του Αποστόλη Δ. Καλαντζή.
Πριν από λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος μου αδερφός Νίκος Καλαντζής. Από μικρός ο Νίκος ήταν ένα ανήσυχο και πανέξυπνο παιδί. Ποτέ δε συμβιβάστηκε με τη ζωή στο χωριό κι αναζητούσε διαρκώς νέα ενδιαφέροντα.
Σε ηλικία 10 ετών πήγε στην Άρτα και φύλαγε τα πρόβατα ενός κτηματία. Μετά την κατοχή ακολούθησε τον μεγαλύτερο αδερφό μας τον Γιάννη, πρώτα σαν τσοπανοπαίδια στην Κατσικά και στη συνέχεια στα Γιάννενα. Ο Γιάννης έπιασε δουλειά στην τοπική εφημερίδα των Ιωαννίνων «ο Κήρυκας» και ο Νίκος σ’ ένα μαραγκούδικο που έφτιαχνε φέρετρα.
Η πρώτη δοκιμασία για τον Νίκο ήταν όταν εκτελέστηκε ο αδερφός μας ο Γιάννης. Από μικρά παιδιά ήταν πάντα μαζί, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο και ποτέ δεν είχαν χωρίσει μέχρι τότε. Έξω από τα κάγκελα της φυλακής ο Νίκος σήκωνε τον δικό του σταυρό. Στους παιδικούς του ώμους έπεσε η φροντίδα για τη σωτηρία του αδερφού του. Κάθε μέρα τον επισκέπτονταν, του συμπαραστέκονταν και του έδινε κουράγιο. Πού βρήκε το κουράγιο ένα δεκαεφτάχρονο παιδί να σηκώσει ένα τόσο μεγάλο βάρος; Πώς άντεξε τον χαμό του αδερφού του που από τη γέννηση τους μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αχώριστοι; Ακόμα δεν το χωράει ο νους μου όσο το αναλογίζομαι.
Το φθινόπωρο του ’49 έφυγε για την Αθήνα μετά τον απηνή και σκληρό διωγμό του από το καθεστώς εκείνης της εποχής. Έπιασε δουλειά σ’ ένα επιπλοποιείο. Ήθελε να μάθει την τέχνη του επιπλοποιού και έγινε άριστος τεχνίτης. Στην αρχή έπαιρνε ένα χαρτζιλίκι που δεν τον έφτανε να ζήσει, γι’ αυτό τα βράδια δούλευε σαν βοηθός σερβιτόρου. Εργάστηκε πολύ σκληρά ο Νίκος. Δεν λύγισε στις δυσκολίες κι έμεινε αμετακίνητος στους στόχους που είχε βάλει στη ζωή του. Ήθελε να είναι αυτοδημιούργητος και τα κατάφερε.
Όσο ζωηρός ήταν μικρός ο Νίκος, τόσο σοβαρός και συνετός έγινε όταν μεγάλωσε. Αγαπούσε πολύ το χωριό μας τα Ραβένια κι έρχονταν ανελλιπώς κάθε Πάσχα και καλοκαίρι. Το 1965 παντρεύτηκε την Ευδοκία Κρεούζη κι έκαναν δυο παιδιά τη Μάρθα και τον Δημήτρη. Τα μόρφωσε και σήμερα είναι επιστήμονες και τα δυο.
Ο Νίκος ποτέ δεν ξέχασε τους γονείς και τ’ αδέρφια του. Το 1954 πήρε τον μικρότερο αδερφό μας τον Βασίλη, στην Αθήνα για να τον μάθει την τέχνη του. Βοήθησε οικονομικά τους γονείς μας και αργότερα – δεν το ξεχνώ ποτέ αυτό – ανέλαβε τα έξοδά μου στο Γυμνάσιο και στην Ακαδημία. Συνέβαλε αποφασιστικά στην αγορά του σπιτιού της αδερφής μας, της Πατρούλας. Για μας τ’ αδέρφια του, ήταν ο πατέρας μας.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε αδερφέ.
