της Τίνας Πανώριου.
Ο Βασίλης Αλεξάκης άνοιξε το εν Αθήναις σπίτι του, ένα μικροσκοπικό, απέριττο διαμερισματάκι δευτέρου υπογείου με κηπάκι στο Κολωνάκι, για να δεχτεί λίγους αλλά θερμούς επαγγελματίες αναγνώστες / φαν των έργων του, από την εποχή του εξαιρετικού Τάλγκο. Ήταν μια προ-γιορτινή συνάντηση που θα θυμόμαστε για καιρό, αφού είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά έναν «νεανικότατο», ευγενικό, προσηνή, οικοδεσπότη, που με ένα κόκκινο κρασί στο χέρι, υποδέχεται στο σπίτι του με τον ίδιο τρόπο, τον φίλο του Τίτο Πατρίκιο, αλλά και τους αστέγους της μικρής μας πόλης που πωλούν τη «Σχεδία» …
Αφορμή για το «μάζεμα» ήταν η κυκλοφορία του Κλαρινέτου (εκδόσεις Μεταίχμιο), του καινούργιου μυθιστορήματος του διάσημου στη Γαλλία κι όχι μόνο συγγραφέα, που θα παρουσιάσει πρώτα στην Πάτρα κι ύστερα στην Αθήνα…
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία που ο Β. Αλεξάκης έγραψε για τον Γάλλο εκδότη του, ο οποίος πλέον έχει περάσει στην αντίπερα όχθη.
Ο συγγραφέας ταξιδεύει από το Παρίσι (όπου αντιμετωπίζει τη μοιραία ασθένεια του φίλου και εκδότη του), στην Ελλάδα της Κρίσης και γνωρίζεται με ανθρώπους τσακισμένους από την οικονομική ανέχεια. Βρίσκεται ανάμεσα στη ζεστασιά των παλιών ευτυχισμένων ημερών και τη θλίψη της απουσίας. Ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα. Ανάμεσα στη μητρική γλώσσα και στη γραφή. Εκεί που ξεφυτρώνει αναπάντεχα το ερώτημα: Γιατί ξεχνάμε;
– «Υπάρχει άραγε κάτι που δεν διαγράφεται ποτέ από τη μνήμη μας;», τον ρώτησα. Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ. – «Η θάλασσα. Μπορεί κανείς να ξεχάσει τα βουνά, τις κοιλάδες, τα δάση, τα ποτάμια, ακόμη και τους καταρράκτες παρά τον θόρυβο που κάνουν, όχι όμως τη θάλασσα. Περικλείει όλα τα μυστήρια και ξέρει όλα τα παιχνίδια, είναι παμπάλαιη κι απίστευτα νέα. Κανένα άλλο τοπίο δεν μοιάζει τόσο με τη ζωή… Να γιατί δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε: επειδή θυμάται την παιδική ηλικία του κόσμου. Πρέπει να τη σεβόμαστε όσο και τη ζωή, και να την ατενίζουμε όρθιοι. Με κάνουν έξαλλο οι παραθεριστές που ξαπλώνουν στην άμμο, θέλω να τους πλακώσω στις κλοτσιές για να τους αναγκάσω να σηκωθούν, οφείλουμε όλοι να στεκόμαστε όρθιοι στις ακρογιαλιές…»
Ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης
Εγκατεστημένος στη Γαλλία από το 1969, ο Βασίλης Αλεξάκης υπήρξε επί σειρά ετών συνεργάτης της εφημερίδας Le Monde και έγραψε τα πρώτα του βιβλία στα γαλλικά. Το Τάλγκο είναι το πρώτο του έργο γραμμένο στη μητρική του γλώσσα: κυκλοφόρησε το 1982 και εξακολουθεί ως σήμερα να σημειώνει σπάνια επιτυχία. Έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τα διακόσια χιλιάδες αντίτυπα. Το 1984 έγινε ταινία από τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο με τίτλο Ξαφνικός έρωτας.
Το έργο του Αλεξάκη είναι εξίσου αναγνωρισμένο στην Ελλάδα (κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 2004 για τις Ξένες λέξεις) και τη Γαλλία (Βραβείο Médicis για τη Μητρική γλώσσα, 1995, Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας για το μ.Χ. το 2007). Γράφει και στις δύο γλώσσες, αρχίζοντας πότε από τη μία πότε από την άλλη, και «αυτομεταφράζεται» στη δεύτερη. Οι γλώσσες είναι από τα κύρια θέματα του έργου του.
Έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο (η ταινία του Οι Αθηναίοι κέρδισε το Α΄ βραβείο στο διεθνές φεστιβάλ κωμωδίας του Σανρούς το 1990) και το θέατρο (Εγώ δεν…, Μη με λες Φωφώ).
Latest posts by Τίνα Πανώριου (see all)
- Η συγγραφέας Τζούλια Γκανάσου μιλά στην Τίνα Πανώριου για την ηρωίδα του ΓΟΝΥΠΕΤΕΙΣ - March 3, 2018
- Ένα μεσημέρι με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αθήνα… - February 3, 2018
- Ρεβιθοκοντούλης: κλασικά παραμύθια… αλλιώς από την Μαρίνα Γιώτη - January 28, 2018
