‘Η βουτιά’ (2)

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Η Αθήνα την εποχή αυτή είναι παράξενη στα μάτια του. Ο Ιούνιος εδώ, μοιάζει αντιφατικός. Είσαι κοντά στο λιμάνι, αλλά και στους μεγάλους δρόμους με την απίστευτη κίνηση. Κοίταξε έξω από το ανοιχτό του παράθυρο, περιμένοντας να πρασινίσει το φανάρι στην Κηφισίας. Την προηγούμενη μέρα χαλάρωνε στην παραλία της πατρίδας του, κάνοντας βουτιές και, τώρα, έχει μπλέξει στην πολύβουη κίνηση.

Θα αργούσε στο ραντεβού του στο μεγάλο ιατρικό κέντρο. Έπρεπε να κάνει τις εξετάσεις αυτές, δεν πήγαινε άλλο. Αναβλητικός ήταν πάντα, ειδικά από τότε που έχασε τη μάνα του. ‘Α, ρε μάνα, καμάρωσέ με τώρα..’, ψιθύρισε, καθώς πατούσε το γκάζι για να προλάβει…

Δεν ήταν άνθρωπος που φοβόταν, όχι. Ένιωθε, όμως, κουρασμένος. Του είχαν πέσει όλα μαζί. Η απώλεια της μάνας, η οικονομική κρίση, ο χωρισμός του. Μια προδοσία. Τότε ήταν που ένιωσε μια ενόχληση, έντονους πονοκεφάλους. Βήμα βήμα οδηγήθηκε στο να κάνει μια σειρά εξετάσεων, μέσα στο καλοκαίρι.

Μόνη του ανάσα ελευθερίας, η θάλασσα. Εκεί ξαναβαφτιζόταν, έτσι ένιωθε. Την σκεφτόταν τώρα, πάλι, καθώς καθόταν στην αίθουσα αναμονής του μαγνητικού τομογράφου. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του και έκανε μια νοερή βουτιά, μακροβούτι σε βαθιά, γαλάζια θάλασσα.

Το μακροβούτι αυτό συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια της εξέτασης, αυτή τη λύση είχε βρει για να ηρεμήσει. Μόλις τελείωσε, βιάστηκε να φύγει, άλλωστε, θα ερχόταν ξανά για τα αποτελέσματα σε μια εβδομάδα. Μπήκε στο αμάξι, άναψε βιαστικά ένα στριφτό τσιγάρο και ακούμπησε πίσω στο κάθισμα το κεφάλι του ξεφυσώντας. Απολάμβανε τον καπνό, κοιτώντας κάπου αόριστα. Εικόνες. Στο μυαλό του έρχονταν εικόνες της μάνας, εικόνες της κοπέλας του από μια γιορτή σε παραλία, ξημερώματα, εικόνες από ένα μοναχικό του ταξίδι – φυγή για να μη βλέπει κανέναν, εικόνες από ένα ιατρείο με τοίχο καλυμμένο από πτυχία και βεβαιώσεις συμμετοχής σε σεμινάρια.

Έβαλε μπρος το αμάξι, αποφασισμένος να μην γυρίσει στο σπίτι, αλλά να φτάσει στη μυστική του παραλία, στο χωριό του. Προλάβαινε, νωρίς το απόγευμα θα ήταν εκεί. Οι δυόμιση ώρες κύλησαν γρήγορα, ένιωθε να τον κυνηγά η προσμονή του αποτελέσματος και η θέλησή του να δει αυτό το γαλάζιο, το βαθύ, να βουλιάξει μέσα του και να παγώσει το χρόνο.

Την είδε καθώς πάρκαρε. Η παραλία του τον περίμενε, ήσυχη, σαν να μη βρισκόταν στον πλανήτη αυτόν. ‘Αυτή είναι η μαγεία της’, σκέφτηκε, καθώς περπατούσε αργά, φτάνοντας στο μικρό βραχάκι ‘του’. Από κει αγνάντευε και χαλάρωνε. Ηρεμία. Όλα μοιάζουν πιο όμορφα όταν είσαι κοντά στη θάλασσα. Ακόμη και η ανάσα σου διαφέρει. Χαμηλώνει.

Ξαφνικά, την είδε. Σε ώρα δειλινού, σε ώρα μνήμης και ελαφράς μελαγχολίας, αναδύθηκε ένα κορίτσι χαμογελαστό, γλυκό και φωτεινό, από μια βουτιά που δεν είχε καταλάβει, από μια βουτιά στο μυαλό του, που ξύπνησε μια ελπίδα. Δεν την είχε προσέξει, είχε τόσο απορροφηθεί στα δικά του θέματα, που δεν είχε δει τα πράγματά της λίγο πιο πέρα. Καθώς έβγαινε από τη θάλασσα, σήκωσε το βλέμμα της πάνω του. Ένας μοναχικός άνδρας σε βράχο. ‘Θα τον ζωγραφίσω, θα είναι ο επόμενος πίνακάς μου’, σκέφτηκε.

Αντάλλαξαν βλέμματα και χαμόγελα. ‘ Όλα θα πάνε καλά’, σκέφτηκαν την ίδια στιγμή…

Φωτογραφία ανάρτησης: Last Cast by Μemaxmarz @flickr.

*Διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ:

‘Η βουτιά’

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.