γράφει η Πέμυ Παπασημακοπούλου
“Η δυνατή βελανιδιά ήταν κάποτε ένας μικρός καρπός που βρισκόταν στο έδαφός” Ανώνυμος
“Η μεγάλη αρετή όσων αναζητούν το πνευματικό μονοπάτι είναι το κουράγιο” Πάουλο Κοέλιο
“Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς (Audaces fortuna jucat)” Λατινική Παροιμία
“Κουράγιο δεν είναι η έλλειψη φόβου. Είναι να δρας σε πείσμα του (φόβου)” Μαρκ Τουέην
“Ο καλύτερος τρόπος να δίνεις κουράγιο στον εαυτό σου, είναι να ενθαρρύνεις κάποιον” Μαρκ Τουέην
“Σε στιγμές πίεσης/άγχους να είσαι τολμηρός και γενναίος” Οράτιος
“Το κουράγιο εύκολα βρίσκει τη δική του ευγλωττία” Πλαύτος
“Χρειάζεται, όχι και λίγη ανδρεία για να πεις εκείνο που όλοι σκέφτονται” Ντιουαμέλ Ζ.
Κουράγιο. Λέξη τρισύλλαβη με 8 γράμματα. Μια λεξούλα τόσο δα μικρή. Με βαρύτητα; Ποιος ξέρει…. Ποιος θέλει να την ακούσει; Τα πάντα στη ζωή είναι πόνος, έχει πει ο Βούδας. Και πρέπει να βρίσκεις δύναμη και κουράγιο για να προχωράς.
Η Πανσέληνος του Βούδα, το έτος 2016 ήταν στις 24 του Μάη. Δύσκολη ημέρα…
Κάθομαι οκλαδόν σε μια αίθουσα με ξύλινο πάτωμα, με ένα κινητό τηλέφωνο στα χέρια και κλαίω.
Για ποιον κλαίω αυτή τη στιγμή;
Για μένα; Για τους άλλους; Με έχει περικυκλώσει ο πανικός και η αδυναμία να κάνω κάτι. Τα συναισθήματα ανεξέλεγκτα. Ζευγάρια μάτια να με κοιτούν , ψάχνουν απαντήσεις και εγώ, αδύναμη να απαντήσω.
Ποτέ δεν συμπάθησα τη λέξη κουράγιο. Ίσως γιατί από μικρή την άκουγα συχνά. Τη μισώ. Ένα χτύπημα στην πλάτη και ΚΟΥΡΑΓΙΟ. Όχι, δεν θέλω να δείξω κουράγιο.
Θέλω να ουρλιάξω. Να χτυπήσω εγώ την πλάτη, με μπουνιά, να κοπεί η ανάσα, να πέσει κάτω. Όχι κουράγιο. Φωνή.
Να βγει το θηρίο, να κάνει μεγάλες δρασκελιές και να αρπάξει το κακό. Να το σκίσει στα δυο. Η φωνή, το ξέσπασμα και ο λόγος έχουν δύναμη. Όχι το κουράγιο.
Οι μικρόψυχοι, οι σκ@τόψυχοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ζουν από το δηλητήριο. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να κάνεις κουράγιο. Να πατάς στα πόδια σου, να σε βλέπουν όρθιο. Αυτό είναι δύναμη.
Δύναμη θέλεις, να κοιτάξεις μέσα σου και μετά τριγύρω σου. Ποιοι έμειναν. Την ώρα της κρίσης ποιος σε νοιάστηκε, ποιον νοιάστηκες, ποιος άπλωσε το χέρι; Και για ποιον αναρωτήθηκες; Και καθισμένη στο πάτωμα σκέφτηκα πολλούς. Άνδρες γυναίκες. Μεγάλους μικρούς. Φίλους και γνωστούς. Πρόσωπα οικεία πια.
Αναρωτήθηκα τι θα απογίνουν; Τι κάνουν τώρα; Τι θα κάνουν αύριο.
Είμαι 41 ετών. Δουλεύω από τα 19 μου σε αυτόν το χώρο. Μου έλεγαν να μην δένομαι με τους ανθρώπους της δουλειάς. Να μη δένομαι με τα κτίρια, τα ντουβάρια, τα μηχανήματα.
Άνθρωπο της δουλειάς ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα, ανθρώπους της δουλειάς έχω συγγενείς μου, ανθρώπους της δουλειάς έχω φίλους.
Και τώρα κάποιοι από αυτούς, ξέρω, δεν θέλουν τη λέξη κουράγιο να ακούν. Θέλουν και ψάχνουν δύναμη. Δύναμη από ένα χαμόγελο, ένα αστείο, μια παρότρυνση.
Είμαι εργαζόμενη του MEGA … Δεν θέλω να ακούσω τη λέξη κουράγιο.
(Βάζω ακουστικά και αφήνομαι… Πάω ταξίδι στο χρόνο, στο θυμικό μου, στα όνειρά μου…Τα λευκά σύννεφα του Ludovico Einaudi είναι μια απάντηση στη λέξη κουράγιο).
Latest posts by Πέμυ Παπασημακοπούλου (see all)
- Δεν γιατρεύουν τα τσιτάτα… - May 28, 2016
- Δεν θέλω να ακούσω τη λέξη “κουράγιο” - May 26, 2016
