Διαδρομή διαρκής

από την Αγγελική Ρουμπιέ.

Δεκαπέντε χρόνια. Τόσα κρατάει η βόλτα αυτή. Ίσως και λίγο περισσότερα, αλλά όχι με τόση πειθαρχία. Βλέπετε, ο νέος άνθρωπος θεωρεί ότι έχει τον χρόνο με το μέρος του, σκέφτεται πάντα ότι έχει ακόμη καιρό. Ή δεν σκέφτεται καθόλου τον χρόνο. Τον θεωρεί δεδομένο. Όπως και την ίδια του την ύπαρξη…

Κάθε φορά που θέλω να περπατήσω, να κατευθυνθώ στο πιο όμορφο και δροσερό μέρος της πόλης μου, κάνω πάντα την ίδια διαδρομή. Δεν είναι ψυχαναγκασμός (μακριά από μένα αυτά), δεν είναι συνήθεια. Είναι ανάγκη νομίζω. Διασχίζω την κεντρική πλατεία, προχωρώ ευθεία και στρίβω δεξιά, σε μια οδό όπου σώζεται ακόμη το Τζαμί του Γαζή Ομέρ Μπέη, στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Στην αριστερή πλευρά το τζαμί, στη δεξιά, λίγο πιο πάνω, μετά το γεφύρι, ένα κτήριο. Γι’ αυτό το κτήριο έκανα τη διαδρομή αυτή. Γι’ αυτό και για όσα αντιπροσώπευε για μένα. Για την όμορφη, ευγενική, ανδρική φιγούρα που έβλεπα χρόνια πριν, να διαγράφεται σαν σκιά πίσω από το παλιό παράθυρο του ορόφου.

Το παλιό αυτό κτήριο, έστεκε μόνο του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, μετά το φευγιό του ενοίκου του ορόφου. Το ισόγειο είχε ήδη γράψει την ιστορία του, αφού ο ιδιοκτήτης του στέγαζε εκεί για σαράντα χρόνια έναν από τους πιο γνωστούς και παλιούς φούρνους της πόλης μας. Ο όροφος που ΄γνώρισα΄, φιλοξενούσε ένα εργαστήριο ζωγραφικής. Ανέβαινα την ξύλινη σκάλα, άνοιγα μια ενδιάμεση πόρτα, όπως συνηθιζόταν στα παλιά σπίτια, συνέχιζα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά και έφτανα. Το εργαστήριο ενός ζωγράφου είναι όπως ακριβώς το φανταζόμαστε. Εκτός, βέβαια, αν ο καλλιτέχνης είναι εύπορος, οπότε, αλλάζει το σκηνικό!

Όλα αυτά τα χρόνια, μόλις έστριβα στην οδό Τσόγκα, το βλέμμα μου πήγαινε ψηλά, στο παράθυρο. Εκεί, έβλεπα ξανά την γνώριμη, όμορφη φιγούρα σε στάση προφίλ, σαν σκιά πίσω από την κουρτίνα, ή το στορ του παραθύρου, δεν θυμάμαι καλά πια. Δεν χάρηκα τόσο τον χώρο αυτό. Πίστευα ότι θα είχα, θα είχαμε χρόνο. Αλλά ο χρόνος μας χάρισε σαρδόνιο χαμόγελο και έκλεψε το δικό μας.

Από τότε κάνω τη διαδρομή αυτή, μήπως καταφέρω και κλέψω κάτι από την χαρά των στιγμών. Λίγες μέρες πριν, το κτήριο γκρεμίστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος βιώσιμης αστικής ανάπτυξης του Δήμου μας. Έστεκε μόνο και ερειπωμένο, άλλωστε. Τώρα θα έχει μια άλλη, νέα ζωή και θα χαρούν τον χώρο δίπλα στο ποτάμι μας πολλοί, όταν διαμορφωθεί.

Οι αύρες των ανθρώπων που έζησαν εκεί και φώτισαν το οίκημα αυτό, δεν χάνονται. Καταγράφηκαν στην ιστορία της πόλης μας. Δεν είναι λίγο!

Όσο για μένα, πάντα θα ακολουθώ τη διαδρομή αυτή. Δεν την χόρτασα ποτέ.

Υ.Γ. Για τον Χρίστο και τον μπάρμπα Λιά, όπως τον αποκαλούσαν. Ας είναι φωτεινές οι μνήμες τους.

Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη Η. Γέρο.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.