
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Μεσημέρι Σαββάτου, σε πολυκατάστημα παιχνιδιών, αναζητώντας κάτι περιττό, της καθημερινότητας, εντόπισε σ’ ένα ράφι, ένα μικρό, διακοσμητικό, γυάλινο μπουκάλι. Μια σταλιά, γεμάτο άμμο και κοχύλια μικρά. Το περιεργάστηκε, είδε την ευτελή τιμή του και το έβαλε στο καλάθι.
Γυρίζοντας σπίτι, προσπαθούσε να δει πού ταιριάζει καλύτερα, σε ποια θέση, τι φόντο. Ένιωθε χαρά γι’ αυτή τη στάλα θαλασσινής αύρας που θα είχε στο καθιστικό. Ή, μήπως, στο μπαλκόνι; Κοιτούσε προσεκτικά γύρω και το τοποθετούσε σαν κάτι πολύτιμο, σαν να ήταν παιδί μικρό που τόσο χαίρεται με το δώρο του.
Η εικόνα της πέρασε φευγαλέα από το μυαλό. Το χαμόγελό της, τα γαλαζοπράσινα μάτια της που, άλλοτε τα θυμόταν με λίγο γκρίζο χρώμα, άλλοτε με περισσότερο πράσινο. Αλλά με την ίδια λάμψη, την ίδια αγάπη που εξέπεμπαν.
Αναζήτησε τη φωτογραφία της. Ήταν εκεί, καθιστή, ντυμένη στα λευκά, χαμογελούσε, ήταν όμορφη, όπως πάντα, λίγο κουρασμένο το βλέμμα της, γαλαζοπράσινα τα σκουλαρίκια της τα μακριά. Πολύ της ταίριαζαν! Της χάριζαν φως.
Ακούμπησε τρυφερά και απαλά το μικρό μπουκάλι θάλασσας δίπλα στη φωτογραφία της. Το πώμα είχε κολλημένο πάνω του ένα μεγάλο, λευκό κοχύλι. Τη φαντάστηκε να το κρατά και να γελά.
Ένα λευκό φως μπήκε στο δωμάτιο…
Υ.Γ. Για τη Μίνα.
Φωτογραφία ανάρτησης: Jose Maria Cuellar@flickr.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Γράμμα σε σένα…’ - June 9, 2022
- ‘ Η πέτρα του κάστρου ’ - May 2, 2022
- Κουτόχορτο - March 20, 2022