‘Μάτια (και ώτα) ερμητικά κλειστά’

red

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Τους καθηγητές μου τους σεβόμουν. Κάποιους, μάλιστα, τους αγαπούσα ιδιαίτερα και, ακόμη και τώρα, θυμάμαι τις διδασκαλίες τους. Ακόμη έχω την εικόνα του θεολόγου μου (κύριε Λευτέρη, είστε μοναδικός!) να μας λέει στο πρώτο μάθημα, στην Α’ Λυκείου, ότι η μεγαλύτερη αγκαλιά είναι αυτή που σχημάτισε με τα ανοιχτά του χέρια πάνω στο σταυρό ο Ιησούς. Όταν τους συναντώ, τους μιλώ πάντα στον πληθυντικό και πάντα με χαμόγελο και νοσταλγία. Όσα χρόνια βρίσκομαι στη θέση τους, συνειδητοποιώ πόση αγάπη και πίστη χρειάζεται το επάγγελμα του εκπαιδευτικού… Και υπομονή!

Συνειδητοποιώ ακόμη, πόσο έχει επηρεαστεί η ψυχοσύνθεση και η συμπεριφορά όλων τα τελευταία είκοσι χρόνια, με τις σαρωτικές αλλαγές στην κοινωνία. Αλλαγές που καθρεφτίζονται άριστα στη σχολική ζωή. Φορείς αυτής και της εκπαιδευτικής πολιτικής, τα τελευταία χρόνια, δεν είναι μόνο οι έχοντες κυβερνητικές θέσεις, αλλά και συνδικαλιστές, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, μαθητικά συμβούλια…

Συνειδητοποιώ, επίσης, με πόση ευκολία και αυθαιρεσία ‘μεταφέρονται’ τα όρια του ενός στα ‘χωράφια’ του άλλου. Και, πού βρίσκεται, τελικά, η αλήθεια σε όλα αυτά. Διαβάζοντας άρθρα για την επικείμενη κατάργηση της ‘Αντιγόνης’, έρχονται στο μυαλό μου πολλαπλά ερωτήματα, αναφορικά, όχι μόνο με την απαράδεκτη απόφαση του υπουργείου, αλλά με μία άλλη, (σκοτεινή και άβολη για πλείστους) όψη (σε αντίθεση με το φως που πρεσβεύει η ηρωίδα του Σοφοκλή). Μήπως, όσοι υπερασπίζονται με πάθος την ‘Αντιγόνη’, είναι οι ίδιοι που συμβουλεύουν τα παιδιά τους να μην δίνουν ιδιαίτερο βάρος σ’ εκείνη; ‘Ε… μάθημα γενικής παιδείας είναι, διάβασε όσα σ’ ενδιαφέρουν μόνο, της κατεύθυνσής σου’. Μήπως οι γονείς έχουν αποπροσανατολιστεί στο κυνήγι της επιτυχίας των παιδιών τους στις πανελλήνιες εξετάσεις και έχουν συνειδητά, ή όχι, κατευθύνει το παιδί τους να απαξιεί; Μήπως, ακόμη, οι γονείς έχουν απαξιώσει οι ίδιοι το ρόλο των εκπαιδευτικών, έχοντας ενδυθεί (με πειστικότητα και ζήλο εξαίρετο) τον μανδύα του φωτεινού παντογνώστη, του παιδαγωγού, του ψυχολόγου, του αξιολογητή και του σχολικού συμβούλου μαζί; Μήπως η κατάφωρη παρεμβατικότητά τους από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου, ακόμη, υποσκάπτει το εκπαιδευτικό έργο, δημιουργώντας εντάσεις και προστριβές δίχως ουσιώδη λόγο;

Αναντίρρητα, όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Και για την ‘Αντιγόνη’ και για τη βαθμοθηρία και για την απαξίωση. Από την αυτοαξιολόγηση, ουδείς βγαίνει αλώβητος. Η ουσία, όμως, είναι να έχει κανείς την οξυδέρκεια, ώστε ν αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν… Λίγη σιωπή (και περισυλλογή) δεν έβλαψε ποτέ κανέναν…

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.