Ήταν κάποτε ένα μικρό καλάθι απορριμμάτων…

του Δημήτρη Καλαντζή.

Στην είσοδο του Πεδίου του Άρεως για τον Άγιο Χαράλαμπο υπάρχουν ελάχιστοι κάδοι απορριμμάτων. Ένας – ένας είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται πριν από μήνες με τους εργάτες της καθαριότητας να λένε στους κατοίκους ότι η «Διεύθυνση» τους πήγαινε σε άλλες γειτονιές που δεν είχαν καθόλου, λόγω καταστροφών, αλλά «θα γίνει νέα παραλαβή και θα είστε από τις πρώτες γειτονιές που θα αποκτήσετε νέους κάδους».

Ήταν πριν τις δημοτικές εκλογές που πρωτοάκουσαν τη «δέσμευση» οι κάτοικοι. Μετά η «Διεύθυνση» έκανε λόγο για Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, Νοέμβρη… έφτασαν τα Χριστούγεννα, αλλά κάδοι απορριμμάτων δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Τα σκουπίδια συνέχιζαν να πλημμυρίζουν τους ελάχιστους κάδους ή αφήνονταν στα σημεία που… κάποτε υπήρχαν κάδοι, δημιουργώντας μικρές χωματερές.

Την ανυπαρξία των μεγάλων κάδων προσπαθούσαν να ανακουφίσουν τα λιγοστά καλάθια απορριμμάτων που βρίσκονταν στις κολώνες περιμετρικά του Πάρκου. Ταλαιπωρημένα από τα χρόνια, πανβρώμικα και συνήθως υπερχειλισμένα από σκουπίδια, τα μεταλλικά καλάθια ήταν μια κάποια «κανονικότητα» για όσους δεν πήγαινε το χέρι τους να πετάξουν στο οδόστρωμα τη συσκευασία από το κρουασάν του παιδιού ή το κουτάκι του αναψυκτικού.

Μέχρι που… μέχρι που ένα από αυτά τα καλάθια, το κεντρικότερο έξω από την είσοδο του Πάρκου, δεν άντεξε τις ταλαιπωρίες. Η μεταλλική στεφάνη που το έδενε στην κολώνα έσπασε και το καλαθάκι βρέθηκε στις πλάκες του πεζοδρομίου. Να ήταν βανδαλισμός; Να ήταν η φυσική φθορά του χρόνου; Η έλλειψη συντήρησης; Ότι και να ήταν, η ζημιά δεν ήταν μεγάλη. Η τεχνική υπηρεσία του δήμου θα μπορούσε να το ξανα-στερεώσει στην κολώνα με μία καινούργια μεταλλική στεφάνη. Αυτό περίμεναν και οι κάτοικοι της περιοχής να γίνει…

Για περίπου τρεις εβδομάδες το καλαθάκι στεκόταν όρθιο στη βάση της κολώνας που κάποτε ήταν δεμένο. Μάλιστα οι περαστικοί έσκυβαν και του έβαζαν σκουπιδάκια και οι εργάτες καθαριότητας ενίοτε έσκυβαν και το άδειαζαν.

Ο «σχολαστικός» και «περίεργος» της γειτονιάς δεν ειδοποίησε τον δήμο ότι χρειάζεται επισκευή. Ήθελε να διαπιστώσει εάν ξανατοποθετηθεί στη θέση του, χωρίς «παρέμβαση»…

«Δεν μπορεί», σκεφτόταν, «το βλέπουν καθημερινά εκατοντάδες περαστικοί, το βλέπουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι της καθαριότητας και ενίοτε το καθαρίζουν κιόλας… Κάποιος δεν θα ειδοποιήσει την τεχνική υπηρεσία να το φτιάξει;»

Κι όμως, το καλαθάκι, αφού παρέμενε εκεί πεσμένο, κάποιος ή κάποιοι το κλώτσησαν προς την πρασιά του φράχτη του Πάρκου και βγήκε τελείως από το τοπίο.

Μάλιστα από τα φύλλα και τα σκουπίδια του δρόμου, άρχισε να καλύπτεται και να χάνονται τα ίχνη του…

Το καλαθάκι του δήμου Αθηναίων θα περνούσε άδοξα στην ιστορία της γειτονιάς. Όχι γιατί καταστράφηκε. Όχι γιατί το έκλεψαν. Αλλά μόνο επειδή δεν αντικαταστάθηκε η στεφάνη που το έδενε με την κολώνα… Μία επισκευή που για έναν τεχνίτη του δήμου θα έπαιρνε δύο λεπτά.

Πόσα τέτοια καλαθάκια να έχουν χαθεί άραγε από τη λειτουργία της πόλης;

Αναίτια, άσκοπα, άδικα.

Μόνο εξαιτίας του κινήματος «δεν νοιάζομαι».

Που δυστυχώς έχει ριζώσει πολύ βαθειά μέσα μας…

Υ.Γ Το συγκεκριμένο καλαθάκι θα σωθεί. Κάποιος «περίεργος» θα βρεθεί να αφήσει τη δουλειά του, να ψάξει στα χρωματοπωλεία για να βρει σύρμα και εργαλεία και να το στερεώσει τελικά στην κολώνα…

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.