Πεδίο του Άρεως: Το «μακέτο» της Ρένας Δούρου και η πραγματικότητα

του Δημήτρη Καλαντζή.

Την Τρίτη 4 Ιουλίου η Ρένα Δούρου κάλεσε τους δημοσιογράφους στην Περιφέρεια Αττικής και τους παρέδωσε έναν φάκελο με φωτογραφίες «πριν και μετά» από το Πεδίο του Άρεως ως απολογισμό του έργου που έχει κάνει, ενώ επανέλαβε προφορικά τις δεσμεύσεις της για τον δημόσιο χαρακτήρα του πάρκου και τα σχέδιά της για την περαιτέρω βελτίωσή του. Σε δημοσιογράφους τηλεοπτικών καναλιών που ζήτησαν να κάνουν επιτόπου ρεπορτάζ, επέτρεψε με αυστηρή συνοδεία υπαλλήλων της Περιφέρειας να πάρουν πλάνα από συγκεκριμένα σημεία του πάρκου. Στο αίτημα κάποιων να περιδιαβούν ελεύθερα με τις κάμερες το Πεδίον του Άρεως οι άνθρωποι της περιφέρειας ήταν κατηγορηματικοί: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!

Έτσι οι δημοσιογράφοι που δεν γνωρίζουν το χώρο και δεν είχαν το χρόνο να μιλήσουν με τις επιτροπές κατοίκων ή απλούς περαστικούς, αρκέστηκαν να κάνουν ρεπορτάζ με βάση τα όσα είπε η κυρία Δούρου, των μακετών που τους παρέδωσε και των επιλεγμένων πλάνων που τους επέτρεψε να τραβήξουν. Το αποτέλεσμα ήταν να μην παρουσιαστεί η πραγματικότητα της κατάστασης που επικρατεί στο Πεδίο του Άρεως.

Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι κολακευτική για την κυρία Δούρου και τους συνεργάτες που έχει επιλέξει να διαχειριστούν την τύχη του μεγαλύτερου και σημαντικότερου χώρου πρασίνου της Αθήνας, της μοναδικής «ανάσας» που έχουν οι πυκνοδομημένες περιοχές της Κυψέλης, του Γκύζη, της Νεάπολης, των Εξαρχείων, των Χαυτείων, των Πατησίων, ουσιαστικά ολόκληρου του κέντρου της Αθήνας.

Βήματα, πραγματικά έχουν γίνει. Φυτεύτηκαν κάποια καινούργια δεντράκια και βελτιώθηκε η καθαριότητα (την οποία έχει αναλάβει ο δήμος Αθηναίων). Το Πεδίο του Άρεως όμως παραμένει αφιλόξενο, εχθρικό και αδύναμο να ανταποκριθεί στο ρόλο του δημόσιου χώρου βόλτας, αναψυχής, άσκησης, συνάθροισης και εν τέλει ανάταξης της ποιότητας ζωής των κατοίκων του κέντρου.

Ο μέσος πολίτης φοβάται να πάει στο Πεδίο του Άρεως. Νιώθει ανασφαλής στο χώρο. Και η περιφέρεια έχει πρωταρχική ευθύνη γι αυτό.

Η αναιμική παρουσία της αστυνομίας και η πρόσληψη (αόρατων ως επί το πλείστον) σεκιούριτι δεν είναι δυνατόν να εμπεδώσουν το παραμικρό αίσθημα ασφάλειας. Άλλος είναι ο δρόμος που χρειάζεται να ακολουθηθεί. Το πάρκο πρέπει να βρει λειτουργίες για να γίνει ξανά ελκυστικό στους καθημερινούς πολίτες που σήμερα είναι μία ελάχιστη μειοψηφία στην ανθρωπογεωγραφία των τοξικοεξαρτημένων και εκδιδόμενων ατόμων. Ο δρόμος αυτός έχει ακολουθηθεί παντού στον κόσμο, όταν κρατικές ή τοπικές αρχές αποφάσισαν να αναβαθμίσουν παρηκμασμένες περιοχές.

Θα αρκούσε οι άνθρωποι της Περιφέρειας να κάνουν μία βόλτα στην παρακείμενη πλατεία Πρωτομαγιάς για να πάρουν μία ιδέα. Η πλατεία Πρωτομαγιάς σφύζει από ζωή παρόλο που είναι μία πανάσχημη και παραμελημένη πλατεία, χωρίς καμία αμφιβολία κατώτερη του Πεδίου του Άρεως. Γιατί; Διότι έχει ένα καφέ που μπορεί να πάει ο κόσμος και να κάτσει με την παρέα του να δροσιστεί και έχει καλό φωτισμό για να παίξουν τα δεκάδες εκατοντάδες παιδάκια της περιοχής.

Τα απογεύματα που η παιδική χαρά του Πεδίου του Άρεως μοιάζει με στοιχειωμένος χώρος τον οποίο δεν πλησιάζει κανείς, στην παιδική χαρά της πλατείας Πρωτομαγιάς κάνουν ουρά οι γονείς με τα παιδιά τους για λίγη κούνια. Η λειτουργία του καφέ δρα καταλυτικά στη ζωή της πλατείας Πρωτομαγιάς, παρόλο που ο περισσότερος κόσμος δεν κάθεται στο ίδιο το καφέ αλλά σε παγκάκια και πεζούλια τριγύρω. Νιώθει όμως ότι βρίσκεται σε ένα χώρο «κανονικότητας».

Στο Πεδίο του Άρεως δεν υπάρχει καμία «κανονικότητα». Τα ιστορικά καφέ / ζαχαροπλαστεία του Green Park και του Οικονομίδη έχουν παραχωρηθεί το μεν πρώτο στους τοξικοεξαστημένους και τους εμπόρους τους (κανονικό γκέτο που δεν μπορεί να πλησιάσει ούτε η αστυνομία) και το δεύτερο στα… συρματοπλέγματα.

Το δημόσιο έχει δαπανήσει χιλιάδες ευρώ για να κάνει την όμορφη ανακαίνιση του κτηρίου Οικονομίδη αλλά επί δύο χρόνια παραμένει περιφραγμένο, άψογο αλλά άψυχο, άχρηστο, ένα κανονικό… «μακέτο» για να το δείχνει η Περιφέρεια στις φωτογραφίες.

Στο πεδίο του Άρεως υπάρχουν ακόμα δύο περίπτερα / κιόσκια που κάποτε μοίραζαν ποπ κορν και καφέδες στους χιλιάδες επισκέπτες του πάρκου και σήμερα παραμένουν εξαθλιωμένα κουφάρια.

Να προχωρήσουμε στις ανύπαρκτες δράσεις πολιτισμού και άθλησης στο πάρκο; Ακόμα και οι άνθρωποι που κάνουν τζόκινγκ προτιμούν να κάνουν τον γύρο του πάρκου εξωτερικά στην Αλεξάνδρας και στη Μουστοξύδη παρά να περάσουν από μέσα και να αντικρίσουν τους εξαθλιωμένους τοξικοεξαρτημένους…

Ειλικρινά, σήμερα στο Πεδίο του Άρεως δεν έχει κανένας πολίτης λόγο να πάει πέραν από το να βγάλει το σκυλί του για τις φυσικές του ανάγκες.

Η Ρένα Δούρου και οι συνεργάτες της στην Περιφέρεια αντιμετωπίζουν εχθρικά τις τοπικές οργανώσεις κατοίκων και κάθε μεμονωμένη κριτική φωνή για την κατάσταση στο Πεδίο του Άρεως. Ψάχνουν φαντάσματα «αντιπολίτευσης» και «πολιτικών κινήτρων»…

Ε, λοιπόν κανείς μας δεν ανταλλάσει την απόλαυση μίας χαλαρής βόλτας στο πάρκο μας (στο πάρκο ΟΛΩΝ μας) με οποιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα.

Η Περιφέρεια έχει όλες τις προϋποθέσεις στα χέρια της για να κάνει το restart του Πάρκου. Και οι κάτοικοι θα είναι οι πρώτοι που θα χειροκροτήσουν και θα γίνουν εθελοντές σε κάθε δράση για τη λειτουργία του.

Δεν χρειάζονται πολύπλοκα σχέδια παρά έξυπνες ιδέες. Για φανταστείτε, για παράδειγμα, τι θα γινόταν αν ερχόταν η περιφέρεια σε επαφή με τις δεκάδες ερασιτεχνικές ομάδες πολιτισμού και παρουσίαζε κάθε απόγευμα μία δωρεάν παράσταση για μεγάλους και παιδιά στο πάρκο. Ή ακόμα το απλούστερο, να βάλει δύο κλόουν κάθε μέρα να κάνουν σόου ενός τετάρτου. Θα πλημμύριζε το πάρκο γονείς και παιδιά, οι οποίοι σε συνδυασμό με τα ανοιχτά καφέ και κιόσκια θα είχαν τον λόγο να κάτσουν στο πάρκο όλο το απόγευμα. Φανταστείτε ακόμα να ανέθετε σε κάποιον γυμναστικό σύλλογο να προσφέρει δωρεάν μαθήματα άθλησης σε μικρούς και μεγάλους ή να διοργάνωνε συστηματικούς αγώνες τρεξίματος εντός του πάρκου. Είναι ασήμαντες οικονομικά λειτουργίες που θα έδιναν ξανά ζωή στο νεκρό Πεδίο του Άρεως.

Ολοκληρώνοντας, οι περίοικοι δεν ζητάμε τίποτα άλλο από ένα πάρκο λειτουργικό, δημόσιο, ένα χώρο αναψυχής, άθλησης, βόλτας, μία περιοχή ασφάλειας για παιδιά και ηλικιωμένους. Γίνεται. Απόφαση χρειάζεται.

Οι ακόλουθες φωτογραφίες τραβήχτηκαν τρεις ημέρες μετά την παρουσίαση του φακέλου της Περιφέρειας και είναι ελεύθερες δικαιωμάτων για χρήση και αναπαραγωγή.

Η πιο εξαθλιωμένη πλευρά του Πάρκου είναι προς την Μαυροματαίων, από την είσοδο του Κωνσταντίνου.

Το άλλοτε καταπράσινο Green Park – από τους πιο δροσερούς χώρους της Αθήνας – εδώ και χρόνια έχει παραχωρηθεί στο εμπόριο και στη χρήση ναρκωτικών. Αποτελεί πλέον γκέτο που ούτε η αστυνομία μπορεί να πλησιάσει. Το κύκλωμα έχει τσιλιαδόρους και άγρια σκυλιά που προειδοποιούν για οποιονδήποτε πλησιάζει και δεν ανήκει στο γκέτο.

Για την ανακαίνιση του κτηρίου Οικονομίδη ξοδεύτηκαν χιλιάδες ευρώ αλλά εδώ και δύο χρόνια παραμένει σιδερόφραχτο και άχρηστο. Η Περιφέρεια απλά το φωταγωγεί για να το βλέπουν οι περαστικοί.

Το ένα από τα δύο κιόσκια που παραμένουν σφραγισμένα και μη λειτουργικά. Κάποιοι τολμηροί συνταξιούχοι έχουν φέρει καρέκλες από τα σπίτια τους και περνούν εκεί κάποιο χρόνο, κουβεντιάζοντας και αγναντεύοντας τη μιζέρια.

Στο δεύτερο κιόσκι που επίσης ξοδεύτηκαν λεφτά για την ανακαίνισή του, κατοικεί πλέον ένα ζευγάρι άστεγων με το “νοικοκυριό” του. Τουλάχιστον αυτό βρήκε μία χρησιμότητα…

Η καθαριότητα του Πάρκου είναι σε γενικές γραμμές καλύτερη από τότε που ανέλαβε ο Δήμος Αθηναίων, χωρίς να λείπουν τα προβλήματα.

Τα καθιερωμένα γκράφιτι συνεχίζουν να “τιμούν” της προτομές των Ηρώων του ’21.

Αυτή είναι η περίφημη “υδάτινη διαδρομή” του Τομπάζη στην οποία θα έρρε νερό και θα δημιουργούσε αρμονία στο τοπίο και στη διάθεση των περαστικών. Τώρα λειτουργεί ως γούρνα για τα υδάτινα νερά και εκτροφείο κουνουπιών. Κάποιες γούρνες δεν είναι τόσο τυχερές να έχουν νερό…

Γενικά η Περιφέρεια φαίνεται να έχει αλλεργία στα συντιβάνια και τα νερά αφού κανένα από αυτά δεν λειτουργεί στο Πεδίο του Άρεως.

Το πάρκο είναι διάσπαρτο από παγίδες που μπορεί να προκαλέσουν ατύχημα σε μικρούς και μεγάλους.

Αυτή η φωτογραφία του Πάρκου δεν θα έμπαινε ποτέ στο φάκελο της Περιφέρειας.

Μίζερη και φτωχή η παιδική χαρά στο Πεδίο του Άρεως αλλά ο λόγος που δεν πηγαίνει κανείς είναι ότι συνορεύει με το γκέτο των τοξικοεξαρτημένων.

Το Πεδίου του Άρεως ερημώνει μόλις αρχίσει να σουρουπώνει και οι ιδιοκτήτες των σκύλων παίρνουν να ζωά τους για το σπίτι, ώστε να το παραδώσουν ολοκληρωτικά στους τοξικοξαρτημένους.

Αντίθετα, μέχρι τις 11 το βράδυ η Πλατεία Πρωτομαγιάς σφύζει από ζωή με δεκάδες κουτσούβελα και τους γονείς τους να παίζουν και να βολτάρουν καθώς στην πλατεία υπάρχουν δείγματα “κανονικότητας”.

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.