«Τι θέλεις να μάθεις;», με ρώτησε στο τηλέφωνο. «Θέλω να γνωρίσω έναν μυστήριο άνθρωπο που με κάνει να γελάω», του είπα. «Καλά, έλα» μου απάντησε κι έτσι απλά βρέθηκα στο «Χυτήριο», μία ώρα πριν ξεκινήσει η παράσταση της κωμωδίας «Bam Bam», απέναντι από έναν αέρινα κομψό άνθρωπο, πηγαία ευγενικό και αυθεντικά θετικό στη ζωή. «Ήμουν κάποτε κι εγώ γκρινιάρης», λέει, «αλλά δεν βγαίνει τίποτα με την τοξικότητα. Φως χρειάζονται οι ζωές μας, περισσότερο φως». Ο Παντελής Καναράκης έχει το φως και το μοιράζεται γενναιόδωρα με το κοινό…
συνέντευξη στον Δημήτρη Καλαντζή
- Πως πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός;
Δεν ήταν απόφαση αλλά γενετήσια ανάγκη. Μόλις συνειδητοποίησα τα «θέλω» μου, σε παιδική ηλικία, ήξερα ότι θα τραβήξω αυτό το δρόμο.
- Τόση σιγουριά από μικρός;
Ήταν προδιαγεγραμμένο. Δεν έχω συγκεκριμένη μνήμη για το πώς γεννήθηκε. Είχα τις προσλαμβάνουσες, που έχουν όλα τα παιδιά: ελληνικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις που με πήγαιναν οι γονείς μου… Δεν θυμάμαι κάποιο έναυσμα, κάτι συγκεκριμένο που με έκανε να στραφώ στο επάγγελμα. Θυμάμαι μόνο στα χρόνια της εφηβείας που είχα μπει στη διαδικασία το πώς θα κάνω πράξη το «θέλω» μου. Κατέβηκα στην Αθήνα, έδωσα στις δραματικές σχολές, με έκοψαν όλες…
- Σε έκοψαν όλες;
Ναι, μεγάλες επιτυχίες έχω ζήσει ! (γέλια). Τελικά έδωσα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αφού με είχαν κόψει οι ιδιωτικές σχολές, αλλά πέρασα κι έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι.
- Το «θέλω» σου, που λες, ποιο ήταν; Να ανέβεις στη σκηνή; Να επικοινωνήσεις με τον κόσμο;
Θα μπορούσα να σου πω ότι «ένιωσα μία εσωτερική ανάγκη να επικοινωνήσω την προσωπική μου έκφραση…» και άλλα βαρύγδουπα. Δεν ισχύει όμως τίποτα από αυτά. Άγνοια, δηλώνω. Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Γιατί το ήθελα και τι με οδήγησε, δεν μπορώ να το πω. Ίσως γιατί η απόφαση δεν ήταν λογική αλλά έβγαινε από βαθειά μέσα μου.
- Αμφισβήτησες κάποια στιγμή την επιλογή σου;
Ποτέ, ποτέ, ποτέ. Ακόμα και στις αποτυχίες μου να μπω σε δραματική σχολή, έλεγα «θα δοκιμάσω του χρόνου πάλι!». Δεν πήγε ποτέ το μυαλό μου να κάνω κάτι άλλο. Ήταν μονόδρομος.
- Πίεση από τους δικούς σου για να βρεις «κάτι πιο σίγουρο, σταθερό, μπλα, μπλα, μπλα»;
Έχω τους καλύτερους γονείς του κόσμου. Ήταν και είναι πάντα δίπλα μου, πολύ διακριτικά, στεναχωριόνταν με τις αποτυχίες μου αλλά δεν προσπάθησαν ποτέ να με νουθετήσουν να κάνω κάτι άλλο. Μεγάλωσα, μαζί με τον αδελφό μου, σε ένα σπίτι με ελευθερία – σε σημείο που να τους λέω ότι μου έχει κάνει κακό γιατί δεν μπορώ να καταπιέζομαι – ελευθερία βούλησης, σκέψης και επιλογών. Όχι, δεν μου έβαλαν εμπόδιο, αλλά τους είχα σύμμαχους σε όλη μου τη ζωή και τους έχω ακόμα.
- Είσαι πολύ τυχερός.
Έτσι αισθάνομαι. Είμαστε σε ανοιχτή γραμμή κάθε ημέρα – μένουν Θεσσαλονίκη – και με κάνουν να νιώθω σαν παιδί με όλα αυτά τα ωραία «τι θα φας σήμερα», «έβαλες ζακέτα;»…
- Πως ξεκινά να χτίζεται μία καριέρα στο θέατρο;
Νόμος δεν υπάρχει και θα ακούσεις πολλές ιστορίες και διαφορετικές. Εγώ δεν είχα κάποια στρατηγική, κινήθηκα με το ένστικτό μου, πήγα σε κάποιες οντισιόν…
- Είχες το θάρρος και θράσος να «χτυπάς πόρτες»;
Ναι, το είχα αλλά σχεδόν ποτέ δεν τα κατάφερα έτσι (γέλια). Δεν με έχουν πάρει ποτέ από οντισιόν, δεν με έχουν πάρει ποτέ από ένα γραφείο παραγωγής που πήγα να τους ζητήσω δουλειά… Η αλήθεια είναι ότι εγώ ξεκίνησα λίγο ανάποδα. Έκανα κωμικά νούμερα σε νυχτερινά μαγαζιά, άγνωστων τότε τραγουδιστών, που στη συνέχεια έγιναν διάσημοι, εκεί με είδε η Ρούλα Κορομηλά, με φώναξε κοντά της και μετά ήρθαν τα σίριαλ… Δεν είχα στρατηγική. Είχα στόχο και δούλευα πολύ. Νομίζω ότι η πολλή δουλειά σε φέρνει πάντα σε ένα καλό αποτέλεσμα. Ίσως όχι στο 100% αλλά σε ανταμείβει.
- Δεν έχουμε δει «πολύ Καναράκη». Φαίνεται ότι κάνεις προσεκτικές επιλογές…
Είναι περισσότερα τα «όχι» μου από τα «ναι» μου. Δυσκολεύομαι να πάω κάπου. Έχω τελείως προσωπικό κριτήριο. Ναι, είμαι ένας άνθρωπος φιλόδοξος, του εμπορικού θεάτρου, δεν το αρνούμαι, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν θα πάω να παίξω κάπου επειδή «θα ασχοληθεί πολύ ο τύπος»… Διαλέγω τις δουλειές μου πρωτίστως με καλλιτεχνικά κριτήρια και δευτερευόντως να περάσω και καλά, αν είναι οι συνθήκες καλές.
- Αυτή η διαφορά «εμπορικού» και «καλλιτεχνικού» υφίσταται;
Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχουν οι μεν και οι δε, ούτε όμως ότι κάνουν όλοι τα πάντα. Υπάρχει ένα κομμάτι του θεάτρου με κλασσικό ρεπερτόριο, με παραστάσεις που έχουν έμπνευση και κάποιες ίσως «δύσκολες» δουλειές, υπάρχει ένα άλλο κομμάτι πιο εμπορικό, που θέλει όμως να κρατάει την ποιότητα και υπάρχει και το τρίτο κομμάτι που ενδιαφέρεται μόνο για την εισροή κόσμου. Έχω δει πολύ καλούς ηθοποιούς σε πολύ κακές δουλειές – και δεν έχασαν το ταλέντο τους – και έχω δει πολύ κακούς ηθοποιούς σε πολύ καλές δουλειές.
- Εσύ επιλέγεις προτάσεις που είναι κωμικές, έτσι;
Έτσι έχω μάθει, κι έτσι με έχει μάθει ο χώρος. Θα θελα ιδανικά να κάνω ένα δράμα αλλά το θέλω εγώ. Όταν κάποιος σκέφτεται να ανεβάσει Άμλετ, δεν θα του πάει στο μυαλό να καλέσει τον Καναράκη για κάποιον ρόλο.
- Ο Καναράκης θα ήθελε να παίξει;
Ναι, αμέ. Οι ηθοποιοί είμαστε άνθρωποι ανήσυχοι, που ψαχνόμαστε. Τώρα, αν με ρωτάς τι θυσίες θα έκανα γι αυτό, δεν μπορώ να το ξέρω. Δηλαδή, αν ήταν μία παράσταση που θα έπαιρνα μόνο τα εισιτήρια μου πέρα – δώθε και ό,τι προκύψει, δεν είμαι σίγουρος ότι θα το έκανα.
- Σε αγχώνει το γεγονός ότι δεν έχεις παίξει Άμλετ ή στη Λυσιστράτη του Μαρμαρινού;
Όχι, καθόλου δεν με αγχώνει. Με αγχώνει μόνο η παρουσία μου στο χώρο. Τρέμω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν τα τηλέφωνα, θα σταματήσουν να σε θέλουν… Το αν με φωνάξει ο Μαρμαρινός, που μου αρέσει πολύ, ή ο Λιβαθινός ή οι Ρέππας – Παπαθανασίου ή ο Ρήγας, έχει να κάνει μόνο με τη στιγμή της πρότασης. Μακάρι να με φώναζαν όλοι. Το καλό που τους θέλω (γέλια).
- Αυτή την «αγωνία της πρότασης», δεν την καταπολεμάς με το γεγονός ότι είσαι ο ίδιος δημιουργικός; Γράφεις, φτιάχνεις σενάρια…
Ναι, έχεις δίκιο αλλά είμαι ηθοποιός… ηθοποιός. Δεν γράφω από μία εσωτερική ανάγκη για να γράψω κάτι, που ίσως και να μη παιχτεί ποτέ. Θα γράψω μόνο, όταν μου το ζητήσουν. Ένα επεισόδιο σε σίριαλ, για παράδειγμα. Πολύ λίγες φορές έχω πει, την ώρα που ρεμβάζω στο σπίτι, ότι «θα στήσω αυτό». Τιθασεύω την έμπνευσή μου σύμφωνα με την υπάρχουσα πρόταση.
- Πότε ένιωσες την επιτυχία;
Όταν μου μιλούσαν άνθρωποι στο δρόμο και δεν ήξερα ποιοι ήταν. Μου έλεγε κάποιος «είσαι φοβερός, φιλαράκι», απαντούσα «ευχαριστώ πολύ» και περίμενα να μου πει ποιος είναι, π.χ. «είμαι ο ξάδερφος της Μαρίας»… Αλλά δεν ήταν. Ήταν απλά κάποιος που μου μιλούσε επειδή με είχε δει στην τηλεόραση και του άρεσα. Ήταν πολύ όμορφο. Σου βγάζει όλη την αγάπη που μπορεί να αισθάνεται το κοινό προς τον καλλιτέχνη. Περάνω καλά με τον κόσμο που μου μιλάει στο δρόμο.
- Δεν είναι κάποιες φορές ενοχλητικό να μη μπορείς να χαθείς στην ανωνυμία;
Από τους 100 ανθρώπους μπορεί να προκύψουν και τρείς ενοχλητικοί. Είναι μέσα στο παιχνίδι. Όταν παντρευόμαστε, δεν έχουμε την απαίτηση να τρώμε κάθε ημέρα καλό φαγητό. Κάποια ημέρα το φαγητό θα καεί ή θα είναι άνοστο… Όσο για την «ανωνυμία», είναι δεδομένο ότι με αυτό το επάγγελμα θα τη χάσεις. Αλλά γιατί χρειάζεται;
- Κάνεις εύκολα φιλίες;
Η φιλία είναι ένας τομέας στη ζωή μου, που εκτιμώ περισσότερο από όλους. Ξέρεις, την οικογένεια, που σε φέρνει στη ζωή, δεν τη διαλέγεις, στον έρωτα παίζουν άλλοι παράγοντες ρόλο, στη δουλειά επίσης, αλλά η φιλία είναι κάτι που επιλέγεις εσύ και είναι τελείως ανιδιοτελής. Διαλέγεις έναν άνθρωπο από το πουθενά, με τον οποίο ούτε συγγένεια έχεις, ούτε έρωτα, ούτε επαγγελματική σχέση, και του αφιερώνεις το ενδιαφέρον σου και σου αφιερώνει το δικό του, χωρίς υποχρέωση ή συμφέρον.
- Έχεις πετύχει σε αυτόν τον τομέα;
Έχω πολλούς φίλους και – δεν θέλω να είμαι μετριόφρον – σαφώς θα πρέπει να είμαι κι εγώ καλός φίλος για να τους έχω. Μου φαίνεται αδιανόητο που ακούω κάποιους να λένε «δεν έχω φίλους» ή «έχω μόνο ένα φίλο». Νομίζω ότι όποιος άνθρωπος δεν έχει φίλους, είναι αποκλειστικά υπεύθυνος ο ίδιος.
- Όρισέ μου τη φιλία. Να πάρεις τηλέφωνο στη μία τα μεσάνυχτα και να πεις στο φίλο ότι έχω πρόβλημα;
Ναι, είναι και αυτό. Να πάρεις τηλέφωνο, όταν έχεις ανάγκη και όταν έχεις χαρά. Γιατί και στη χαρά φαίνεται ο φίλος. Όταν λες στο φίλο μία χαρά σου και βλέπεις στα μάτια του ότι χαίρεται μαζί σου, αυτό είναι φιλία. Το έχω ζήσει, το έχω εισπράξει και πιστεύω ότι το έχω προσφέρει κιόλας.
- Πως διαμορφώνεται συνολικά το lifestyle σου; Πάνω από όλα η δουλειά;
Πάνω από όλα. Δεν ξέρω αν αργότερα, στα χρόνια του γήρατος, το μετανιώσω, αλλά έχω τη δουλειά πάνω απ΄ όλα. Η αλήθεια είναι πως όταν πηγαίνει καλά η δουλειά, πηγαίνουν καλά και τα υπόλοιπα. Όταν δεν πηγαίνει καλά η δουλειά, δεν πηγαίνουν και τα υπόλοιπα πολύ καλά. Δουλεύω πάρα πολύ. Οι φίλοι παίζουν σημαντικό ρόλο, μαζευόμαστε, παίζουμε παιχνίδια, συζητάμε. Σαφέστατα σημαντικός είναι ο έρωτας, να μπορείς να αισθάνεσαι γεμάτος και από αυτό το συναίσθημα…
- Δύσκολος στην εποχή μας ο έρωτας…
Όλα είναι δύσκολα. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν πάρα πολλή δουλειά.
- Και που να βρεις το χρόνο, όταν τρέχεις για τη δουλειά;
Σε φάσεις που έπρεπε να «διαλέξω» (σε εισαγωγικά), δεν έδωσα το βάρος στον έρωτα, όσο έδωσα στη δουλειά. Όλα τα δύσκολα όμως είναι για να κατακτώνται. Είναι πως θα το παλέψεις, πως θα το παλέψει και η άλλη πλευρά, πόση διάθεση υπάρχει… Δύσκολο είναι, αλλά στη ζωή… όλοι στα δύσκολα έχουμε μάθει. Λίγα είναι τα εύκολα.
- Προτιμάς τις μακροχρόνιες σχέσεις που εξασφαλίζουν μία σιγουριά ή τους σύντομους και δυνατούς έρωτες;
Έχω περάσει καλά σε σχέσεις on / off, έχω περάσει καλά και σε μακροχρόνια σχέση. Έχω περάσει όμως και κακά στη μία ή στην άλλη περίπτωση. Γενικά, θέλω να περνάω καλά. Αν αυτό γίνεται με μία σχέση που έχει μονιμότητα και αποκλειστικότητα, όπως έχει υπάρξει, το θέλω. Αν γίνεται με μία σχέση πιο χαλαρή, που να έχουμε τις προσωπικές μας στιγμές, και πάλι το θέλω. Δεν βάζω στάνταρτ.
- Όταν είσαι ερωτευμένος, αποδίδεις καλύτερα στη δουλειά σου;
Όχι (γέλια). Ούτε μου δίνει, ούτε μου αφαιρεί κάτι από τη δουλειά μου. Μπορεί να πάω σε μία πρόβα και να είμαι στεναχωρημένος γιατί έχω μαλώσει… Αλλά θα μπορούσα να είχα μαλώσει και με τον μπαμπά μου. Κοίτα, σίγουρα υπάρχει ένα «χάσιμο» στην πρώτη καψούρα αλλά δεν επιτρέπω να επηρεάζει τη δουλειά μου.
- Τι άλλο έχει η καθημερινότητα σου;
Προσέχω πολύ την εμφάνισή μου. Ασχολούμαι με τη γυμναστική χρόνια τώρα, είμαι και ποδηλάτης…
- Στην Αθήνα; Έχεις αυτοκτονικές τάσεις;
Έχεις δίκιο. Κι εγώ έχω χτυπήσει, έχω πάει στο νοσοκομείο… Πλέον κινούμαι τοπικά, στην περιοχή μου αλλά μου αρέσει πολύ το ποδήλατο για να το εγκαταλείψω. Προσέχω επίσης τι τρώω, την ποιότητα των τροφών… Επίσης μου αρέσουν πολύ οι μετακομίσεις. Όποιος κάνει μετακόμιση, πηγαίνω και λέω «αυτό θα μπει εδώ και αυτό εκεί». Μου αρέσει πολύ να τακτοποιώ.
- Α, γι αυτό έκανες και τόσο όμορφο το καμαρίνι…
Πάντα επιμελούμαι τα καμαρίνια. Στο σπίτι μου δεν θα ακούσεις τη φράση «μωρέ, που το έχω βάλει…». Είναι όλα τακτοποιημένα. Τα ρούχα με τα χρώματα… όλα στη θέση τους. Με αγχώνει το αντίθετο. Μου αρέσει ακόμα να γελάω. Είναι λίγες οι μέρες που δεν γέλασα, έστω και για λίγο, με κάτι. Ζω μια εφηβική ζωή και αυτό με κάνει ευτυχισμένο άνθρωπο.
- Ποιο είναι το «μότο» της ζωής σου;
Δεν ξέρω αν έχω πραγματικά κάποιο «μότο». Υπάρχει ένας αγώνας μέσα μου για να περνάω καλά. Όχι ερήμην των καταστάσεων ή καταπατώντας τα δικαιώματα των άλλων. Νομίζω όμως ότι αυτή η ζωή είναι δώρο και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Το ότι εγώ βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και πίνω τσάι μαζί σου, λίγο πριν την παράσταση, είναι κάτι πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα και πολύ όμορφο, αν σκεφτείς ότι την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι ασθενείς ή βρίσκονται παγιδευμένοι στα ερείπια ενός σεισμού… Με τα χρόνια έχω μάθει να εκτιμώ τα πιο απλά πράγματα και να είμαι χαρούμενος με αυτά.
- Με τι γελάει τελικά το κοινό;
Όποιος το ήξερε, θα έκανε μόνο επιτυχίες.
- Σίγουρα γελάει με βωμολοχίες. Στη Λυσιστράτη του αγαπημένου σου Μαρμαρινού, ο κόσμος γέλασε, όταν άκουσε την Κιστοσπούλου να κραυγάζει «ΜΟΥΝΙΑΑΑ», κι ας μην είχε τίποτα αστείο η σκηνή…
Ο Αριστοφάνης συνηθίζει τις βωμολοχίες. Ναι, γελάνε με βωμολοχίες, ιδίως όταν είναι τοποθετημένες σωστά. Δεν είναι κακό. Με ενοχλεί μόνο όταν δεν έχουν κάποιο λειτουργικό ρόλο και μπαίνουν μόνο με την ελπίδα ότι θα βγάλουν γέλιο. Από το να πω πάντως μία φράση πολύ καλυμμένη για να μην βωμολοχήσω, προτιμώ τη βωμολοχία.
- Εσύ, με τι γελάς;
Συνήθως γελάω με την πραγματικότητα και όχι με το θέαμα. Δηλαδή θα γελάσω πιο πολύ με μία σκηνή που θα δω στο φιλικό μου περιβάλλον ή στο δρόμο, παρά σε μία παράσταση. Υπάρχουν συνάδελφοι ηθοποιοί που τους βρίσκω πολύ αστείους, μου αρέσει το χιούμορ τους και γελάω μαζί τους, υπάρχουν κάποια πράγματα στην τηλεόραση που δεν είναι για γέλιο αλλά εγώ τα βλέπω και γελάω από μία ανάποδη ματιά, και γελάω πολύ με τους φίλους μου…
- Δεν σε φαντάζομαι να γελάς με ανέκδοτα ή να λες ανέκδοτα…
Τα ανέκδοτα, ως έννοια, δεν μου είναι συμπαθής. Ούτε τα χρησιμοποιώ σε κείμενά μου, ούτε γελάω ιδιαίτερα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποια πετυχημένα. Δεν είναι πάντως το φόρτε μου. Με το που αρχίζει κάποιος να λέει «ήταν μια φορά ένας…», έχω ξενερώσει. Πολύ σπάνια έχω γελάσει.
- Η σάτιρα σου πάει πιο πολύ.
Την κάνουμε όλοι οι άνθρωποι. Απλώς οι καλλιτέχνες την κάνουμε σα δουλειά. Δεν έχεις προσέξει; Μαζεύονται πέντε φίλοι και κοροϊδεύουν, από τον διαιτητή και το πώς σφύριξε σε έναν αγώνα μέχρι κάποιον που περνάει και περπατάει σαν πάπια… Όλοι σατιρίζουμε.
- Τώρα γράφεις για το «Shamone», τι θα δούμε;
Το έχω τελειώσει. Η παράσταση λέγεται «Μάθημα Ιστορίας», είναι μουσικοθεατρική παράσταση με τρία στιγμιότυπα, ένα στην αρχαιότητα, ένα στο Βυζάντιο και ένα στην επανάσταση του 1821 με σατιρική ματιά. Πως θα ήταν τα πράγματα, αν δεν γίνονταν όπως τα έχουμε στο μυαλό μας… Φυσικά είναι κάτι κωμικό, μουσικοθεατρικό, έχουμε μεγάλο θίασο δέκα ατόμων…
- Ακριβή παραγωγή για τους δύσκολους καιρούς.
Ναι, στηριζόμαστε στο φιλότιμο και των ανθρώπων που την κάνουν και εκείνων που συμμετέχουν γιατί φυσικά δεν βγαίνουν πενήντα κοστούμια και όλη αυτή η παραγωγή, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα την αγκαλιάσει ο κόσμος και θα πάνε όλα καλά. Θα παίζεται κάθε Πέμπτη από τα μέσα Οκτωβρίο. Ηθοποιοί είναι οι: Φωτεινή Ντεμίρη, Γιώργος Κοψιδάς, Τάσος Αλατζάς, Αλεξάνδρα Κουλούρη και Μαριαλένα Ροζάκη. Τραγουδιστές οι: Άκης Παναγιωτίδης, Γιάννης Τόλμης, Κωνσταντίνος Κοσμίδης και η Τίνα Τράκου μαζί με δύο μουσικούς.
- Είναι περίεργη η εποχή οικονομικά.
Είναι για αυτό και βλέπεις ότι τα θέατρα ρίχνουν τα εισιτήρια, κάνουν προσφορές…
- Εσύ πως το παλεύεις;
Όπως όλοι αλλά επειδή υπάρχει μία παροιμία που λέει «κλαίνε οι χήρες, κλαίνε και οι παντρεμένες», εγώ δεν μπορώ να έχω παράπονο. Δεν έχω σταματήσει να δουλεύω, βεβαίως με μειωμένες αποδοχές, βεβαίως με ανθρώπους που να μου χρωστάνε, αλλά μπορώ να ζω αξιοπρεπώς τη ζωή μου, φυσικά περιορίζοντας τα έξοδα. Δεν έχω βιοποριστικό πρόβλημα. Τουλάχιστον ακόμα. (γέλια)
- Η πολιτική κατάσταση;
Δεν θέλω να μιλάω πολιτικά, όχι γιατί θεωρώ ότι έχω μεγάλη άγνοια αλλά δεν παρακολουθώ από πολύ κοντά τις εξελίξεις και η άποψή μου δεν θα έχει την πλήρη και αναλυτική εικόνα. Οι δυσκολίες που ζούμε με αγχώνουν, με στεναχωρούν και έχω την εντύπωση ότι οι παρελθούσες κυβερνήσεις, η νυν κυβέρνηση και ίσως οι μελλοντικές, δεν έχουν τη σωστή σκέψη για να επιλύουν τα προβλήματα. Δεν με ενδιαφέρει ο τρόπος που θα το έκαναν. Αν με ενδιέφερε, θα ήμουν πολιτικός. Όπως δεν θέλω να έρθει ο υπουργός Ναυτιλίας και να μου πει το πως θα κάνω ένα ρόλο πιο αστείο, έτσι κι εγώ δεν μπορώ να τους κάνω υποδείξεις. Πρέπει να βρουν εκείνοι τον τρόπο. Η διαφορά είναι ότι όταν εγώ κάνω μία παράσταση και δεν έχει επιτυχία, κατεβαίνει. Κυβερνήσεις όμως, δεν έχω δει να παραιτούνται λόγω αποτυχίας.
- Εκτός από το “Shamone” κάθε Πέμπτη, έχεις και Ρήγα την ερχόμενη σεζόν και καινούργια σειρά στον ΑΝΤ1.
Από Τετάρτη μέχρι Κυριακή θα είμαι στο θέατρο «Ριάλτο» στην επανάληψη της κωμωδίας «Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» των Ρήγα – Αποστόλου. Είχα παίξει και στην πρώτη παράσταση αλλά τώρα ο Αλέξανδρος Ρήγας παρουσιάζει διαφορετικά το ρόλο.
- Και στην τηλεόραση;
Θα είμαι στην καινούργια σειρά του Λευτέρη Παπαπέτρου «Στο καλό, γλυκιά μου συμπεθέρα» με τη Μαρία Καβογιάννη, τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τη Ζέτα Μακρυπούλια, τον Αλέξανδρο Λογοθέτη και πολλούς άλλους συναδέλφους.
- Έχεις πάρει το σενάριο; Αποκάλυψε κάτι…
Όχι βέβαια. Τίποτα δεν σου λέω. Μόνο ότι κάνω έναν κινέζο. Καταλαβαίνεις, θα αντιμετωπίσουμε τρελές καταστάσεις…
- Εξωτερικά γυρίσματα ή στούντιο;
Εξωτερικότατα… Στα βουνά και στα λαγκάδια θα πάμε.
- Θα είναι σίγουρα η τηλεοπτική επιτυχία της ερχόμενης σεζόν…
Οι περισσότεροι που κλείσαμε σε αυτή τη δουλειά, το κάναμε χωρίς να ξέρουμε το στόρι. Είπαμε «ναι» κατευθείαν. Ο Παπαπέτρου είναι από τους ανθρώπους που λές «πάρε με και κάνε με ό,τι θες» γιατί το «ό,τι θες», είναι πάντοτε καταπληκτικό.
- Πως θα κάνεις και τις τρεις δουλειές ταυτόχρονα;
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολλά αλλά το έχω ξανακάνει. Όταν αρχίσει η «φάμπρικα», που λέω εγώ, μπαίνεις στο ρυθμό και τα βγάζεις πέρα. Νιώθω ευλογημένος που έχω αυτές τις δουλειές. Είναι φως.
Δημήτρης Καλαντζής
Latest posts by Δημήτρης Καλαντζής (see all)
- Το gay Πεδίον του Άρεως - May 17, 2023
- Το γκέτο διακίνησης ναρκωτικών από το Πεδίον του Άρεως στον Άγιο Παύλο και τον σταθμό Λαρίσης - March 18, 2023
- Νοσοκομείο Ελπίς: επαγγελματισμός και ανθρωπιά στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας - March 3, 2023
