της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Περπατώ αργά, νωχελικά, μετρώντας την πολύ ζεστή νύχτα γύρω μου, νύχτα ήρεμη, που τη διακόπτουν τα γέλια των παιδιών που συμμετείχαν σε μια όμορφη θεατρική παράσταση γυμνασίου που μόλις τελείωσε.
Περπατώ και έχω στο μυαλό μου μια μελωδία και μία φωτογραφία. Παλιά. Και η μία και η άλλη. ‘Μια παλιά φωτογραφία…’ που δεν είχα ξαναδεί, αλλά ήμουν εκεί, την έζησα, χρόνια πριν, στο ίδιο σχολείο. Αλλιώς, όμως.
Ήσουν εσύ στη φωτογραφία. Εγώ, όπως και απόψε, χειροκροτούσα. Εσένα, τότε.
Περπατώ και βλέπω γύρω μου παιδιά όμορφα, ταλαντούχα, παιδιά φίλων και γνωστών, ν’ αγκαλιάζονται, να γελούν, να ονειρεύονται. Να μεγαλώνουν.
Περπατώ και οι συνειρμοί με κυριεύουν. ‘ Έφερα τη ζωή μου ως εδώ. Άσπρο μέτρημα, μελανό άθροισμα’, γράφει ο Ελύτης. Κάπως έτσι είναι. Ως εδώ την έφερα. Και μετά;
Συνεχίζεις το μέτρημα, ελπίζοντας το άθροισμα να μην είναι μελανό. Συνεχίζεις.
Περπατώ και κάπου εκεί, στο σκοτάδι της νύχτας, φαντάζομαι τη συνέχεια της φωτογραφίας. Σαν σίριαλ που συνεχίζεται από κει που σταμάτησε.
‘Κωπηλασία ευαίσθητη στους όρμους γύρω από την αγάπη…’ Πόσα ακόμη να πουν οι ποιητές…
Μια παλιά φωτογραφία, μια διαχρονική σκέψη σαν ευχαριστώ για τις ανεκτίμητες παρουσίες στη ζωή μας.
Υ.Γ. Βιολέτα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή τη φωτογραφία- υπόμνηση αγάπης και ευγνωμοσύνης…
(Φωτογραφία: Mike Segfang@flickr)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Λίγο πριν το τέλος - October 24, 2023
- Το βότσαλο στη λίμνη - October 18, 2023
- Η Αγγελική Ρουμπιέ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Λεβαδέων - October 6, 2023