της Μαρίκας Αρβανιτοπούλου.
Απόψε θα σας διηγηθώ την ιστορία για τη γενιά των παραμυθιών.
Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με παραμύθια, φαντάσματα, προλήψεις και ξωτικά. Ακόμα και αγγέλους. Αυτά έλεγαν οι γιαγιάδες εκείνη την εποχή.
Που φορούσαν σχεδόν όλες μαύρα ρούχα – γιατί ήταν χήρες φυσικά (εντάξει, όχι και τσεμπέρι), τύλιγαν τα έπιπλα τους καλοκαιρινούς μήνες για να μην σκονιστούν, και έφτιαχναν μελομακάρονα (για να είμαι στο κλίμα) με τον ίδιο τρόπο που «κατασκεύαζαν» ιστορίες για βασιλιάδες, υπαρκτούς και μη.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν αυτά τα παραμύθια έκαναν καλό στη δική μου γενιά.
Λέγεται από τους ειδικούς ότι η συμμετοχή της παραδοσιακής ελληνίδας γιαγιάς είναι αξία ανεκτίμητη στο μεγάλωμα ενός παιδιού, ακόμα και στην εποχή της πυρηνικής οικογένειας.
Ασφαλώς και δεν συμφωνούν όλοι μ’ αυτό.
Το μεγάλωμα με παραμύθια μπορεί να αποβεί μοιραίο. Εξαπατά στον έρωτα, στην πολιτική, στην εργασία. Νομίζεις ότι είσαι πριγκίπισσα, όταν μπαίνεις στη σχέση και βγαίνεις σα μαδημένη κότα. Ή μήπως όχι;
Σου δημιουργούνται προσδοκίες, άντε ας τις πούμε λογοτεχνικά, Μεγάλες Προσδοκίες στην πολιτική και σε δυο μήνες μέσα αυτό-μουτζώνεσαι που τους πίστεψες ακόμα και για λίγα δευτερόλεπτα στο ντιμπέιτ…
Δε θα επεκταθώ γιατί θα φλυαρήσω.
Όταν πας να διηγηθείς παραμύθια στα σημερινά παιδιά, εννοώ πάνω από έξι χρόνων, οι απαντήσεις είναι αποστομωτικές και πολύ απλές
Άσε ρε μαμά που κατεβαίνει ο Αϊ Βασίλης από την καμινάδα και τρώει και τους κουραμπιέδες; Κι οι σακούλες που έφερε έχουν περιτύλιγμα public; Κοίτα το πουλόβερ του μπαμπά κι άσε το καλαμπούρι… Όλη η ζάχαρη είναι πάνω του…
Και γιατί ρε μαμά, εσύ μου λες ότι πιστεύεις ακόμα στον Αϊ Βασίλη;
Επειδή όταν γίνεσαι γονιός αποκτάς αυτοδίκαια το δικαίωμα να έχεις ενίοτε και τον τελευταίο λόγο, αποστομώνεις λέγοντας «γιατί εγώ παιδί μου πιστεύω στα θαύματα…και εσύ είσαι ένα θαύμα στη ζωή μου».
Όταν έχεις μεγαλώσει με παραμύθια λοιπόν, είναι σαν να έχεις πιεί όλο το μουρουνόλαδο του κόσμου, έχεις οπλιστεί με μια ισχυρή πανοπλία και κυρίως, έχεις καθαρίσει για πάντα από τοξικότητες και γουρουνιές που σου δηλητηριάζουν τη ζωή.
Πιστεύεις στα μαργαριτάρια όταν κολυμπάς στα σκατά ολημερίς.
Νοιώθεις μερικές φορές σαν πριγκίπισσα, ακόμα κι από αυτές που έφυγαν από την Ανατολή για να ξεπέσουν στα παζάρια σκλάβες.
Τέλος, όταν μεγαλώνεις με παραμύθια χτίζεις μέσα σου ένα μαγικό σύμπαν στο οποίο καταφεύγεις, όταν το άλλο, το αληθινό, γκρεμίζεται συθέμελα.
Ε, μη μου πεις ότι το έχεις λίγο αυτό;
(Φωτογραφία: llee_wu@Fickr)
Latest posts by Μαρίκα Αρβανιτοπούλου (see all)
- H μπλε παλέτα της Λίτσας Κασούμη - May 22, 2017
- Οι ψαλτικοί, ο Ψάλτης και η δημοκρατία του fb - April 23, 2017
- Οι μυρωδιές του Πάσχα - April 7, 2017
