Ένα Σάββατο μεσημέρι στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

του Δημήτρη Καλαντζή.

Βγαίνοντας από το υπόγειο παρκινγκ του Πολιτιστικού Κέντρου Σταύρος Νιάρχος σοκάρεσαι από το τσιμέντο. Τόνοι τσιμέντου. Οριζόντιο τσιμέντο και κάθετο τσιμέντο. Παντού τσιμέντο. Με το άδειασμα μάλιστα του τεχνητού καναλιού από νερό, το τσιμέντο δεν διακόπτεται από τίποτα. Όπου φτάνει το μάτι σου, βλέπεις τσιμέντο. Τα λίγα δέντρα που φυτεύτηκαν στην «Αγορά» είναι φυλλοβόλα και έτσι μέχρι την Άνοιξη, «απόλυτος πρωταγωνιστής» του τοπίου είναι το τσιμέντο.

Πάνω που πας όμως να απορήσεις «τι κάνει τόσος κόσμος Σάββατο μεσημέρι σε ένα τσιμεντένιο Πολιτιστικό Κέντρο που ακόμα δεν έχει ξεκινήσει το πρόγραμμά του», κάτι πράσινο σου τραβάει την προσοχή πάνω από την επταώροφη τσιμεντένια βιβλιοθήκη.

Ναι, είναι ένα κρυμμένο πάρκο πάνω από το τσιμέντο!

Ένας άνετος διάδρομος σε οδηγεί στην κορυφή όπου ανακαλύπτεις δεκάδες εκατοντάδες αρωματικά φυτά και ζωή, ζωή που είχες ζηλέψει στα μεγάλα πάρκα της Ευρώπης: γονείς με παιδιά, ζευγαράκια, παρέες νέων, παρέες ηλικιωμένων, παιχνίδια, φιλιά, χαμόγελα…

Ένας μεγάλος δημόσιος χώρος πρασίνου βρίσκεται στην κεκλιμένη κατασκευή του Ρέντσο Πιάνο. Ένα κανονικό πάρκο στο σημείο που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν ο λασπότοπος του Ιπποδρόμου.

Ο χώρος είναι ακόμα υπό διαμόρφωση. Υπάρχουν προφανείς ελλείψεις σε καθίσματα, κάδους καθαριότητας, καντίνα και πινακίδες που να σου λένε προς το που μπορείς να κινηθείς. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στο μέγεθος του πάρκου και στην αίσθηση του καινούργιου που σου δίνει.

Από το ένα άκρο του χώρου βλέπεις τον φαληρικό όρμο. Από το άλλο τις πολύβουες λεωφόρους. Στο κέντρο του δεν βλέπεις τίποτα παρά μόνο τη φύση και τους ανθρώπους της πόλης να χαίρονται τον χώρο.

Είχα να δω τόσους συγκεντρωμένους γονείς με μικρά παιδιά περισσότερα από δέκα χρόνια. Νόμιζα ότι τα… κρύβουν πλέον σε ιδιωτικούς παιδότοπους και σε μεγάλα εμπορικά κέντρα από τότε που το Πεδίον του Άρεως έγινε κέντρο εγκληματικότητας και ο Εθνικός Κήπος απροσπέλαστος για λόγους ασφαλείας των επιφανών περιοίκων του.

Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η τύχη του πάρκου στο Ίδρυμα Νιάρχος σε μερικά χρόνια. Είναι προφανές ότι η πλήρης διαμόρφωση και συντήρησή του θα είναι πολυδάπανη.

Δεν γνωρίζω επίσης πόσοι μπορούν να το απολαύσουν αφού, χωρίς ιδιωτικό αυτοκίνητο, η πρόσβαση είναι δύσκολη.

Καταλαβαίνω όμως ότι ήταν κάτι που έλειπε πολύ από την πόλη μας. Γι αυτό και ο κόσμος το έκανε κιόλας δικό του.

Πάρκο Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου, Σάββατο 18 Μαρτίου 2017.

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.