Η συζήτησή μας έγινε με αφορμή τον «Βαφτιστικό», που ανέβασε ο Σίμος Κακάλας στην Λυρική Σκηνή για επτά (sold out) παραστάσεις. Από την τέχνη όμως, γρήγορα περάσαμε στο «σήμερα», στην πολιτική, στην πρόοδο και στην οπισθοδρόμηση. Μου εξομολογήθηκε ότι το περασμένο καλοκαίρι, όταν έστηνε την «Ορέστεια», είχε σκεφτεί να ζητήσει από τον Γιάννη Βαρουφάκη να μπει, ως από μηχανής θεός Απόλλωνας, στην ορχήστρα της Επιδαύρου με τη μοτοσυκλέτα του και να δώσει τη λύση της τραγωδίας. Αλλά τελικά αποφάσισε ότι είναι προτιμότερο να κρατά αποστάσεις από τους πολιτικούς, διότι «δεν είναι κανονικοί άνθρωποι» και κάποιοι έχουν ταμπελάκι «Προσοχή, λερώνει»…
συνέντευξη στον Δημήτρη Καλαντζή
Τον συνάντησα στο «Ολύμπια», λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα του «Βαφτιστικού», την Παρασκευή 13 Μαΐου. Βρήκα τον ταλαντούχο σκηνοθέτη της «Γκόλφως» και της «Ορέστειας» να αγωνιά για τον φωτισμό της σκηνής των τσιγγάνων… «Είμαι σίγουρος ότι όλα θα είναι τέλεια απόψε», του είπα. «Ποτέ δεν είναι όλα τέλεια! Πάντα υπάρχει μία λεπτομέρεια, που σου έχει ξεφύγει και την ανακαλύπτεις μετά την παράσταση…».
Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΡΑΧΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΠΟΥ ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ
Έχει πέσει πολύ ανάλυση… Ψάχνουμε να βρούμε το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο, προσπαθούμε να τα καταλάβουμε όλα, να μάθουμε το «γιατί», τι κρύβεται από πίσω…
Γι αυτό επέλεξες τον «Βαφτιστικό», που δεν χρειάζεται να είναι κάποιος τόσο «αναλυτικός» για να τον απολαύσει;
Αν αναλύσεις την κωμωδία, είναι σαν να τεμαχίζεις βάτραχο. Ο βάτραχος πεθαίνει κατά την ανατομία, και κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτό που έκανες. Η κωμωδία δεν απευθύνεται στον αναλυτικό μας νου. Και το μουσικό θέατρο ακόμα περισσότερο.
(Γελώντας) Πότε θα αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις; Ανεβάζεις Γκόλφω, κάνεις φάρσα, κάνεις κωμωδία, κάνεις τραγωδία, τώρα κάνεις οπερέτα. Τι άλλο θα δούμε;
Εκείνο που με ενδιαφέρει, και ήδη το κάνω, είναι μία μεθοδολογική έρευνα για τους κώδικες πάνω στη σκηνή, το πως δουλεύει ο σκηνοθέτης με τον ηθοποιό, τι εργαλεία του δίνει για να παραχθεί ένα αποτέλεσμα. Πρόκειται για μία μέθοδο με ασκήσεις της φωνής και της κίνησης, στην οποία δούλεψα με φιλολόγους, ειδικούς, αλλά και με προσωπική έρευνα, για παράδειγμα στην Κρήτη, όπου η λαϊκή παράδοση της αναπαραστατικής τέχνης είναι ζωντανή. Αναζητούσα μία μέθοδο ώστε να μη χρειάζεται να ξεκινάς από το μηδέν με κάθε ηθοποιό ή να έχεις τους ίδιους ηθοποιούς σε κάθε παράσταση που κάνεις.
Η αλήθεια είναι ότι βλέπουμε τις ίδιες ομάδες να ανεβάζουν διαφορετικά έργα… Κλειστές ομάδες.
Είναι μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα. Βλέπεις τον ηθοποιό να περιφέρει τον εαυτό του από έργο σε έργο και όχι να παίζει χαρακτήρες. Ο τάδε είναι στον Άμλετ, ο δείνα στον Οθέλλο… Δεν διαμορφώνει χαρακτήρες έτσι ο ηθοποιός. Στην αρχή προσπάθησα να το αντιμετωπίσει με τη μάσκα. Να γίνεται δηλαδή μία πλήρης μεταμόρφωση του ηθοποιού. Τώρα το δουλεύω με τη μεθοδολογία.
Το ταλέντο διακρίνεται εύκολα σε έναν ηθοποιό ;
Φωνάζει ! Το καταλαβαίνεις μόλις το δεις. Δεν μπορείς να το ορίσεις αλλά το βλέπεις.
Και η καταξίωση ποια είναι για τον ηθοποιό ή τον σκηνοθέτη; Η Επίδαυρος;
Η Επίδαυρος είναι ένα καταπληκτικό θέατρο και ήταν μεγάλη ευκαιρία να παίξω με αυτό το θέατρο, όπως και εδώ στην Λυρική, σκέφτηκα «τι ωραίο playground για να κάνει κάποιος πράγματα, να δημιουργήσει», Η Επίδαυρος είναι ένας τέλειος χώρος.
Ως θεατής, δεν έχω πει ποτέ ότι έκανα τσάμπα το ταξίδι στην Επίδαυρο, ακόμα και όταν η παράσταση ήταν κακή.
Φοβερό δεν είναι; Και οι Ιταλικές σκηνές σου δίνουν πολλά εργαλεία για να κάνεις πράγματα.
Ήταν όνειρό σου να κάνεις «Βαφτιστικό»;
Και όμως ήταν! Την εποχή της «Γκόλφως», που μελετούσα για τα μπουλούκια, την επαφή με το κοινό και το πώς ανέβαζαν – συνήθως κακήν κακώς – οπερέτες, ήρθα σε επαφή με τον «Βαφτιστικό» και σκεφτόμουν τι ωραίο που θα ήταν να το έκανα κάποια στιγμή. Είναι καταπληκτικό είδος η οπερέτα και έχει συγγένεια με την φάρσα, με την οποία έχω ασχοληθεί πολύ. Με το που έγινε η πρόταση, είπα αμέσως «ναι», χωρίς καμία περίσκεψη.
Θα έκανες μία παράσταση για να προκαλέσεις; Για παράδειγμα, τώρα στο «Βαφτιστικό», θα έβαζες τους πρωταγωνιστές να φιληθούν τόσο παθιασμένα, που να αναστατωθούν οι θεατές;
Στην εποχή του «Βαφτιστικού» υπήρχε λαγνεία αλλά με άλλους κώδικες. Τώρα, μπορεί να λέμε απροκάλυπτα «πάμε να μπιμπ;», τότε λέγανε «πάμε για ένα λουκούμι ή ένα απεριτίφ;». Ίσως ο δικός τους τρόπος να ήταν και πιο ερωτικός… Το φλερτ, η προσμονή, ο τρόπος που γινόταν, ίσως να ανέβαζε περισσότερο το πάθος.
Προσωπικά, σου συμβαίνει συχνά να ερωτεύεσαι;
Όχι συχνά αλλά μου είναι πολύ σημαντικό. Σημαντικό και για τη δουλειά μου.
Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ Ο Γ.ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ
Υπάρχουν ταλέντα σήμερα, να γράψουν και να συνθέσουν έργα σαν του Θεόφραστου Σακελλαρίδη;
Υπάρχουν ταλέντα αλλά δεν θέλει η εποχή τέτοια έργα.
Τι θέλει η εποχή;
Η εποχή θέλει celebrities. Στην τηλεόραση, για παράδειγμα, δεν ψάχνουν για κάποιον που έχει καλή φωνή. Μπορεί ο άλλος να γκαρίζει και εμείς να τον χαζεύουμε επειδή έχει καλή εμφάνιση. Πάντοτε υπήρχε σε ένα βαθμό αυτό το φαινόμενο αλλά τώρα είναι κανόνας. Το βλέπουμε και παγκοσμίως. Ο Τραμπ είναι υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής! Ποιος; Ένας τύπος που γνωρίσαμε από παιχνίδι reality. Σαν να λέμε ότι ο Τσάκας βάζει για πρόεδρος της Δημοκρατίας και βγαίνει ! Τι είναι ο Τσάκας; Ένας απλός τύπος, δεν έχει κάνει κάτι. Και όταν μιλάμε για ταλέντο, δεν είναι μόνο το σκηνικό ταλέντο. Ταλέντο υπάρχει στη διοίκηση, στη νομική, στη ζαχαροπλαστική, στη δημοσιογραφία, στην ποδηλασία… Δεν αρκεί μόνο η επιθυμία κάποιου να γίνει κάτι. Πρέπει να υπάρχει και η καύλα, η οποία όμως να μην είναι στο μυαλό σου, να είναι πραγματική, αντικειμενική…
Καύλα για δημιουργία;
Γι αυτό που κάνεις. Να σε αφορά αυτό που κάνεις, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Και όταν το κάνεις, να ανατριχιάζεις ολόκληρος.
Σου συμβαίνει;
Δεν μου αρέσει καθόλου να μιλάω για τον εαυτό μου. Καθόλου. Προσπαθώ να κρύβομαι. Γι αυτό και προτιμώ τη σκηνοθεσία από το να βγαίνω στη σκηνή. Στο σχολείο καθόμουν στο τελευταίο θρανίο… Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι μου συμβαίνει. Ακόμα και στην πρόβα, κάποιες φορές ανατριχιάζω, όταν κάποιος πει μία νότα ή μία φράση συγκλονιστικά…
Με τα χρόνια αλλάζεις σαν άνθρωπος;
Είμαι πιο ψύχραιμος. Επικρατεί η λογική πάνω στο συναίσθημα.
Κι είναι καλό αυτό;
Το συναίσθημα πάντα υπάρχει. Αλλά είναι καλό να επικρατεί η λογική. Βλέπεις, για παράδειγμα, που οδηγήθηκε ένας λαός επειδή είναι συναισθηματικός και πείθεται από οποιονδήποτε κλάψει μπροστά στην κάμερα. Τριάντα, σαράντα χρόνια κυβερνιόμαστε από κάτι τύπους, που πουλάνε φούμαρα και με ένα μικρό δάκρυ, με ένα σπάσιμο της φωνής κερδίζουν τον κόσμο. Τους βλέπω στην τηλεόραση και λέω μέσα μου «κοίτα τον άτιμο πώς παίζει..». Ο κόσμος νομίζει ότι είναι αυθόρμητο το να κλάψει κάποιος στη Βουλή ή να λυγίσει η φωνή του. Δεν ξέρει ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κόουτς, ειδικούς που γράφουν τους λόγους τους και τους λένε «εδώ πέρα θα το πεις έτσι και θα κάνεις αυτή τη χειρονομία, έτσι θα σταθείς κλπ». Όλο αυτό είναι υποκριτική. Και να σου πω και κάτι; Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν την υποκριτική για να πουλήσουν ψέματα. Εμείς την χρησιμοποιούμε για να αποκαλύψουμε την αλήθεια. Και για αυτό δεν θέλουν να υπάρχει θέατρο στα σχολεία. Φοβούνται ότι θα αποκαλυφθεί η τεχνική τους και μετά θα πρέπει να λένε αλήθειες και να εφαρμόζουν προγράμματα.
Θα ανέβαζες έναν πολιτικό σε θεατρική σκηνή;
Το είχα σκεφτεί. Το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, ήθελα πάρα πολύ τον Απόλλωνα, που έρχεται στο τέλος ως από μηχανής θεός, να τον κάνει ο Γιάννης Βαρουφάκης. Ήταν μία ιδέα που μου ήρθε. Θα ήταν τέλειο να μπει με τη μηχανή ο Βαρουφάκης στην Επίδαυρο, αλλά μετά σκέφτηκα «γιατί να είμαι σε επαφή με τους πολιτικούς;»
Νομίζω ότι θα το δεχόταν.
Στάνταρ! (γελάμε). Η επαφή με τους πολιτικούς είναι κάπως «Προσοχή, λερώνει». Πρέπει να κρατάμε μία απόσταση. Δεν είναι κανονικοί άνθρωποι.
Τι πιστεύεις ότι συγκινεί τους πολιτικούς; Η εξουσία;
Εννοείται. Μα είναι ωραίο να διοικείς ανθρώπους. Να έχεις μία γαλέρα, να κρατάς ένα τύμπανο και κάποιοι να κάνουν το κουπί. Ξέρεις τι δυνατός, που αισθάνεσαι, όταν χειραγωγείς ανθρώπους και ελέγχεις τη μοίρα τους, όταν είσαι «πρώτη μούρη στο καβούρι» ή «ο κόκορας του κοτετσιού»; Εγώ, ως σκηνοθέτης, δυσκολεύομαι να πω στον βοηθό μου, κάνε μου μία λίστα ή χώρισε μου τις σκηνές… Ειδικά στην αρχή, τα έκανα όλα μόνος μου. Δεν μου έβγαινε να ζητήσω τίποτα…
Τώρα, στα χρόνια της κρίσης, μπορεί να ζήσει ένας καλλιτέχνης από την τέχνη του;
Σε κάποιες, ελάχιστες περιπτώσεις, ναι, αλλά να σου πω κάτι; Η κρίση άγγιξε πάρα πολύ κόσμο τώρα, αλλά εμείς (σ.σ. του θεάτρου) ζούσαμε σε κρίση πάντα. Τα 300 και 400 ευρώ εισόδημα δεν είναι κάτι καινούργιο, που αντιμετωπίζω τώρα. Τα αντιμετώπιζα από το ’96.
Πώς να ζήσει έτσι κάποιος;
Με τους γονείς, με το δίσκο του μπαρ, με κάποια άλλη, δεύτερη δουλειά, που την κάνεις για να μπορείς να κάνεις την πρώτη…
Ελπίζοντας ότι θα μπορέσεις κάποτε να ζήσεις από την πρώτη…
Είναι πολύ σκληρό αλλά πάντα ο καλλιτεχνικός χώρος ήταν ένας πολύ σκληρός με πολύ μεγάλο ανταγωνισμό, που λίγοι τελικά τα κατάφερναν… Έχουν ανοίξει και πάρα πολλές σχολές, μέχρι και τα πανεπιστήμια έχουν ανοίξει σχολές… Υπάρχει μία μεγάλη παραγωγή άνεργων ηθοποιών.
ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: ΟΙ ΣΟΥΜΕΡΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΟΦΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ
Τι βλέπεις να γίνεται στην Ελλάδα; Πως θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα;
Υπάρχει μία πολύ μεγάλη αναμόχλευση στην Ελλάδα. Υπάρχουν καταπληκτικές ιδιοσυγκρασίες και καταπληκτικοί άνθρωποι, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μία λατρεία προς το εύκολο, την αρπαχτή, το celebrity, το «δίνω όσα να ‘ναι για να βγει η φάτσα μου στην τηλεόραση», να γίνω διάσημος… Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας διαχωρισμός στην Ελλάδα. Αυτοί που βοηθάνε και αυτοί, που δεν θέλουν με τίποτα να βοηθήσουν. Κάπου θα βγάλει κάποια στιγμή ο διαχωρισμός αλλά φοβάμαι ότι θα είναι μέσα από τη σύγκρουση. Υπάρχει πολύς κόσμος έτοιμος να δώσει μπουνιές με το οτιδήποτε. Περπατάς στο δρόμο και σκοντάφτεις και ο άλλος, που απλά τον ακούμπησες, θέλει να σου ανοίξει τον λαιμό…
Μπορεί να αλλάξει αυτό το τοπίο;
Η ιστορία έχει δείξει ότι οδηγεί σε σύγκρουση. Αν βάλεις κάτω τα δεδομένα, τι έχει συμβεί σε ανάλογες εποχές, τότε συμφωνώ με τους αναλυτές που λένε ότι πάμε σε «διευθέτηση μέσω της σύγκρουσης».
Ποια θα είναι τα αντίπαλα στρατόπεδα;
Αυτοί που θέλουν να πάμε μπροστά και αυτοί που θέλουν να γυρίσουμε πίσω. Γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε ήδη πάει μπροστά. Κάποιοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και κάποιοι άλλοι, που το έχουν συνειδητοποιήσει, δεν το θέλουν. Θέλουν να είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν.
Προσδιόρισε μου αυτό το «μπροστά», που έχουμε πάει.
Μεγαλύτερη ανοχή, περισσότερα δικαιώματα σε περισσότερες ομάδες ανθρώπων, λιγότερα σύνορα… Κάποιοι άνθρωποι είναι πάρα πολύ απροετοίμαστοι γι αυτό. Σαν τους αγρότες, όταν έγινε η βιομηχανική επανάσταση ή τους τροφοσυλλέκτες, όταν έγινε η αγροτική επανάσταση. Όταν έγινε η αγροτική επανάσταση, και οι Σουμέριοι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη για να τρέφονται, φαντάζομαι ότι θα υπήρχαν πάρα πολλοί τροφοσυλλέκτες στη γύρω περιοχή, που θα τους κορόιδευαν «κοίτα να δεις τι κάνουν! Κάθονται και σκάβουν και χτίζουν σπίτια, αντί να γυρίζουν γύρω γύρω για να βρουν τροφή…». Τότε υπήρξε μία σύγκρουση. Κάποιοι έφτιαξαν χωριά και πόλεις και οι άλλοι έκαναν επιδρομές… Μία τέτοια εποχή ζούμε. Ή, σκέψου, όταν έγινε ο ηλεκτρισμός, πως άλλαξε ο κόσμος όλος. Έγινε η νύχτα μέρα και μπορέσαμε να λειτουργούμε, ως άνθρωποι, όλο το 24ωρο… Αυτές οι αλλαγές, αλλάζουν και τη λειτουργία του εγκεφάλου. Τώρα με τα κινητά τηλέφωνα, έχουν αλλάξει οι ζωές μας…
Βλέπουμε πολλούς, όχι μόνο να μη μπορούν να παρακολουθήσουν τις αλλαγές, αλλά να στρέφονται στο παρελθόν, να προβάλλουν εθνικιστικές αφηγήσεις και θεωρίες συνομωσίας…
Δεν είναι τυχαίο ότι γιγαντώνονται αυτά τώρα. Υπήρχαν πάντα, αλλά παλιότερα τα ακούγαμε και τα αντιμετωπίζαμε με «χα, χα, χα». Τώρα τα πιστεύουν περισσότεροι.
Σε τρομάζει;
Με απογοητεύει. Είναι σαν να διαγράφουμε τόσους αιώνες παιδείας, επιστήμης, ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την επιστήμη, που τους έριξαν στη φωτιά, που τους έσφαξαν, που τους πέταξαν στα σκυλιά επειδή αμφισβητούσαν ότι η ήλιος έχει ένα άρμα με τέσσερα άλογα και πηγαίνει γύρω από τη γη ή ότι ο Δίας πετάει τους κεραυνούς. Υπάρχουν άνθρωποι τώρα που πιστεύουν στο εθνικό DNA, στους ψεκασμούς, στα σαυροειδή, στους ολύμπιους θεούς, οι οποίοι είναι κοντά στον Κρόνο και έρχονται, και δεν ξέρω τι άλλο έχει σκαρφιστεί ο κάθε βλάκας για να μπορέσει να χειραγωγήσει όσους μπορεί.
Γιατί κάποιοι δεν μπορούν να δεχτούν ούτε, για παράδειγμα, ότι τώρα που μιλάμε είναι απόγευμα, έχει έξω φως και βρισκόμαστε στην Ακαδημίας;
Είδες πόσο δυνατό πράγμα είναι το μυαλό; Είναι φοβερό το πόσα ψέματα μπορείς να πεις για να κρυφτείς πίσω από αυτά. Αν αναγνωρίσεις την πραγματικότητα, θα πρέπει να δεχτείς ότι ίσως να μην υπάρχει ένας παράδεισος, στον οποίο μόλις φτάσεις, σε περιμένει το κέτερινγκ, στο αριστερό σύννεφο υπάρχει μία μπάντα, στο δεξί θα είναι οι συγγενείς σου, θα σου καρφώσουν και φτερά στην πλάτη… Τώρα, αν του πεις ότι η ενέργειά σου δεν χάνεται μετά το θάνατο, και ότι τα άτομά σου θα επιστρέψουν στους ήλιους, που πυρακτώνονται, εκρήγνυνται και αναδημιουργούν το σύμπαν συνέχεια, ό άλλος θα πει: «επ, τι είναι αυτό; Δεν θα έχω δηλαδή έναν παράδεισο με σαντουιτσάρες, μωράκια και Κάντιλακ;»… Κάνω πλάκα με τα φυλλάδια, που βρίσκω στο δρόμο, «Σκοπιά», «Ξύπνα», μαρτύρων του Ιαχωβά, που δείχνουν έναν κόσμο, όπου όλα είναι αρμονικά, άνθρωποι και λιοντάρια σα γατούλες, και έχουν και τάμπλετ… Όλοι καλοκουρεμένοι με μία αισθητική λίγο ’80s, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι «πως θα είναι δηλαδή ο παράδεισος; Θα πάω σε μία αναβίωση της εποχής των Duran – Duran;»
(γελια)
Εντάξει, ο καθένας μπορεί να κάνει τις επιλογές του, αλλά για μένα η επιστήμη είναι η αλήθεια. Είναι αυτή που σου λέει «δεν είμαι σίγουρος για κάτι, ψάχνω τα δεδομένα και μόλις τα βρω θα σου απαντήσω». Ο Αδάμ και η Εύα είναι πολύ όμορφη ιστορία, όπως και η Θεογονία του Ησίοδου. Όλα είναι στοιχεία πολιτισμού αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι παραμύθια. Κάποιος κάθισε, σκέφτηκε και έγραψε αυτές τις ιστορίες. Έχουν αλληγορίες και λειτουργικές οδηγίες για τις κοινωνίες, που κατασκεύασαν τις ιστορίες. Στους Σουμέριους, για παράδειγμα, όλος ο πολιτισμός είναι νόμοι. Για την κάθε λειτουργία είχαν και ένα νόμο. Γιατί; Διότι ήταν οι πρώτοι που έφτιαξαν πόλεις και έπρεπε σε αυτές τις πόλεις, σε περιορισμένη έκταση, να συνυπάρχουν αρμονικά πολλοί κάτοικοι. Απλό και λογικό, δεν είναι; Από την άλλη, πώς να πιστέψεις ότι… παρουσιάστηκαν φλόγες στο Μωησή και έγραψαν τα γράμματα των δέκα εντολών; Ωραία η ταινία με τον Τσάρλτον Ήστον, αλλά όλα αυτά θα τα πάρουμε ως ιστορικά γεγονότα;
Βλέπουμε στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία να αποκτά δύναμη ένα απροκάλυπτα ρατσιστικό και αντιδημοκρατικό κόμμα, η «Χρυσή Αυγή»…
Μην μένεις στην εποχή του Περικλή. Η σύγχρονη Ελλάδα έχει παράδοση στον αυταρχισμό. Συνέχεια ακούς «ο Έλληνας θέλει βούρδουλα», «δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αν δεν έχει κάποιον να τον επιτηρεί», «δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο, ούτε να διεκδικεί ξέρει…», οπότε λογικό είναι να εμφανίζονται διάφοροι νταήδες και να θέλουν να πάρουν την εξουσία γιατί «οι χαρτογιακάδες δεν τα καταφέρνουν».
Ψηφίζεις;
Πάντα. Κάποιες φορές άκυρο. Συνήθως ψάχνω να βρω ανθρώπους, που δεν τους ξέρει κανείς, αλλά μπορούν σε τοπικό επίπεδο να κάνουν δουλειά. Με τρομάζει η χειραγώγηση, που γίνεται. Φτάνεις να σκέφτεσαι «και να ψηφίσω εγώ, τι θα γίνει;» αλλά η αποχή δεν μου πάει. Πάρε για παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη. Επί πολλά χρόνια υπήρχε τεράστια αποχή από τις εκλογές μέχρι που κάποια στιγμή οι Θεσσαλονικείς είπαν «δεν θα αφήσουμε άλλο τα πράγματα έτσι» και τότε εμφανίστηκε ο Μπουτάρης. Οι άνθρωποι της αποχής έβγαλαν την πρώτη φορά τον Μπουτάρη.
Είσαι άνθρωπος του διαδικτύου;
Μερικές φορές μπαίνω στο facebook και συμμετέχω, αλλά μετά με πιάνει η αγοραφοβία μου και τρομάζω με όλο αυτό που γίνεται. Έχω πέντε χιλιάδες φίλους και στην πραγματικότητα δεν ξέρω ούτε εκατό από αυτούς προσωπικά. Με τρομάζει που ο άλλος βλέπει ακόμα και ότι μπήκες στο facebook. Επειδή ήμουν μαθητής του τελευταίου θρανίου, μόνο σε μεγάλα επικοινωνιακά κέφια, θα μπω και θα κάνω πέντε like…
Μεγάλα κέφια είναι τα πέντε like; (γέλια)
Ναι, μεγάλα κέφια. Είναι θέμα ψυχολογικό. Τα μεγάλα πλήθη με ταράζουν. Σου είπα, ακόμα και στην τάξη, ήθελα να κάθομαι στο τελευταίο θρανίο…
Τελικά η παράσταση του «Βαφτιστικού» ήταν εξαιρετική, επιβεβαιώνοντας την εκτίμηση ειδικών του θεάτρου ότι ο Σίμος Κακάλας εξελίσσεται σε Λευτέρη Βογιατζή. Δεν το έθεσα στην κουβέντα μας… Είναι πραγματικά «μαθητής του τελευταίου θρανίου» για να ακούει τόσο καλά λόγια…
Πληροφορίες για την παράσταση της Ενικής Λυρικής Σκηνής National Opera
Δημήτρης Καλαντζής
Latest posts by Δημήτρης Καλαντζής (see all)
- Ο «τέτοιος» στο Χαλάνδρι - September 10, 2023
- Δημιουργείται ο πρώτος Ξενώνας Φιλοξενίας Άστεγων και Ευάλωτων ΛΟΑΤΚΙ+ Ατόμων στην Αθήνα - August 30, 2023
- Το gay Πεδίον του Άρεως - May 17, 2023
1 Comment