
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Είναι μικρή και εύθραυστη. Την κρατώ και κοιτάζω αφηρημένα τη χρωματιστή άμμο που χάνεται αργά και περνά από το στενό στόμιο προς τα κάτω…
Την έχω χρόνια την κλεψύδρα. Κάπου στο βάθος ενός συρταριού αφημένη πρόχειρα, ίσως και εσκεμμένα ξεχασμένη. Ήταν δώρο φοιτητικό, αλλά μου προκαλούσε άγχος, παρά χαρά. Τις μέρες αυτές, λόγω της αναγκαίας αναδιάταξης χώρου σε βιβλιοθήκες και συρτάρια, τη βρήκα ξανά. Και στάθηκα να την κοιτάζω, να γυρίζω τις βάσεις της, παρατηρώντας τον χρόνο που κυλάει, άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα, ανάλογα με τη διάθεση και τις συνθήκες.
Στην κλεψύδρα αρχίζω και βλέπω μορφές. Τους ανθρώπους μου που αγάπησα, αυτούς που αγαπάω, όσους αλληλοπροδοθήκαμε, εκείνους που ήρθαν στη ζωή μου και επούλωσαν κενά πληγωμένα και ξεχασμένα, αλλά και αυτούς που κοίταξαν μέσα μου περαστικοί και εξαφανίστηκαν.
Στην κλεψύδρα διακρίνω ολόκληρη ζωή. Εικόνες και συναισθήματα. Όταν κάτι μου προκαλεί δυσφορία, την αναποδογυρίζω, αλλάζω επίτηδες, να μη σκέφτομαι. Αμέτρητη η άμμος, πώς μπορείς να διακρίνεις τους κόκκους της. Μοιάζει παιχνίδι ατελείωτο, την κοιτώ και με μετρώ, με επαναπροσδιορίζω, αξιολογώντας εαυτόν και άλλους.
Ο χρόνος κυλάει. Τοποθέτησα τη μικρή μου κλεψύδρα, τον μετρητή της ζωής μας στο πάνω ράφι, να την βλέπω, να μην ξεχνιέμαι και επιτρέπω στην άμμο να χάνεται έτσι άσκοπα.
Ευελπιστώ να γίνει σύμμαχος…


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Λίγο πριν το τέλος - October 24, 2023
- Το βότσαλο στη λίμνη - October 18, 2023
- Η Αγγελική Ρουμπιέ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Λεβαδέων - October 6, 2023