταση ή φροντίδα υγιεινής…
Ασφαλώς δεν ήταν όλα ειδυλλιακά. Και το Ελπίς είναι υποστελεχωμένο, όπως όλα τα δημόσια νοσοκομεία, γιατροί και νοσηλευτές τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, τις νύχτες θα πρέπει οι βαριά ασθενείς να έχουν κοντά τους κάποιο συγγενικό πρόσωπο ή αποκλειστική νοσοκόμα, οι κτηριακές εγκαταστάσεις χρειάζονται άμεσα επισκευές (πολλά παράθυρα είτε δεν ανοίγουν από το σκέβρωμα, είτε χάσκουν ένα – δυο πόντους), κάποιες κουβέρτες δεν είναι ούτε για την ανακύκλωση, από την άλλη πλευρά όμως, η δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχος σε ιατρικό και νοσηλευτικό εξοπλισμό έχει πιάσει τόπο – τουλάχιστον στη Β’ Παθολογική και στη ΜΑΘ τα κρεβάτια και τα μηχανήματα ήταν όλα σύγχρονα.
Η οικογένειά μου και εγώ αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε ένα δημόσιο «ευχαριστώ» στο νοσοκομείο Ελπίς, στον γιατρό κύριο Φυτράκη, όλους τους γιατρούς και τις γιατρίνες, τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές που φρόντισαν τον πατέρα μας στην τελευταία μάχη της ζωής του.
Ήταν μία άνιση μάχη αλλά φρόντισαν να κάνουν τον ίδιο και εμάς να μην νιώσουμε ποτέ ότι ήταν μια «χαμένη από την αρχή υπόθεση». Μοιράστηκαν τις αγωνίες του και τις αγωνίες μας και εργάστηκαν για να τις ανακουφίσουν με εξαιρετικό επαγγελματισμό και ανθρωπιά.
Ευχαριστούμε.
Υ.Γ. Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας είναι ο θεμελιώδης λίθος μίας κοινωνίας που λειτουργεί με μέτρο τον άνθρωπο. Ας παλέψουμε για να γίνεται καλύτερο και όχι το αντίθετο.
Δημήτρης Καλαντζής, Αθήνα, 3/03/2023.
Δημήτρης Καλαντζής
