Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3)

από την Αγγελική Ρουμπιέ.

Η Αλίκη και το καλοκαίρι της. Η εποχή της. Είναι το τρίτο κείμενο που γράφω για εκείνη. Το πρώτο, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, καλωσόριζε τον Ιανουάριο του 2018 τη νέα χρονιά! Το δεύτερο, πριν από δύο χρόνια, την θυμόταν στην επέτειο γέννησης και θανάτου της, με τρείς μέρες διαφορά… Τώρα, αναρωτιέμαι γιατί γράφω το τρίτο. Νομίζω από φόβο για τα χρόνια που περνούν και συγχρόνως με απορία για την διάρκεια και την ανάγκη ύπαρξης ενός μύθου. Αυτού της δημοφιλέστερης Ελληνίδας, όπως έχω γράψει. Και το πιστεύω. Άλλωστε, οι αντιδράσεις του κόσμου εδώ και μισό αιώνα, συνολικά, αυτό δηλώνουν.

27 χρόνια πριν, Ιούλιο, όλοι στις τηλεοράσεις για τον προαναγγελθέντα θάνατο της Αλίκης. 27…! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Απίστευτο που, αν κανείς αναζητήσει και παρακολουθήσει τα βίντεο της εποχής, συνειδητοποιεί πόσοι έχουν φύγει από τότε, αλλά η πρωταγωνίστρια είναι μία! ‘Παγιδεύτηκα στη φωτεινότητά μου’, είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξη στον Θανάση Λάλα. Ομολογία που δηλώνει ευφυία, αυτογνωσία και πλήρη συνειδητοποίηση της δύναμης και της εμβέλειάς της. Και αντίληψη του ρόλου που είχε στο όνειρο, στο παραμύθι που χρειαζόταν η χώρα σε μια εποχή μετάβασης. Και έγνοια για την υστεροφημία της.

Διάβασα μια σκληρή θεατρική κριτική για την απόπειρά της να ενσαρκώσει την ‘Αντιγόνη’ στην Επίδαυρο, το μακρινό 1990. ‘Νιάου νιάου η Αντιγονούλα’, έγραφε η ‘Ελευθεροτυπία’. Θα ισχυριστεί κανείς πως η κριτική συνιστά αναγκαίο επακόλουθο, επιταγή της υποκριτικής τέχνης. Σωστά. Η Αλίκη, άλλωστε, οικοδόμησε τον μύθο της μεθοδικά, με δουλειά και απαιτήσεις που, όμως, ανταποκρίνονταν σε μια μανιέρα που ηθελημένα, εσκεμμένα, ή όχι (;) ακολουθούσε σχεδόν πιστά, έχοντας εκπαιδεύσει το κοινό της αναλόγως. Δεν δικαιούται, όμως, κανείς να επιλέξει κάτι κόντρα στην εικόνα του, μετά από χρόνια; Όχι, θεώρησαν κάποιοι, ναι λιγότεροι. Το αποτέλεσμα, πάντως, ήταν, ομολογουμένως, ένα σφυροκόπημα ανηλεές. Αναρωτιέμαι, όμως, χρόνια μετά, δίχως βέβαια να έχω δει την παράσταση, πόσο χειρότερη να ήταν σε σύγκριση με άλλους και άλλες που υποκρίνονται στην ορχήστρα της Επιδαύρου…; Υποθετικό ερώτημα που επιδέχεται υποθετική απάντηση.

Η όσμωση κοινού και ηθοποιού στην περίπτωσή της ήταν τέτοια, ώστε να συντηρείται ένας μύθος για τόσο καιρό, πέρα από κάθε άλλη σύγκριση. Αγάπη, λατρεία, θαυμασμός, μίσος, ζήλεια, απορία, μίμηση… όλα ενυπήρχαν στη σχέση αυτή. Γι’ αυτό και ακόμη οικειοποιείται το κοινό την Αλίκη. Ποιος όριζε και καθόριζε ποιον; Ακαθόριστο!

Η ουσία είναι μία και συμπυκνώνεται στη φράση που άκουσα από γνωστό ηθοποιό στο πλαίσιο αφιερώματός της: ‘Ο χρόνος ο βαθύς, ο μέγας, φέρνει στο φως τα κρύφια’. Ο χρόνος, ίσως, αυτός να ήταν / είναι το μυστικό της!

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.